Το ΔΝΤ ενδεχομένως να προτιμά να προσλάβει έναν μη Ευρωπαίο ως τον επόμενο προϊστάμενό του, αλλά κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος από τον επικεφαλής της ΕΚΤ.
Η υποψηφιότητα της Κριστίν Λαγκάρντ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας φέρνει τον Μάριο Ντράγκι ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος της θητείας του. Ο Ιταλός ακαδημαϊκός θα αποσυρθεί τον Οκτώβριο μετά από οκτώ μνημειώδη χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων κατέστησε την ΕΚΤ τον σημαντικότερο θεσμό στη νομισματική ένωση.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή. Ενδεχόμενη ανταλλαγή θέσεων εργασίας μεταξύ Ντράγκι και Λαγκάρτν θα ήταν προς όφελος της παγκόσμιας οικονομίας.
Ο αποχωρών από την προεδρία της ΕΚΤ Ντράγκι διαθέτει προφανώς τα προσόντα για τη θέση του επικεφαλής του ΔΝΤ. Έχει ένα ισχυρό υπόβαθρο στα οικονομικά – κάτι που δεν είχε η Λάγκαρντ εν αντιθέσει με αρκετούς προκατόχους της και επίσης έχει διαχειριστεί τις κρίσεις αποτελεσματικά καταφέρνοντας να οικοδομήσει πολιτική συναίνεση για τις αποφάσεις του. Η επιβίωση του ευρώ εν μέσω της κρίσης κρατικού χρέους στις αρχές της δεκαετίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην περίφημη υπόσχεση του Ντράγκι «να κάνει ό,τι χρειαστεί» για την προστασία του ενιαίου νομίσματος.
Το ΔΝΤ θα μπορούσε σίγουρα να έχει έναν ηγέτη με το κύρος του Ντράγκι για να συνεχίσει το έργο της Λαγκάρντ η οποία κατά την οκταετή θητεία της κατάφερε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του θεσμού που είχε πληγεί από τα σεξουαλικά σκάνδαλα του προκατόχου της Ντομινίκ Στρος Καν.
Επίσης βελτίωσε τη φήμη του Ταμείου που παραδοσιακά συνδέεται με την επίμονη λιτότητα. Το ΔΝΤ ήταν το πρώτο θεσμικό όργανο που συμμετείχε στη διάσωση της Ελλάδας και αναγνώρισε ότι η Αθήνα χρειάζονταν ελάφρυνση του χρέους παρά περισσότερες περικοπές.
Ο Ντράγκι έχει αποδείξει ότι μπορεί να πολεμήσει πολιτικά για τις θέσεις του (το λιγότερο αντιστάθηκε στους Γερμανούς), ένα προσόν που θα βοηθούσε το ΔΝΤ να διαχειριστεί την εύθραυστη σχέση του με τον κύριο μέτοχο του, την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Υπό την ηγεσία της Λαγκάρντ, το Ταμείο υπήρξε επικριτικό σε εμβληματικές πολιτικές του Προέδρου Ντόναλντ Τράμπ, όπως ο εμπορικός πόλεμος με την Κίνα και τα φορολογικά του δώρα στους πλούσιους. Το βέβαιο είναι πως ενδεχόμενη πρόσληψη του Ντράγκι για την ηγεσία του ΔΝΤ θα δοκιμάσει τον… νεοανακαλυφθέντα θαυμασμό του Τραμπ για τον επικεφαλής της ΕΚΤ. (Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος είπε ότι θα προτιμούσε να έχει τον Ιταλό ως πρόεδρο της Fed από τον Τζερόμ Πάουελ).
Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετά εμπόδια για το διορισμό του Ντράγκι και ένα από τα βασικότερα είναι γεωγραφικό.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι κατά παράδοση μοιράζονται τις ηγετικές θέσεις στα δύο κύρια διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα (με τον Αμερικανό Ντέιβιντ Μαλπάς, να διορίζεται πρόσφατα πρόεδρος στην τελευταία).
Ωστόσο οι μεγάλες αναδυόμενες αγορές δεν είναι ευτυχισμένες με αυτόν τον διακανονισμό. Η Κίνα δημιουργεί ένα παράλληλο σύστημα θεσμών, συμπεριλαμβανομένης της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών, για την παροχή εναλλακτικής χρηματοδότησης στις φτωχότερες χώρες.
Κάποιοι υποστηρίζουν την ανάδειξη ενός Ασιάτη, Νοτιοαμερικάνου ή Αφρικανικού ηγέτη για το ΔΝΤ. Ο Tharman Shanmugaratnam, από τη Σιγκαπούρη και πρόεδρος της Νομισματικής Αρχής της χώρας, είναι ικανός και αξιολογείται ως σοβαρή υποψηφιότητα. Ωστόσο, σε ένα αυστηρά αξιοκρατικό διαγωνισμό θα ήταν δύσκολο να χτυπήσει τα ατού του Ντράγκι.
Η πρόσληψη του 71χρονου Ντράγκι θα απαιτούσε επίσης από το ΔΝΤ να αλλάξει τους ηλικιακούς κανόνες που ακολουθεί και σύμφωνα με τους οποίους οι νεοεισερχόμενοι διευθυντές δεν μπορεί να είναι άνω των 65 ετών. Ο κανόνας μέχρι στιγμής έχει εφαρμοστεί με αυστηρότητα. Το 2011, ο σεβαστός Στάνλεϋ Φίσερ, τότε διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Ισραήλ, δεν είχε καταφέρει να αντικαταστήσει τον Στρος-Καν καθώς ήταν 67 ετών.
Το πιο σημαντικό όμως εμπόδιο είναι το ότι ίσως ο Ντράγκι να προτιμήσει μια πιο ήσυχη ζωή μετά από διεθνείς θέσεις εργασίας. Θα μπορούσε να επιστρέψει στην ακαδημαϊκή κοινότητα ή να συμμετάσχει σε κάποιο think-tank – όπως έκαναν οι πρώην πρόεδροι της Fed Τζάνετ Γέλλεν και Μπεν Μπερνάκε – ή ίσως να προσπαθήσει να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της χώρας του το 2022. Ωστόσο όταν η παγκόσμια οικονομία απειλείται, θα ήταν χρήσιμο να έχουμε τον Ντράγκι ενεργό.