Του Δημήτρη Παφίλα
Οι δηλώσεις του υπουργού Ενέργειας κ. Π. Σκουρλέτη ότι, δεν θα ιδιωτικοποιηθεί περαιτέρω η ΔΕΗ – προκειμένου να ασκεί κοινωνική πολιτική – επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις εισηγμένες εταιρείες κατά το δοκούν, είτε για να εξασφαλίζει το κράτος ρευστότητα, είτε για να εξασφαλίζει την αποδοχή του προσωπικού στο εσωτερικό ορισμένων μεγάλων κρατικών όπως η ΔΕΗ, όπου το συνολικό προσωπικό είναι 17.000 άνθρωποι.
Σε καμία χρηματιστηριακή αγορά του κόσμου ακόμη και στις κρατικές εταιρείες δεν λαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή ερήμην και εις βάρος των μετόχων.
– Στην αρχή της θητείας της σημερινής κυβέρνησης το Δημόσιο με την πλειοψηφία που κατέχει στον ΟΛΘ αποφάσισε την διανομή 1,95 ευρώ ανά μετοχή – αν και η προηγούμενη διοίκηση είχε εισηγηθεί την διανομή χαμηλότερου μερίσματος. Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να καλυφθούν οι πιεστικές ανάγκες του Δημοσίου για την πληρωμή των μισθών.
– Πριν μερικούς μήνες, η ΕΥΔΑΠ υποχρεώθηκε να δώσει τα ταμειακά της διαθέσιμα στο βωμό της άντλησης ρευστότητας για την διεκπεραίωση της πληρωμής μισθών και συντάξεων.
-Λίγο νωρίτερα, η ήδη καθημαγμένη από τις οφειλές άνω των 2 δισεκατομμυρίων ευρώ ΔΕΗ υποχρεώθηκε σε ρυθμίσεις οφειλών που καθιστούν ακόμη πιο προβληματική την εισροή ταμειακών ροών. Μερικούς δε μήνες νωρίτερα, ο πολιτικός της προϊστάμενος Π. Λαφαζάνης είχε μπλοκάρει τις εισηγούμενες από την ΡΑΕ αυξήσεις στο ΕΤΜΕΑΡ, κάτι που μπορεί να μας αρέσει ως καταναλωτές, αλλά είναι βέβαιο ότι προκαλεί ασφυξία σε όλη την αγορά ηλεκτρισμού, όπου η ΔΕΗ κυριαρχεί.
Και, πλέον, έχουμε και το νέο Υπουργό Ενέργειας, τον κ. Σκουρλέτη, να μιλά ξεκάθαρα κατά της μη περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, προκειμένου το κράτος να ασκεί “κοινωνική πολιτική”.
-Παράλληλα, τα ημικρατικά ΕΛΠΕ καταθέτουν προσφορά σε έναν διαγωνισμό πολύ υψηλού ρίσκου για έρευνα υδρογονανθράκων με τεράστια κόστη σε βαθιά νερά -σε μια περίοδο που παγκοσμίως αναστέλλονται τέτοια σχέδια – ακόμη και σε περιοχές για τις οποίες υπάρχει εκκρεμότητα στην οροθέτηση υφαλοκρηπίδας και παρεμβάσεις από τα Τίρανα. Και βεβαίως ωθείται γενικά να αυξήσει το μεγάλου ρίσκου χαρτοφυλάκιο στην έρευνα υδρογονανθράκων, πρακτική εντελώς αντίθετη σε σχέση τόσο με τα όσα συμβαίνουν διεθνώς αυτήν την περίοδο όσο και με εκείνη που είχε ακολουθηθεί όταν ένας ιδιωτικός όμιλος, ο όμιλος Λάτση, είχε το “πάνω χέρι” στην χάραξη στρατηγικής. Ο ίδιος όμιλος, μάλιστα, εμφανίζεται ότι θα χρησιμοποιηθεί και ως ανάχωμα για τυχόν αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων στην αγορά, απορροφώντας το κόστος σε περιόδους ανόδου των διεθνών τιμών – κάτι που ευτυχώς για την ώρα φαντάζει αρκετά μακρινό.
Καμία διοίκηση στον κόσμο που θα υπολόγιζε τις συνέπειες για τους μετόχους της εταιρείας της δεν νομίζουμε ότι θα λάμβανε τέτοιες αποφάσεις. Για την ακρίβεια: μόνο διοικήσεις που πλέον είναι υποχρεωμένες να ακούσουν έναν μέτοχο με λογική απολύτως κρατική θα πορεύονταν με αυτόν τον τρόπο. Και, ειλικρινά, δεν γνωρίζουμε τι μπορεί αυτό μελλοντικά να συνεπάγεται ακόμη και για διαδικασίες όπως η διανομή μερισμάτων -αν και εδώ μεγάλος ωφελημένος είναι προφανώς το ίδιο το Δημόσιο.
Το σίγουρο είναι ότι πρέπει οι μέτοχοι να ξεχάσουν τα “κρατικόχαρτα” που γνώριζαν. Οι κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης πάνε περίπατο στην ελληνική περίπτωση και αυτό τώρα μπορεί να μην μας απασχολεί, ωστόσο αν η χώρα σταθεί στα πόδια της -αυτό, προφανώς, είναι το ζητούμενο – έστω βαριά τραυματισμένη, όλα αυτά θα τα βρούμε, δυστυχώς, μπροστά μας…