Μπορεί ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Αλέξης Τσίπρας να έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές απόψεις, ωστόσο μοιράζονται περισσότερα κοινά απ’ ότι θα ήθελαν να παραδεχτούν, αναφέρει σε άρθρο του ο Simon Nixon της WSJ.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, οι πρωθυπουργοί του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ελλάδας ανήλθαν στην εξουσία μετά από εκλογές στις οποίες τα κόμματά τους συγκέντρωσαν ποσοστό 37%. «Και οι δύο έχουν ισχυρή εντολή να αναμορφώσουν τη σχέση της χώρας τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση και υπερηφανεύονται ότι ο πραγματικός στόχος τους είναι να αναμορφώσουν την ίδια την Ευρώπη», επισημαίνει ο Nixon.

Και η λίστα με τα κοινά σημεία των δύο ανδρών συνεχίζεται: Τόσο ο Κάμερον όσο και ο Τσίπρας υφίστανται πιέσεις από τους σκληροπυρηνικούς των κομμάτων τους, οι οποίοι προτιμούν να ρισκάρουν μια οριστική ρήξη από το να αποδεχθούν οποιονδήποτε συμβιβασμό. Και οι δύο ηγέτες πιστεύουν ότι η υπόλοιπη Ευρώπη θα κάνει οτιδήποτε για να αποφύγει μια τέτοια ρήξη και επομένως οι απαιτήσεις τους θα γίνουν δεκτές.

«Ο Αλέξης Τσίπρας θα ανακαλύψει σύντομα αν η εκτίμησή του ήταν σωστή», αναφέρει το άρθρο, επισημαίνοντας ότι οι διαπραγματεύσεις για το χρέος της Ελλάδας πλησιάζουν στην κρίσιμη καμπή όπου η ενδεχόμενη αποτυχία επίτευξης μιας συμφωνίας θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε χρεοκοπία.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Νίξον, η ευρωπαϊκή Οδύσσεια του Κάμερον έχει μόλις ξεκινήσει, αφού αν θέλει να τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση θα πρέπει να διεξάγει ένα δημοψήφισμα για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ μέχρι το τέλος του 2017.

Το διακύβευμα είναι τρομερά υψηλό. Μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν αποσταθεροποιητική, αλλά θα μπορούσε να περιοριστεί, όπως υποστηρίζουν πολλοί οικονομολόγοι. Όμως, ένα Brexit θα υπονόμευε την ΕΕ στα μάτια του κόσμου, αποδυναμώνοντας την ικανότητά της να εξασφαλίσει εμπορικές συμφωνίες, υπογραμμίζει ο αρθρογράφος.

Και εδώ προστίθεται μία ακόμη ομοιότητα του Βρετανού πρωθυπουργού με τον Έλληνα ομόλογό του: Ακριβώς όπως ο Τσίπρας, ο Κάμερον δεν έχει καμία διάθεση να οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός ΕΕ, αφού και ο λαός της χώρας του δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα και των δύο ηγετών δεν είναι ο λαός αλλά το ίδιο τους το κόμμα, καταλήγει ο Νίξον.