Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τρομοκρατημένη από ένα ακόμα κύμα μεταναστών που απειλεί να εισέλθει στην επικράτειά της και, παρά το ότι αυτό που καθορίζει την πολιτική της είναι η επίλυση του ζητήματος που δημιούργησε το σύμφωνο ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, ωστόσο το ευρωπαϊκό μπλοκ ίσως χρειαστεί να διευρύνει τον κατάλογο των παραγόντων, οι οποίοι του προκαλούν ανησυχία.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μόλις ανακοίνωσε ότι θα εκδώσει άδειες για έρευνες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και θα ξεκινήσει τις εργασίες εξερεύνησης, ενδεχομένως σε ύδατα που η Ελλάδα υποστηρίζει ότι είναι δικά της σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

Για την Αθήνα, μια πιθανή κίνηση της Τουρκίας σε αυτό το πεδίο θα θεωρηθεί ότι ξεπερνά τα όρια και η Ελλάδα δεν θεωρεί αρκετή μια δήλωση της ΕΕ ή μια απλή διπλωματική διαμαρτυρία, ώστε τα σχέδια της Άγκυρας να ανακοπούν. Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πολλές επιλογές, πέρα από το να παρεμποδίσει τις τουρκικές ασκήσεις ή να διακινδυνεύσει την πολιτική του αυτοκτονία.

Και μετά τι;

Εκείνοι που θυμούνται τον Ιανουάριο του 1996 (σ.σ. αναφέρεται στην κρίση των Ιμίων) γνωρίζουν ότι οι αρνητικές εξελίξεις δεν συμβαίνουν πάντα κατόπιν σχεδιασμού. Απαιτείται μόνο ένας λάθος υπολογισμός ή μια υπέρβαση των ορίων στο «παιχνίδι» ώστε οι εξελίξεις να οδηγήσουν σε καταστροφή.