«Αυτός που μοιράζει χαρά»: Αυτή είναι η σημασία του ονόματος Σανκάρ, προερχόμενη από τις σανσκριτικές λέξεις śam (ευημερία) και kara (δημιουργεί). Ένα όνομα που συχνά παραπέμπει στον θεό Σίβα, μία από τις σημαντικότερες μορφές του Ινδουισμού.
Από το 1998, όμως, το όνομα Σανκάρ ανήκε και σε έναν ελέφαντα που αιχμαλωτίστηκε στη νότια Αφρική και προσφέρθηκε ως διπλωματικό δώρο από τη Ζιμπάμπουε στην Ινδία, μαζί με έναν θηλυκό ελέφαντα, την Βομβάη.
Αμφότεροι κατέληξαν στο Εθνικό Ζωολογικό Πάρκο του Νέου Δελχί. Όταν όμως η Βομβάη πέθανε το 2005, ο Σανκάρ έμεινε ολομόναχος. Για περισσότερα από 13 χρόνια έζησε χωρίς καμία επαφή με άλλους αφρικανικούς ελέφαντες, έγκλειστος σε ένα περιβάλλον που δεν θύμιζε σε τίποτα τον φυσικό του χώρο.
Παρά το γεγονός ότι οι ελέφαντες είναι βαθιά κοινωνικά όντα, με πολύπλοκους δεσμούς, ανάγκη για συντροφικότητα και επικοινωνία, ο Σανκάρ παρέμεινε απομονωμένος. Οι εκκλήσεις φιλοζωικών οργανώσεων, ακτιβιστών και επιστημόνων για τη μεταφορά του σε καταφύγιο με καλύτερες συνθήκες αγνοήθηκαν.
Πληροφορίες θέλουν τον Σανκάρ να φιλοξενείται προσωρινά μαζί με άλλους ασιατικούς ελέφαντες του κήπου, αλλά η συμβίωση ήταν αδύνατη.
Παρότι από το 2009, η Κεντρική Αρχή Ζωολογικών Κήπων της Ινδίας απαγόρευσε την απομόνωση ελεφάντων για περισσότερους από έξι μήνες και μολονότι σχεδόν 200.000 άνθρωποι υπέγραψαν αίτημα για την απελευθέρωσή του, τα πράγματα δεν άλλαξαν.
Νομικές ενέργειες, εκστρατείες ενημέρωσης και εκθέσεις κτηνιάτρων τόνιζαν τους σοβαρούς κινδύνους: Ψυχολογικά τραύματα, προβλήματα συμπεριφοράς, συμπτώματα βαθιάς θλίψης. Η εικόνα του μοναχικού ελέφαντα αποκάλυπτε τον πόνο που υπέμενε σιωπηλά.
Μέχρι που, πριν από λίγες μέρες, κατέληξε. Ο θάνατός του, κατά τις πρώτες εκτιμήσεις από καρδιολογική ανεπάρκεια, ήταν η τραγική επιβεβαίωση όσων προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια: Το σώμα του είχε εξαντληθεί, αλλά ακόμα περισσότερο η ψυχή του.
Ο Σάνκαρ έφυγε μόνος, όπως έζησε.
Ο θάνατός του προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Χιλιάδες χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακτιβιστές, αλλά και πολίτες από όλο τον κόσμο, εξέφρασαν οργή και λύπη για το τέλος ενός πλάσματος που αφέθηκε μόνο του, παρά τις προειδοποιήσεις και τις ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.
Πέρα από τη συγκίνηση, αλλά και την οργή, ο Σάνκαρ έγινε και αφορμή για δημόσιο διάλογο: Πρέπει να ζουν οι άγριοι ελέφαντες σε ζωολογικούς κήπους; Πότε η αιχμαλωσία παύει να είναι ωφέλιμη για τα ζώα και πότε μετατρέπεται σε βασανιστήριο;
Υπενθυμίζεται πως οι αφρικανικοί ελέφαντες στην άγρια φύση μπορούν να ζήσουν έως και τα 70 χρόνια, αλλά ο Σανκάρ πέθανε σε ηλικία μόλις 29 ετών. Όταν ζουν ελεύθεροι έχουν την δυνατότητα να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις, ανήκουν σε σύνθετες κοινωνικές ομάδες και επιλέγουν μόνοι τους τη διατροφή τους και τη στιγμή ξεκούρασής τους. Αντιθέτως, στο περιβάλλον των ζωολογικών κήπων, περιορίζονται σε όλα τα παραπάνω, από τη κίνηση, έως την αλληλεπίδρασή τους.
Η θλιβερή ιστορία του μπορεί να γίνει αφορμή να τεθούν σοβαρά ερωτήματα γύρω από τις συνθήκες διαβίωσης των άγριων ζώων. Ας γίνει υπενθύμιση πως η χαρά – που ξεχείλιζε μόνο από το όνομά του – δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ελευθερία, σεβασμό και αγάπη.
Η μη κερδοσκοπική οργάνωση Youth for Animals (YFA) με έδρα το Νέο Δελχί που έδωσε μάχη για την απελευθέρωση του Σανκάρ, καθώς και άλλων ζώων, ανέφερε πως ο θάνατός του «δεν πρέπει να είναι μάταιος – θα πρέπει να χρησιμεύσει ως αφύπνιση για την απελευθέρωση άλλων ελεφάντων που εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι σε απομόνωση. Στη μνήμη του Σανκάρ, ελπίζουμε να μετατρέψουμε αυτή τη θλίψη σε ανανεωμένη δράση και να ξεκινήσουμε προσπάθειες για την εξασφάλιση της ελευθερίας και του καταφυγίου για τον Ράμπο και άλλους σαν αυτόν».
Διαβάστε ακόμη
«Μπρα ντε φερ» Θεοδωρικάκου – Σούπερ Μάρκετ για να μειώσουν τιμές σε 1.000 κωδικούς
Οι Ελληνες αρχίζουν να συγκατοικούν – Το φαινόμενο εξαπλώνεται στους νέους 20-30 ετών
Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα
Σχολίασε εδώ
Για να σχολιάσεις, χρησιμοποίησε ένα ψευδώνυμο.