Είναι ίσως από τις λίγες χρονικές περιόδους των τελευταίων δεκαετιών που ο οικονομικός ορίζοντας είναι τόσο θολός και ομιχλώδης. Μια περίοδος κατά την οποία εναλλάσσονται ταχύτατα, η απαισιοδοξία με την αισιοδοξία και τανάπαλιν, κρατώντας σε μια διαρκή ομηρεία πολίτες και επιχειρήσεις. Έτσι πλέον όπως διαμορφώνονται οι εξελίξεις με την πανδημία, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει μια ασφαλής πρόβλεψη για την έξοδο από την κρίση πριν από το ερχόμενο Φθινόπωρο.

Μέχρι τότε, όχι μόνο δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκαμψη και ανάπτυξη αλλά θα κινούμαστε στον αστερισμό των επιδομάτων, του κλεισίματος και του ημιανοίγματος της αγοράς και του να σώσουμε ό,τι σώζεται κι από αυτή τη καλοκαιρινή σεζόν. Μέχρι τότε, θα αναθεωρείται επί τα χείρω ο προϋπολογισμός και η χώρα θα δανείζεται για να αντιμετωπίσει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της οικονομίας. Το χρέος θα διογκώνεται έτι περαιτέρω( είμαστε ήδη η δεύτερη παγκοσμίως χώρα με το μεγαλύτερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ) και κύριος οίδε πως θα το αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα της κρίσης.

Από φθινόπωρο και μετά λοιπόν, θα κάνουμε ταμείο για να διαπιστώσουμε τη συνολική επιβάρυνση της διπλής κρίσης και τότε θα διαπιστώσουμε πόσες επιχειρήσεις μπορούν να επιστρέψουν στην κανονικότητα και πόσοι πολίτες θα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς τα δεκανίκια των επιδομάτων.
Τότε θα δούμε πόσα από τα δάνεια που μπήκαν σε μoρατόριουμ πληρωμών θα μπορούν να συνεχίσουν να εξυπηρετούνται και πόσα θα περάσουν σε μια νέα γενιά κόκκινων δανείων. Τότε θα δούμε πόσοι από τους φόρους και εισφορές που ανεστάλησαν θα μπορέσουν να πληρωθούν και σε ποιο βάθος χρόνου και ποιο θα είναι το τελικό δημοσιονομικό άνοιγμα. Κι αυτός ο απολογισμός πολύ φοβούμαι θα είναι πολύ βαρύς για όλους μας, η δε ανάπτυξη σε καμιά περίπτωση δεν θα έχει το σχήμα ούτε του V ούτε του U. Η οριζόντια πορεία με ελαφρά ανοδική τάση, είναι το επικρατέστερο σενάριο όπως τουλάχιστον το βλέπουν οι αναθεωρημένες εκτιμήσεις των αναλυτών. Και να φανταστεί κανείς πόσο αισιόδοξα ξεκίνησε η θητεία αυτής της κυβέρνησης και πόση δυναμική είχε αναπτυχθεί μέσα στους λίγους μήνες που πρόλαβε να εφαρμόσει κάποιες από τις δεσμεύσεις της, πριν σκάσει η στραβή στα βάρδια της…

Κι εκεί που ο Μητσοτάκης φιλοδοξούσε μέσα από ένα μεταρρυθμιστικό σοκ, μια φιλοεπενδυτική πολιτική με χαμηλότερους φόρους και κίνητρα να περάσει τη χώρα στην ψηφιακή εποχή και να γιατρέψει τις πληγές των μνημονίων, στο τέλος αναγκάζεται να διαχειρίζεται μια διπλή κρίση που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.
Να προσπαθεί να κρατήσει με κάθε τρόπο όρθια κοινωνία και επιχειρήσεις με χρήματα που δεν έχει ,ναρκοθετώντας και το υπόλοιπο της θητείας του αφού στη ζωή αυτή τίποτα δεν είναι τζάμπα και τα χρέη δεν παραγράφονται με ένα νόμο και ένα άρθρο για να θυμηθούμε τον Τσίπρα και τα μνημόνια που θα… έσκιζε!
Θα πει κανείς, μα αυτή τη φορά δεν κάναμε εμείς κάτι λάθος. Όλος ο πλανήτης υποφέρει και υφίσταται τις συνέπειες της πανδημίας. Σωστά. Όμως στο τέλος ο καθένας μόνος του θα διαχειριστεί το πρόβλημά του, τα χρέη του, τον λαό του. Με τις δικές της δυνάμεις η κάθε χώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα και ως γνωστόν διαφορετικές δυνατότητες έχει για παράδειγμα η Γερμανία και εντελώς διαφορετικές εμείς. Και σαφώς είναι σε χειρότερη κατάσταση κάποιες άλλες αλλά προφανώς ούτε αυτό μας παρηγορεί.

Το μόνο παρήγορο είναι το γεγονός πως ακόμα και μέσα στην πανδημία δεν σταμάτησαν οι μεταρρυθμιστικοί νόμοι και οι ενέργειες μετάβασης στην ψηφιακή εποχή. Δεν κατέβασαν τα μολύβια κάποιοι μέχρι να περάσει το κακό κι αυτό είναι μια καλή προίκα για την επόμενη. Κι αυτό το αναγνωρίζει η κοινή γνώμη σε μεγάλο βαθμό όπως αναγνωρίζει στην κυβέρνηση πως εκεί που κάνει λάθος σπεύδει να το διορθώσει μόλις της το επισημαίνουν.