Δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσο κοντά είμαστε σε συμφωνία με τους θεσμούς, καθώς οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες και η αισιοδοξία της κυβέρνησης, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν επιβεβαιώνεται και από την απέναντι πλευρά. Τουναντίον μάλιστα, Κομισιόν, ΔΝΤ και Σόιμπλε φροντίζουν κάθε στιγμή να υπενθυμίζουν ότι η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές είναι ακόμα μεγάλη.
Ισως να είναι όλα αυτά μέρος της διαπραγματευτικής τακτικής και η κάθε πλευρά να προσπαθεί να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα ακόμα και την ύστατη στιγμή.
Η αμείλικτη πραγματικότητα, όμως, έχει να κάνει με τον χρόνο που λιγοστεύει μέρα με τη μέρα και την επόμενη Παρασκευή, το αργότερο, πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και τούτο γιατί στις 5 Ιουνίου θα πρέπει να πληρωθεί στο ΔΝΤ μια δόση περίπου 300 εκατ. ευρώ τα οποία, όπως υποστηρίζει η ελληνική πλευρά, δεν υπάρχουν και αυτό είναι γνωστό και στους απέναντι. Λένε μάλιστα πως ούτε στις 12 Μαΐου υπήρχαν τα 600 εκατ. και δεν θα πληρώνονταν αν οι ίδιοι οι δανειστές δεν υποδείκνυαν τον κωδικό στην Τράπεζα της Ελλάδος και δεν τον ξεμπλόκαρε το ίδιο το ΔΝΤ προκειμένου να πάρει τα λεφτά του! Αρα, λένε, έχει και η απέναντι πλευρά τους φόβους της κι αυτό δημιουργεί την αισιοδοξία ότι στο τέλος θα επιτευχθεί συμφωνία.
Ολα αυτά, όμως, είναι παιχνίδια για γερά νεύρα και οι πολίτες αδυνατούν να τα παρακολουθήσουν και πολύ περισσότερο να τα καταλάβουν. Γιατί είναι αδιανόητο για τον κοινό νου να αφήσουν να «σκάσει» μια χώρα που χρωστάει 300 δισ. επειδή δεν συμφωνούν οι θεσμοί αν ο ΦΠΑ θα είναι 11% ή 12% κι αν η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα ασφαλιστικά ταμεία θα παγώσει για 6 μήνες ή έναν χρόνο. Και είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα για το τι έχουν να κερδίσουν πρακτικά και υλικά οι δανειστές με μια χρεοκοπία χώρας της Ευρωζώνης. Οσο και αν λένε ότι έχουν πάρει τα μέτρα τους για να έχουν τις λιγότερες συνέπειες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να υπολογιστούν οι αμέτρητοι αστάθμητοι παράγοντες και το ενδεχόμενο ντόμινο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Και ναι μεν εμείς θα καταστρεφόμασταν ολοκληρωτικά και ίσως να ικανοποιούνταν το θυμικό του κάθε Σόιμπλε, που θα έλεγε καλά να πάθουν αφού δεν βάζουν μυαλό οι Ελληνες, αλλά επί της ουσίας η φωτιά θα τσουρούφλιζε κι αυτούς. Και στην Ευρώπη, εκτός από τη λογική Σόιμπλε και Βάιντμαν, υπάρχουν και πιο ψύχραιμες και, κυρίως, πιο λογικές φωνές που δουλεύουν προς την κατεύθυνση μιας συμβιβαστικής λύσης. Κι είναι αυτές οι φωνές που πιέζουν και την πλευρά του ΔΝΤ να μην ασκήσει βέτο σε μια ενδεχόμενη συμφωνία, να την αποδεχθεί σιωπηρά και να μην εκταμιεύσει τη δόση που του αναλογεί από το υπόλοιπο των 7,2 δισ. ευρώ για να είναι έτσι και συνεπές με το καταστατικό του.
Για να μην ξεχνιόμαστε, όμως, η όποια συμφωνία μόνο για πανηγυρισμούς δεν θα είναι. Ανακούφιση μεν γιατί θα αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλά οι βαριές επιπτώσεις από τα συνοδευτικά μέτρα είναι σχεδόν βέβαιες. Οσο και αν υποστηρίζει η κυβερνητική προπαγάνδα ότι οι νέοι φόροι θα είναι αναδιανεμητικοί, αυτό είναι σχεδόν αδύνατον. Αλλωστε, οι έμμεσοι φόροι, όπως ο ΦΠΑ, είναι οι πλέον άδικοι και πλήττουν κατά κύριο λόγο τα χαμηλά εισοδήματα. Τα νησιά μας, για παράδειγμα, δεν είναι ακόμα γκέτο για ξένους τουρίστες αλλά πηγαίνουν και Ελληνες (τουλάχιστον όσοι μπορούν ακόμα), οι οποίοι θα πληρώνουν και τον νέο αυξημένο φόρο.
Αυτά, πάντως, θα τα δούμε προσεχώς, καθώς αυτό που προέχει είναι να μη γίνει το ατύχημα και να επέλθει μια συμφωνία που θα δώσει κάποιες έστω πρόσκαιρες ανάσες στην οικονομία και στους πολίτες.