Η εικόνα στη μεσογειακή ελαιοπαραγωγή μοιάζει να αλλάζει σελίδα. Μετά από δύο χρονιές εξαντλητικής ξηρασίας, η παγκόσμια παραγωγή ελαιολάδου επιστρέφει σε πιο «ήρεμα νερά» και μαζί της οι τιμές δείχνουν να αποκλιμακώνονται θεαματικά – σε ορισμένες χώρες, μάλιστα, κατά περισσότερο από 50% μέσα σε ενάμιση χρόνο.
Η νέα έκθεση FAO Food Outlook (Νοέμβριος 2025) επιβεβαιώνει ότι ο κύκλος της πίεσης κλείνει, αλλά όχι πως τα προβλήματα λύθηκαν.
Ισπανία & Ελλάδα: Από τα ρεκόρ στην κατάρρευση των τιμών
Στην Ισπανία, τον αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα του κλάδου, η τιμή του έξτρα παρθένου έπεσε από τα σχεδόν 9.000 €/τόνο του Ιανουαρίου 2024 στα 4.180 €/τόνο. Πρόκειται για επίπεδα κάτω και από τον πενταετή μέσο όρο.
Η Ελλάδα ακολούθησε την ίδια τροχιά: από 8.460 €/τόνο σε περίπου 4.100 €/τόνο. Η αποσυμπίεση ήταν απότομη, δημιουργώντας τώρα μια πραγματικά νέα ισορροπία για παραγωγούς και τυποποιητές.
Η Ιταλία… κολύμπησε ανάποδα στο ρεύμα
Ενώ η υπόλοιπη Μεσόγειος ανέπνεε, η Ιταλία βρέθηκε βουτηγμένη στη δική της ξηρασία.
Το καλοκαίρι 2024 «έσβησε» τη συγκομιδή στη Νότια χώρα, ρίχνοντας την παραγωγή κατά 25%. Η προσφορά μειώθηκε τόσο πολύ, που η τιμή του ιταλικού έξτρα παρθένου εκτινάχθηκε.
Το αποτέλεσμα; Ιστορικό ρεκόρ πάνω από 9.500 €/τόνο, δηλαδή περίπου 40% υψηλότερα από τη μέση τιμή της τελευταίας πενταετίας.
Το 2025/26 φέρνει ισορροπία — και μια νέα υπερδύναμη
Η FAO τοποθετεί την παγκόσμια παραγωγή γύρω στους 3,4 εκατ. τόνους, κοντά στα περσινά επίπεδα.
Η Ισπανία παραμένει ο μεγαλύτερος παραγωγός με περίπου 40% του πλανήτη, αν και η ζέστη του 2025 «τσαλάκωσε» μέρος της σοδειάς.
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της νέας σεζόν, όμως, είναι η Τυνησία.
Με πάνω από 400.000 τόνους, οδεύει προς ιστορικό ρεκόρ και σταθεροποιείται πλέον ως δεύτερη μεγαλύτερη παραγωγός χώρα στον κόσμο.
Η Ιταλία δείχνει σημάδια ανάκαμψης μετά την περυσινή καταστροφή.
Ελλάδα: Οι χαμηλές τιμές πιέζουν όλη την αλυσίδα
Η ελληνική παραγωγή για το 2025/26 θα είναι μικρότερη· η φυσική εναλλαγή των δέντρων και η ξηρασία έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους.
Το πρόβλημα, όμως, δεν περιορίζεται στην ποσότητα.
Η μεγάλη πτώση των τιμών έχει μειώσει το εισόδημα των παραγωγών, ενώ τα ελαιοτριβεία βρίσκονται μπροστά σε μια δύσκολη χρονιά: μικρότερη παραγωγή, υψηλότερο λειτουργικό κόστος και έντονος ανταγωνισμός.
Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι διπλό:
Να διατηρήσει την ποιότητα που της δίνει premium θέση στη διεθνή αγορά.
Να ενισχύσει τις εξαγωγές, την ώρα που οι ΗΠΑ και άλλες αγορές υψώνουν νέους δασμούς.
Ο καταναλωτής επιστρέφει στο ελαιόλαδο
Μετά τις πρωτοφανείς αυξήσεις του 2022–2023, η αγορά εξομαλύνεται και η κατανάλωση αρχίζει να ανακάμπτει.
Από τις αρχές του 2025 τα νοικοκυριά επιστρέφουν σταδιακά στο ελαιόλαδο, αν και δύσκολα θα φτάσουν τα επίπεδα προ κρίσης.
Το διεθνές εμπόριο αναμένεται να ξεπεράσει το 1,3 εκατ. τόνους, με την ΕΕ να κρατά τον βασικό ρόλο στις εξαγωγές. Η Τυνησία ανεβαίνει δυναμικά, ενώ η Τουρκία περιορίζει την παρουσία της λόγω χαμηλής σοδειάς.
Οι σκιές στον ορίζοντα: κλιματικό ρίσκο και αυξημένα κόστη
Παρά τη σταθεροποίηση, η FAO προειδοποιεί ότι η αγορά του ελαιολάδου παραμένει ευάλωτη.
Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι:
Κλιματικές ανισορροπίες και παρατεταμένες ξηρασίες.
Ασθένειες, όπως η Xylella fastidiosa, που ευδοκιμούν σε θερμά περιβάλλοντα.
Υψηλό κόστος παραγωγής, ιδιαίτερα για μικρές καλλιέργειες.
Δασμοί και νέοι εμπορικοί περιορισμοί από βασικές αγορές.
Το 2025/26 μοιάζει να είναι η χρονιά της «επιστροφής στην κανονικότητα» για το ελαιόλαδο. Μόνο που αυτή η κανονικότητα δεν είναι ίδια με πριν: η κλιματική αστάθεια, οι ανακατατάξεις μεταξύ των χωρών και το μεταβαλλόμενο κόστος παραγωγής διαμορφώνουν μια νέα, πιο απαιτητική εποχή για το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της Μεσογείου.
Διαβάστε ακόμη
Η γεωγραφία της απόδρασης: 6 προορισμοί στην Ελλάδα που παραμένουν αυθεντικοί
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα
Σχολίασε εδώ
Για να σχολιάσεις, χρησιμοποίησε ένα ψευδώνυμο.