Την ώρα λοιπόν που η Τουρκία επιχειρεί με έργα και πράξεις να μας οδηγήσει σε μεγάλες περιπέτειες, με το παράνομο και παράλογο μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη, η ελληνική κοινή γνώμη και ο δημόσιος διάλογος και προβληματισμός κινούνται μέσα σε μια ιδιότυπη νιρβάνα και ασχολούνται με την ανάρτηση μιας σαλεμένης βουλευτού για «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους» και κατά πόσο είναι κιτς και προκλητικός ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της Αθήνας από εταιρείες-χορηγούς.

Αυτά είναι τα μείζονα προβλήματα για μεγάλη μερίδα των πολιτικών μας ταγών αλλά και των συμπολιτών μας που διασταυρώνουν τα επιχειρήματά τους από το Διαδίκτυο μέχρι τη Βουλή.

Και μετά ταύτα προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας, ό,τι κι αν μας συμβεί.

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του επί των εξωτερικών θεμάτων δίνουν έναν πολυμέτωπο αγώνα για να εκμαιεύσουν από τους, κατά τα άλλα, εταίρους και συμμάχους μας μια δήλωση στήριξης και καταδίκης των παρανομιών της Τουρκίας.

Να πάρουν δηλαδή θέση υπέρ ημών και κατά της Τουρκίας σε νομικό επίπεδο. Και θριαμβολογούμε όλοι μαζί γιατί στο κοινό ανακοινωθέν της Συνόδου Αρχηγών τονίζεται ότι η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών και δεν παράγει έννομα αποτελέσματα!

Και όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο Ερντογάν μόλις το άκουσε αυτό δεν ήξερε πού να κρυφτεί και πώς να εξωραΐσει την τσαλακωμένη του εικόνα από τους Ευρωπαίους ηγέτες, που είναι γνωστό πόσο τους υπολήπτεται και εκτιμά!

Μετά αυτό το «καίριο» χτύπημα στα σχέδια του Ερντογάν, εμείς οι «δικαιωμένοι» μπορούμε να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε απερίσπαστα με τα φωτάκια της Βασ. Σοφίας, της Πανεπιστημίου και των άλλων δρόμων και πλατειών της Αθήνας και τα διάφορα σούργελα που αυτοϊκανοποιούνται με τα πληκτρολόγια στο Διαδίκτυο, κυνηγώντας τα like και τις φατσούλες!

Για να σοβαρευτούμε, όμως, είναι επιτέλους καιρός να αντιληφθούμε ότι η τωρινή κρίση με τους Τούρκους δεν είναι μία από τις συνηθισμένες προκλήσεις που έρχονταν και παρέρχονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια και τις χαρακτηρίζαμε ψευτοτσαμπουκάδες εσωτερικής χρήσης του Ερντογάν.

Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι και σοβαρά και ιδιαίτερα ανησυχητικά. Και σε αυτή την κρίση, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο, είμαστε μόνοι. Το τσάι και η συμπάθεια των Ευρωπαίων δεν είναι αρκετά. Ούτε οι χλιαρές δηλώσεις των Αμερικανών περί ανάγκης τήρησης της διεθνούς νομιμότητας και της νομικής ερμηνείας ότι τα κατοικημένα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα.

Στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα γράφει όλα αυτά ο Ερντογάν τη στιγμή μάλιστα που έχει με το μέρος του και τον Τραμπ και τον Πούτιν που ακολουθούν γραμμή «ισαποστασισμού».

Αλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η πάγια αρχή της Τουρκίας είναι το «μακάριοι οι έχοντες και κατέχοντες». Πρώτα παίρνουν με το έτσι θέλω αυτά που νομίζουν πως δικαιούνται ή τους βολεύουν και στη συνέχεια αφήνουν τους διεθνείς οργανισμούς και το διεθνές δίκαιο να ασχολούνται επί της λύσης για τις επόμενες πολλές δεκαετίες.

Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα η εισβολή στην Κύπρο και οι προσπάθειες εξεύρεσης λύσης και δικαίωσης των Κυπρίων επί σχεδόν 50 χρόνια αλλά και το πρόσφατο με την εισβολή στο έδαφος της Συρίας και την κατάληψη μιας τεράστιας ζώνης κατά μήκος των νότιων συνόρων τους, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός από τους λεγόμενους θεματοφύλακες της τήρησης του διεθνούς δικαίου.

Καιρός, λοιπόν, να πάρουμε στα σοβαρά την κατάσταση και να δούμε πώς μπορούμε να αντιδράσουμε ουσιαστικά γιατί τα ψηφίσματα και οι δηλώσεις συμπαράστασης πολύ σύντομα φοβάμαι πως θα γίνουν… συλλυπητήρια.