Όλες αυτές τις ημέρες έχουμε ακούσει σχεδόν τα πάντα για το μέλλον της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Από τα πλέον απίθανα σενάρια, τις κόκκινες γραμμές ένθεν κακείθεν, τις κυβιστήσεις έως τις απειλές για Grexit αλλά και για ένα “έντιμο συμβιβασμό”.
Ουδείς φυσικά μπορεί να στοιχηματίσει με ασφάλεια για το τελικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων γιατί και πρόωρο είναι αλλά και κυρίως γιατί οι παράμετροι είναι πολλές και οι συμμαχίες της Ελλάδος επί του παρόντος όχι και πολύ σίγουρες και σταθερές.
Αντίθετα το μπλοκ των εταίρων πoυ είναι στην απέναντι πλευρά μαζί με τον Σόιμπλε (Ολλανδία,Φινλανδία,Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία κλπ) εμφανίζονται επί του παρόντος μπετόν αρμέ, τουλάχιστον στη σημερινή συνεδρίαση του Eurogroup.
Δεν παραλείπουν φυσικά παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και μεσολαβήσεις για να μην καταλήξουμε σε οριστική ρήξη.
Το βέβαιο είναι ότι οι στιγμές που ζούμε είναι κρίσιμες και δεν ξέρω αυτοί που τώρα κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, έχουν πραγματική επίγνωση τι ανέλαβαν να διαπραγματευτούν και να διαχειριστούν και εάν γνωρίζουν όλους τους κινδύνους που έπονται μιας δυσμενούς εξέλιξης ώστε να ξέρουν πότε και πόσο θα υποχωρήσουν.
Το χειρότερο δε είναι πως στο εσωτερικό, σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης επικρατεί μια εθνική ανάταση και έπαρση γιατί ακούν από τη νέα κυβέρνηση τα όχι που δεν άκουσαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Όντως ακούγονται ευχάριστα στ΄ αυτιά, να βλέπεις Έλληνες υπουργούς να λένε όχι στους δανειστές και να ορθώνουν ανάστημα εθνικής αξιοπρέπειας.
Μας είχαν λείψει είναι αλήθεια. Ο κρυφός φόβος όμως όλων των λογικών ανθρώπων, είναι να μη είναι όλα αυτά εάν διάλειμμα αισιοδοξίας και στο τέλος δούμε σκηνές ανάλογες όλων των διαπραγματεύσεων στα προηγούμενα πέντε χρόνια.
Να δούμε δηλαδή και η νέα κυβέρνηση στο τέλος να υποκύπτει, να αποδέχεται μέτρα και δημοσιονομικές δεσμεύσεις που σήμερα αποκηρύσσει και να βαπτίσει το νέο μνημόνιο κάπως αλλιώς και τους ελεγκτές της τρόικας, συνεργάτες στην ανάπτυξη.
Γιατί ανεξάρτητα από τι ψήφισε ο καθένας από εμάς, δεν ξέρω προσωπικά κανένα που να είναι υπέρ της λιτότητας, υπέρ της άγριας φορολογίας και υπέρ της ανέχειας και της αναγκαστικής φτωχοποίησης. Όλοι θέλουμε να ξανανιώσουμε ανεξάρτητοι και περήφανοι ως Έλληνες.
Το θέμα όμως είναι να μην πληρώσουμε γι αυτή την περηφάνια ένα τίμημα που θα μας γυρίσει δεκαετίες πίσω και στο τέλος ταπεινωθούμε με χειρότερο τρόπο και στο τέλος αναπολούμε τα μνημονιακά χρόνια.