Η χώρα με την επιλογή που έκαναν οι πολίτες της βυθίζεται ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.Η ζημιά που έχει γίνει είναι τεράστια αυτούς τους μήνες της απραξίας και έχουν σπαταληθεί άνευ λόγου και αιτίας περισσότερα από τα όποια οφέλη θα μπορούσε να έχει μια καθυστερημένη συμφωνία.
Αν υπήρχε ένας -έστω ένας- από την κυβέρνηση να βγει και να μας ενημερώσει με ειλικρίνεια και σαφήνεια πού στ’ αλήθεια βρίσκεται το θέμα της διαπραγμάτευσης και τι, τέλος πάντων, έχουμε βάλει στόχο, θα πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία σε όλους μας. Κι όμως, καθημερινά ζούμε ανάμεσα στην «αλήθεια» καθενός στελέχους, υπουργού και αξιωματούχου του κυβερνητικού επιτελείου, η οποία κινείται συνήθως σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση ακόμα και από τα επίσημα προπαγανδιστικά non paper του Μαξίμου.
Ετσι, ουδείς μπορεί να εικάσει με βεβαιότητα αν βρισκόμαστε κοντά ή μακριά από τη συμφωνία ή αν έχει απομακρυνθεί το ενδεχόμενο της ρήξης, καθώς ουκ ολίγοι είναι αυτοί που τη θέτουν ως λύση στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Παράλληλα, άλλος κάνει λόγο για παράταση του υφιστάμενου προγράμματος (αποφεύγοντας όμως την καταραμένη λέξη «μνημόνιο», λες κι έχει σημασία πώς θα το λέμε και όχι τι δεσμεύσεις προκύπτουν), άλλος μιλάει για συμφωνία-πακέτο που θα περιλαμβάνει και λύση του χρέους (όταν επί πέντε μήνες δεν μπορούν να καταλήξουν στην αξιολόγηση του παλιού προγράμματος) και άλλοι, από την αισιόδοξη μέχρι αφέλειας πλευρά, που κάθε τόσο υποστηρίζουν ότι είναι θέμα ωρών η συμφωνία, χωρίς πάντως να διευκρινίζουν τι είδους θα είναι αυτή.
Από την αντίπερα όχθη, απ’ όπου συνήθως υπάρχει και πιο σοβαρή ενημέρωση, η μόνιμη επωδός έπειτα από κάθε «κρίσιμη» συνάντηση που ακούμε είναι ότι υπάρχουν πολλές διαφορές και πως ο χρόνος τελειώνει, και γι’ αυτό χρειάζεται εντατικοποίηση των συνομιλιών.
Συν τοις άλλοις, έχουμε και το ΔΝΤ που ακολουθεί τον δικό του δρόμο και, από τη μία, τονίζει με κάθε ευκαιρία ότι χρειάζεται ρύθμιση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο (όχι πως κόπτονται τόσο για τη χώρα μας όσο για να καλυφθούν οι ίδιοι ως προς το καταστατικό τους, το οποίο δεν επιτρέπει χρηματοδότηση όταν το χρέος μιας χώρας δεν είναι βιώσιμο, και για να μην έχουν συνέπειες τα στελέχη του οργανισμού) και την ίδια ώρα προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν τις απαιτήσεις τους για Δημοσιονομικό, Ασφαλιστικό και φορολογικά έσοδα, αδιαφορώντας αν σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο στην Ευρώπη επιχειρείται μια σύγκλιση με εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Και έφτασαν μάλιστα στο σημείο να δηλώσουν ότι αποχωρούν από τις Βρυξέλλες χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Με άλλα λόγια, μύλος. Χώρια που έχουμε μπερδευτεί και δεν ξέρουμε πλέον ποιος κάνει τι, ποιος διαπραγματεύεται με ποιον και ποιου ο λόγος μετράει περισσότερο.
Διαπραγματεύεται, για παράδειγμα, ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος ή ο Παππάς; Κι αν έχουν αυτοί αναλάβει τη δύσκολη δουλειά, ο Βαρουφάκης τι ακριβώς κάνει τη στιγμή που στο τελευταίο οργανόγραμμα που μας παρουσίασαν αυτός είναι ο επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας;
Εχει δηλαδή κάποια σημασία η συνάντησή του με τον Σόιμπλε και όσα είπαν μεταξύ τους, όταν μάλιστα τα δημοσιεύματα στη Γερμανία κάνουν λόγο ακόμα και για παραμερισμό του Σόιμπλε από τη Μέρκελ; Να μην πω για την περίφημη τρόικα, νυν θεσμούς ή Brussels Group, που δεν μπορώ να καταλάβω αν έχουν αντικατασταθεί από τον Γιούνκερ και τον Μοσκοβισί, οι οποίοι όμως βάσει πρωτοκόλλου εκπροσωπούν μόνο έναν θεσμό, αυτόν της Κομισιόν.
Από κοντά και τα τεχνικά κλιμάκια ένθεν κακείθεν, αλλά και διάφορα πρόσωπα όπως ο Ντάισελμπλουμ, ο Τουσκ, ο Σουλτς, ο Ντομπρόφσκις και πολλοί άλλοι από την ΕΚΤ οι οποίοι, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πόση βαρύτητα έχει ο λόγος τους, καταφέρνουν να διαμορφώνουν κλίμα (συνήθως αρνητικό) με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις και τοποθετήσεις τους. Παρέλκει η αναφορά και στις απόψεις των διαφόρων βουλευτών στα ανά την Ευρώπη κοινοβούλια, τα οποία όμως θα κληθούν να επισφραγίσουν και να εγκρίνουν την όποια συμφωνία προκύψει όταν και αν προκύψει.
Εν κατακλείδι, απ’ όλους αυτούς δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που έχει πλήρη εικόνα και ξέρει με βεβαιότητα τι μέλλει γενέσθαι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η χώρα με την επιλογή που έκαναν οι πολίτες της βυθίζεται ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Η ζημιά που έχει γίνει είναι τεράστια αυτούς τους μήνες της απραξίας και έχουν σπαταληθεί άνευ λόγου και αιτίας περισσότερα από τα όποια οφέλη θα μπορούσε να έχει μια καθυστερημένη συμφωνία, πόσο μάλλον που θα είναι πολύ χειρότερη από την προσφερθείσα τον περασμένο Νοέμβριο