Το μεγάλο ζητούμενο όμως που είναι η κατάσταση στη χώρα μας -όπου ένα μετά το άλλο «καίγονται» όλα τα προληπτικά μέτρα- δημιουργούν έντονο προβληματισμό για το πόσοι δεν θα καταφέρουν να φθάσουν σε εκείνη τη μέρα που το εμβόλιο θα θωρακίσει σε ένα μεγάλο βαθμό την κοινωνία μας.

Ο μακρύς κατάλογος των θανάτων σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο με αποτέλεσμα να παρατηρούμε ένα τετραπλασιασμό των θυμάτων σε σχέση με το πρώτο κύμα ενώ ακόμα είμαστε στην αρχή του δεύτερου.

Και τι λόγια να πει κανείς στους συγγενείς αυτών, που σχεδόν μόνοι, θάβουν καθημερινά τους αγαπημένους τους;

Ότι το εθνικό σύστημα υγείας είναι θωρακισμένο και πως οι μονάδες εντατικής θεραπείας έχουν σχεδόν διπλασιαστεί;

Πως η πολιτεία έγκαιρα πήρε τα μέτρα της για να περιοριστεί το κακό;

Πως προσέλαβε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για να ενισχύσει τα νοσοκομεία;

Πως άλλες χώρες με πιο προηγμένα συστήματα υγείας λύγισαν νωρίτερα από εμάς;

Όλα αυτά και τα οποία ελέγχονται για την ακρίβεια τους ή την ενδεχόμενη δημιουργική στατιστική τους, ελάχιστη έως καθόλου σημασία έχουν γι αυτούς που χάνουν καθημερινά αγαπημένα τους πρόσωπα ή για αυτούς που δίνουν τη μάχη της ζωής στις ΜΕΘ και τους είναι άγνωστο αν τελικά θα ενταχθούν στο ποσοστό εκείνων που καταφέρνουν να βγουν νικητές ή των άλλων που θα συνδιαμορφώσουν τον αριθμό στην καθημερινή ενημέρωση για τους θανάτους του 24ώρου.

Όπως δεν έχει καμιά σημασία που έχουν κολλήσει όλοι αυτοί οι χιλιάδες συμπολίτες μας τον ιό, αν τηρούσαν τα μέτρα ή αν ήταν απερίσκεπτοι, επιπόλαιοι ή απλώς θύματα της κακιάς στιγμής που βρέθηκαν στο λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή και ήρθαν σε επαφή με τον λάθος άνθρωπο.

Αυτό που έχει σημασία είναι οι ώρες αγωνίας που περνάνε τώρα, μετρώντας τον πυρετό και τα άλλα συμπτώματα κοιτάζοντας το ρολόι που μοιάζει πλέον σταματημένο.

Κι όλα αυτά, μόνο όποιος τα περάσει μπορεί να τα καταλάβει. Αρκεί να σκεφτούμε όσοι έχουμε κάνει το τεστ του covid την αγωνία μέχρι να βγει το αποτέλεσμα, ακόμα κι αν δεν είχαμε κανένα σύμπτωμα.

Οι ώρες που περνάμε και ζούμε όλοι μας είναι κρίσιμες και η κατάσταση όπως όλα δείχνουν θα επιδεινώνεται για αρκετό διάστημα μέχρι να δούμε μια επιπεδοποίηση των κρουσμάτων στα υψηλά και τα οποία ουδεμία σχέση θα έχουν με την επιπεδοποίηση στα 200 κρούσματα που είχαμε στο πρώτο lockdown.

Κι αυτό το δεύτερο και ελπίζουμε τελευταίο, δεν θυμίζει σε τίποτα το πρώτο. Η ερημιά του Απριλίου δεν υπάρχει. Οι δρόμοι δεν είναι άδειοι. Ούτε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Φαίνεται πως σχεδόν όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, έχουν κάποιο λόγο για να βγαίνουν. Και δεν μιλώ γι αυτούς που πάνε στις δουλειές τους γιατί όπως και να το κάνουμε δεν γίνονται όλες οι δουλειές με τηλεργασία. Αυτό είναι άλλος ένα μύθος- άλλοθι ότι, πολιτεία και εργοδότες ,έκαναν ό,τι ήταν αναγκαίο για την τήρηση των κοινωνικών αποστάσεων.

Τώρα οι πολίτες, μπορούν με τον κωδικό 2 περί λειτουργούντων καταστημάτων να επισκέπτονται ακόμα και εκθέσεις αυτοκινήτων και να κάνουν τις… παραγγελίες τους ή να πάρουν μόνοι τον καφέ τους και το φαγητό τους γιατί δεν εμπιστεύονται τον, κατά Μπαμπινιώτη, τροφοδιανομέα!

Κι έτσι η κυβέρνηση θα αναγκάζεται κάθε λίγες μέρες να ανακοινώνει σκληρότερα μέτρα ομολογώντας στην πράξη πως τα προηγούμενα δεν ήταν τα ενδεικνυόμενα και πως η πολιτική άποψη υπερίσχυσε της επιστημονικής.

Κι ενώ την πρώτη φορά όλοι αισθανθήκαμε υπερήφανοι που όλοι μαζί τα καταφέραμε και μας συζητούσε όλος ο πλανήτης, αυτή τη φορά, δεν θα αργήσει η στιγμή που όλοι μαζί πάλι, θα αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα για να τους φορτώσουμε τους θανάτους, την οικονομική ύφεση και την οικονομική ανέχεια μας. Άλλωστε, το ωσαννά, από το σταύρωσον αυτόν, απέχει μόλις τρεις ημέρες!