Μια ανάσα μερικών μηνών και τίποτα παραπάνω, είναι η περιβόητη αξιολόγηση που έκλεισε όπως έκλεισε και με καθυστέρηση εφτά μηνών και αφού η κυβέρνηση τα έδωσε όλα παίρνοντας μόνο μια υπόσχεση συζήτησης για το χρέος στο απώτερο μέλλον όπως είχε γίνει και το 2012.
Ίσα να βγει το καλοκαίρι και από Σεπτέμβριο θα ξαναμπούμε σε ένα ακόμα μαγκανοπήγαδο, αυτό της δεύτερης αξιολόγησης με τα νέα πάλι προαπαιτούμενα που δεν έχουν τελειωμό.
Και τότε θα δούμε να επανέρχονται ως απαιτήσεις, τα εργασιακά, ο συνδικαλιστικός νόμος, ο κατώτερος μισθός αλλά και ο 13ο και 14ο μισθός του ιδιωτικού τομέα.
Πολλοί λένε πως αυτή η ατζέντα είναι η πιο δύσκολη , είναι διαρκώς ανοικτή και όλες οι κυβερνήσεις μηδέ εξαιρουμένης και της σημερινής , την έσπρωχναν πάντα στο μέλλον, ελπίζοντας να αποφύγουν κι αυτό το πικρό ποτήρι. Και ειδικά για την αριστερή κυβέρνηση όπως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται, ο συνδικαλιστικός νόμος, οι ομαδικές απολύσεις και το λοκ άουτ, προσκρούουν στον πυρήνα της όποιας ιδεολογίας τους έχει απομείνει και θα ζήσουμε στιγμές απείρου κάλους.
Είναι προφανές πως οι δανειστές, προεξάρχοντος του Σόιμπλε δεν θα μας κάνουν σκόντο ούτε αυτή τη φορά και θα θέσουν εκ νέου το δίλημμα, θέλετε κάποια στιγμή να συζητήσουμε την εξυγίανση του τρόπου αποπληρωμής του χρέους; Ε, τότε υπογράψτε τα όλα και χωρίς περιστροφές. Δεν θέλετε; Τότε η ευθύνη είναι δική σας.
Επιπρόσθετα είναι και το θέμα το ΔΝΤ το οποίο ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει ποια θα είναι τελικά η στάση του. Αν δηλαδή θα παραμείνει στο πρόγραμμα ,ακόμα και χωρίς ρύθμιση του χρέους , κόντρα στη γραμμή της Γερμανίας που θεωρεί απαραίτητη τη συμμετοχή του αλλά για το χρέος προτίθεται να συζητήσει μετά το 2018 και πάντως μετά τις Γερμανικές εκλογές.
Με άλλα λόγια αντί η παρούσα αξιολόγηση να ξεκαθαρίσει το τοπίο, διαπιστώνεται στην πράξη πως το μαρτύριο της σταγόνας θα συνεχίζεται επί μακρόν, η αντιστροφή του οικονομικού κλίματος θα παραμένει το μέγα ζητούμενο όπως φυσικά και η ανάπτυξη που τώρα πλέον έχουν αρχίσει ορισμένα στελέχη της κυβέρνησης, να τη μεταθέτουν για το 2017.
Και τι πετύχαμε θα πει κανείς μετά από 18 μήνες “σκληρών διαπραγματεύσεων”; Μα να χρεωθούμε με άλλα 85 δισ. ευρώ, να φτωχοποιηθούν και τα εναπομείναντα στρώματα της κοινωνίας και να χαθεί η ελπίδα επιστροφής στην κανονικότητα, να καταρρεύσουν όλες οι κοινωνικές δομές από την υγεία ως την παιδεία και να γίνει είδος προς εξαφάνιση η αξιοπρέπεια για την πλειονότητα των πολιτών.
Και αντί επιτέλους η κυβέρνηση έστω και τώρα να κάνει μια στροφή προς τα προβλήματα της καθημερινότητας που δεν είναι και λίγα, αυτή καταγίνεται και πάλι με άλλων αντ’ άλλων θέματα όπως δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος, το μεγάλωμα των διαλειμμάτων στα σχολεία αλλά και η αφαίρεση ωρών διδασκαλίας από τα Αρχαία Ελληνικά … παραβλέποντας πως τα νοσοκομεία δεν έχουν καν γάζες και σεντόνια.
Λες και το θέμα της ασφάλειας των πολιτών είναι πρόβλημα που έχει τις ρίζες του στο μνημόνιο και τους δανειστές. Λες κι αυτοί δεν επιτρέπουν τους αστυνομικούς να βγουν στους δρόμους και να συνδράμουν τον πολίτη. Λες και φταίει η τρόικα για την εκτός ελέγχου κατάσταση στα Εξάρχεια και το άβατο για τους αστυνομικούς που έχουν δημιουργήσει μια δράκα μπαχαλάκηδων και εμπόρων ναρκωτικών.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση θέλει να δείξει ένα άλλο πρόσωπο, αυτό είναι η καθημερινότητα και τα μικρά προβλήματα που επιλύονται χωρίς ιδιαίτερο οικονομικό κόστος, μια που τα μεγάλα θέματα τα έκανε όπως τα έκανε…