Η μεν κυβέρνηση υποστηρίζει πως το κακό έγινε με τους ανεύθυνους νεολαίους στις πλατείες και τα μπαρ, η δε αντιπολίτευση έχει καταλήξει πως για όλα φταίει η κυβέρνηση που δεν κατάφερε να αποσυμφορήσει τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας και δεν έκλεισε τις εκκλησίες.
Και ο καβγάς στη συνέχεια πάει στο γιατί πρόσθεσε μόνο τόσες κλίνες ΜΕΘ στο σύστημα και όχι τις διπλές ή τις τριπλές, γιατί προσέλαβε μόνο τόσους γιατρούς και όχι περισσότερους, γιατί δεν εκπαίδευσε και δεν προσέλαβε χιλιάδες εντατικολόγους και νοσηλευτές για να στελεχώσουν τις μονάδες και πάει λέγοντας.
Από τα πυρά της αναγκαιότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου δεν ξέφυγε ούτε η επιστημονική επιτροπή λοιμωξιολόγων με πρώτο και κύριο τον καθηγητή Τσιόδρα, του οποίου την επιστημονική αρτιότητα αμφισβητεί με αγοραίο τρόπο ένας άλλος επιστήμονας εγνωσμένου κύρους. Ο κύριος Πολάκης!
Δεν ξέρω σε τι βοηθάνε όλα αυτά ή πόσο λυτρωτικό είναι να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.
Εχω όμως τη γνώμη ότι αυτές οι ώρες δεν είναι για απόδοση ευθυνών, αλλά για να επωμιστούμε τις ευθύνες όλοι μας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το κακό που ήρθε και όταν με το καλό περάσει θα έχουμε όλο τον χρόνο να ερευνήσουμε λάθη, παραλείψεις, ευθύνες κι αν η κότα έκανε το αυγό ή το αντίθετο.
Και μία απαραίτητη διευκρίνιση. Το δεύτερο κύμα δεν πλήττει κατ’ αποκλειστικότητα τη χώρα μας ως εκδίκηση γιατί στο πρώτο κύμα τα πήγαμε καλά. Πλήττει με πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη και δοκιμάζει τις αντοχές των συστημάτων υγείας χωρών που υπερτερούν κατά πολύ του δικού μας.
Στο διά ταύτα, λοιπόν, ας αφήσουμε στην άκρη τις αντιπαραγωγικές κοκορομαχίες και τους «ξερολισμούς» κι ας δούμε πώς θα καταφέρουμε να βγούμε όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες από αυτή τη νέα υγειονομική και οικονομική δίνη στην οποία μπήκαμε βίαια.
Το γενικό lockdown στο οποίο μπήκαμε από χθες δεν το ήθελε κανείς, πλην όμως τα επιδημιολογικά δεδομένα το επέβαλαν. Μικρή πλέον σημασία έχει αν έπρεπε να γίνει λίγες μέρες νωρίτερα ή λίγες μέρες μετά. Ηρθε και δεν αλλάζει. Εμείς πρέπει να αλλάξουμε ξανά συνήθειες και τρόπο ζωής. Εμείς όλοι πρέπει να αποδείξουμε πως πάθαμε και μάθαμε. Εμείς όλοι πρέπει να απομονώσουμε τους λίγους ανόητους αρνητές της μάσκας, τους συνωμοσιολόγους ψεκασμένων θεωριών ή τους ατρόμητους λεβεντόμαγκες που θεωρούν εαυτούς άτρωτους, αδιαφορώντας για τους άλλους. Τους τρωτούς.
Πέραν του ξεβολέματος και των συνδρόμων ψυχολογικών συνεπειών, ένας νέος οικονομικός γολγοθάς ήρθε με το lockdown για την πλειονότητα του ιδιωτικού τομέα.
Μπορεί οι πιο βαριές επιπτώσεις να πέφτουν στις πλάτες του λιανικού εμπορίου και της εστίασης, πλην όμως η εξάπλωση της οικονομικής ανέχειας σε όλη την κοινωνία θα γίνει με ρυθμούς μεγαλύτερους και από αυτό τον ίδιο τον κορωνοϊό. Αλυσίδα είναι η οικονομία και όταν σπάει ένας κρίκος δεν υφίσταται και η έννοια της αλυσίδας.
Το έχουμε πει κι άλλες φορές πως με επιδόματα, ρυθμίσεις οφειλών και δάνεια δεν πάει μπροστά η χώρα. Κι όμως, πρέπει να το αντέξουμε κι αυτό. Για πόσο διάστημα κανείς δεν μπορεί να πει. Αλλά ακόμα και στο αισιόδοξο σενάριο του ενός μήνα, η ζημιά που έρχεται να προστεθεί στις ζημιές της περασμένης άνοιξης και του καλοκαιριού είναι βαριά. Και δεν είναι μόνο τα 3,3 δισ. του δημοσιονομικού κόστους των τελευταίων μέτρων. Είναι η επιπρόσθετη μείωση του ΑΕΠ από το βάθεμα της ύφεσης αλλά και η αύξηση του εξωτερικού χρέους. Η αναστολή επενδύσεων, η συρρίκνωση της απασχόλησης και η συνακόλουθη διόγκωση έτι περαιτέρω του ιδιωτικού χρέους. Μεγέθη που θα τα βρούμε μπροστά μας και είναι ζητούμενο πλέον αν μπορούμε να αισιοδοξούμε και για το 2021.
Επί του παρόντος, όμως, ας καταφέρουμε τουλάχιστον να σταθούμε όρθιοι και υγιείς.