Οι μέρες που ζούμε προσομοιάζουν με μήνα του μέλιτος, με αγάπες, λουλούδια και μεγάλες προσδοκίες πως το υπόλοιπο της ζωής μας θα είναι κάτι ανάλογο. Oμορφα λόγια, μεγάλες υποσχέσεις και όνειρα ότι η ζωή θα κυλά ανέφελα και χωρίς προβλήματα.
Στην ουσία, όμως, τι έχει συμβεί για να αποκτήσει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και πάλι αισιοδοξία; Υπάρχει κάτι απτό από το οποίο αντλούνται οι μεγάλες προσδοκίες; Αυτό που είδαμε είναι μια νέα κυβέρνηση να πιάνει δουλειά από την πρώτη ώρα, σαν έτοιμη από καιρό, με σοβαρότητα και σχέδιο για κάθε τομέα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Προφανώς, αυτό δεν είναι αρκετό για να μας αλλάξει διάθεση πριν καν δούμε έργο.
Ισως αυτό που μέχρι στιγμής παίζει σημαντικό ρόλο είναι ότι είδαμε να φεύγει από το προσκήνιο εκείνο το τσούρμο των ιδεοληπτικών, των μισαλλόδοξων και των τοξικών ανθρώπων που διαφέντευαν τις ζωές μας αδιαφορώντας για την ισονομία, την αξιοκρατία, τη βούληση και τις ανάγκες των πολλών. Είδαμε να παραμερίζονται οι απαίδευτοι, οι αμόρφωτοι, οι ανειδίκευτοι και οι μονομανείς που λειτουργούσαν επί 4,5 χρόνια ως ιδιότυποι νικητές του τρίτου γύρου του εμφυλίου διαχωρίζοντας τους Ελληνες σε δικούς μας και τους άλλους.
Ναι, αυτή η αλλαγή προσώπων και αντιλήψεων είναι σε μεγάλο βαθμό θετική και εφόσον βέβαια δεν εκδηλωθούν προσεχώς εκδικητικές πράξεις και ρεβανσισμός, γιατί ο ελληνικός λαός δεν θα αντέξει ξανά να δει το ίδιο έργο από την ανάποδη.
Αλλωστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρέπει να παραγνωρίσει ότι το ποσοστό του 40% που πήρε σε μεγάλο βαθμό είναι με δανεικές ψήφους, με εγγύηση τη μετριοπάθεια και τον ενωτικό προεκλογικό του λόγο. Σαφώς έπαιξε ρόλο και η δέσμευσή του να μειώσει τους φόρους και να φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη, αλλά εξίσου σημαντικός ήταν και ο λόγος να εκλείψουν ο λαϊκισμός, η άνευ αιτίας εχθρότητα και το μίσος προς τους αντιπάλους.
Οι μέρες βέβαια των πρώτων ερώτων και της εθελοτυφλίας δεν κρατούν πολύ. Η πραγματικότητα, ούτως ή άλλως, είναι σκληρή, και αλίμονο αν πιστέψουμε ότι επειδή έβαλε έμπειρους τεχνοκράτες στα κρίσιμα πόστα ή επειδή έκανε άνοιγμα και σε άλλους πολιτικούς χώρους, τα προβλήματα θα λυθούν ως διά μαγείας. Ούτε οι αβρότητες και τα χαμόγελα με τους δανειστές θα κρατήσουν για πολύ. Οπως δεν θα κρατήσει για πολύ η περίοδος ανοχής από τους ολιγάρχες που τώρα προσπαθούν να αλλάξουν στρατόπεδο και να αποκτήσουν άκρες στη νέα εξουσία.
Με άλλα λόγια, καλή η σοβαρότητα και οι καλές προθέσεις, πλην όμως να υπάρχει επίγνωση ότι ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Οι υποχρεώσεις, οι δεσμεύσεις και οι εκκρεμότητες που υπάρχουν στην πλάτη της χώρας είναι τεράστιες και η ανάπτυξη του 4%, ακόμα κι αν επιτευχθεί, δεν θα είναι πανάκεια για τη βαριά ασθένεια της οικονομίας της χώρας.
Στα επόμενα τέσσερα χρόνια που θα είναι στο τιμόνι της χώρας, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο Κ. Μητσοτάκης, θα πρέπει να πληρώσει η κυβέρνηση 81,47 δισ. σε τοκοχρεολύσια, και είναι μεγάλο ερώτημα αν αυτό θα είναι εφικτό χωρίς επιπτώσεις στην οικονομία αλλά και στο πρόγραμμα των ελαφρύνσεων που έχει υποσχεθεί.
Οπως δεν πρέπει να παραβλεφθούν και οι εκκρεμούσες δικαστικές αποφάσεις για συνταξιούχους και επαγγελματικές ομάδες οι οποίες θα έρθουν να προστεθούν σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις του κράτους αλλά και τις προεκλογικές δεσμεύσεις για μη μείωση του αφορολόγητου, για μείωση του ΕΝΦΙΑ και των εισφορών, αλλά και για μείωση των φόρων των φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων.
Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου σοφό να αρχίσουμε να ανοιγόμαστε μόνο και μόνο γιατί άλλαξε η κυβέρνηση του τόπου. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν!