Απορώ, όπως και πολλοί άλλοι, γιατί προκάλεσε τη συζήτηση στη Βουλή ο πρωθυπουργός με τους αρχηγούς των κομμάτων, τη στιγμή που έχει δεδομένο από παλιότερες δηλώσεις των Σαμαρά, Βενιζέλου και Θεοδωράκη ότι θα τον στηρίζουν σε κάθε προσπάθεια να βρεθεί λύση και να μείνει η χώρα στο ευρώ.
Άλλωστε το έδειξαν και με την ψήφιση των δύο νομοσχεδίων που έφερε στη Βουλή, αυτό για τις 100 δόσεις και το άλλο για την ανθρωπιστική βοήθεια. Είναι σαφές πως όλο το show ( που μπορεί να του βγει και ανάποδα λόγω των ακατανόητων εμπρηστικών επιθέσεων που εξαπέλυσε σε Σαμαρά και Βενιζέλο) το έκανε για τους δικούς του βουλευτές.
Τη συναίνεση των δικών του βουλευτών και των δικών του συνιστωσών επεδίωκε και όχι εθνική συναίνεση. Μια συναίνεση που πάντως δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε αφού τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που θεωρητικά συζητούνται στις διαπραγματεύσεις, τις μαθαίνουμε δεξιά και αριστερά ή μέσα από τα non papers του Μαξίμου. Επισήμως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς διαπραγματεύονται κι αυτό είναι και το σωστό. Δεν μπορούν να βγαίνουν όλα φόρα παρτίδα.
Μια τέτοια συζήτηση ενδεχομένως να είχε νόημα αφού κατέληγαν οι διαπραγματεύσεις και έπρεπε τα όποια μέτρα αποφασίζονταν να έρχονταν στη Βουλή οπότε θα έπρεπε να τοποθετηθούν συγκεκριμένα όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων παίρνοντας ο καθένας τις ευθύνες του. Και αφού φυσικά είχε προηγηθεί η προσπάθεια να πεισθούν να ψηφίσουν τα όποια μέτρα όλοι οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Γιατί ας μη γελιόμαστε, το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτούς και όχι στην αντιπολίτευση η οποία πλην ΚΚΕ και Χρ.Αυγής έχουν δεδηλωμένες και αταλάντευτες θέσεις υπέρ του Ευρώ και της Ευρωζώνης, ενώ δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο ο κ. Τσίπρας για το σύνολο των στελεχών και βουλευτών του.
Όσο δε ο ίδιος, δεν ξεκαθαρίζει τι ακριβώς θέλει να κάνει σε μια σειρά θεμάτων που απασχολούν και την κοινωνία και τους δανειστές και όσο οι δικοί του υπουργοί θα διατυπώνουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις σε μια σειρά θεμάτων όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, ο ΦΠΑ, Ο ΕΝΦΙΑ κλπ, τότε η κατάσταση συνεχώς θα περιπλέκεται.
Και μπορεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο άμεσο διάστημα να βρεθεί κάποια λύση και να δώσει το πράσινο φως το Eurogroup αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η λύση θα φορά ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η κατάληξη των διαπραγματεύσεων και η άρση του εμπάργκο στη ρευστότητα, έχει ορίζοντα μέχρι το τέλος Ιουνίου.
Τα δυσκολότερα όμως, με τις πολύ μεγαλύτερες υποχρεώσεις της χώρας αρχίζουν από τον Ιούλιο. Άρα πριν φθάσουμε στον Ιούλιο ο κ. Τσίπρας, πρέπει να έχει καταλήξει αν θα δεχθεί νέα δανειοδότηση ύψους τουλάχιστον 30 δισ. που σημαίνει και νέο μνημόνιο ( ή όπως αλλιώς το βαφτίσουν) αλλά και πολύ σκληρότερα μέτρα. Και τότε θα φανεί πόσο ισχυρή και μπετοναρισμένη είναι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όπως τότε θα πρέπει να αποφασίσει ο κ. Πρωθυπουργός, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, οπότε δεν είναι καθόλου σοφό να κλείνει από τώρα τις πόρτες της συναίνεσης.
Εκτός κι αν έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του κι άλλους σχεδιασμούς που δεν ξέρουμε και μένει να τους δούμε.