Οι νεότεροι θεωρούν αυτονόητα τα ανοιχτά σύνορα στην Ευρώπη, αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Σήμερα δεν θα μπορούσαμε να κυκλοφορούμε και να εργαζόμαστε χωρίς περιορισμούς στην ΕΕ, αν το 1986 δεν εγκρινόταν η «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη», που άνοιξε τον δρόμο για την «ενιαία ευρωπαϊκή αγορά» από το 1992.
Θεμέλιος λίθος ήταν οι αποκαλούμενες «τέσσερις ελευθερίες» της ΕΕ: Ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, εργαζομένων, κεφαλαίων και υπηρεσιών. Χωρίς μία από αυτές δεν νοούνται ούτε οι υπόλοιπες.
Όσοι θυμούνται τις εποχές πριν το 1992, εύκολα αντιλαμβάνονται τη σημασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τονίζει ο Γερμανός ευρωβουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) Αντρέας Σβαμπ στην Deutsche Welle.
«Είναι αλήθεια ότι όποιος κάνει τη σύγκριση, συνειδητοποιεί καλύτερα πόσο έχει προχωρήσει η Ευρώπη» λέει. «Πολλές από τις ελευθερίες που ισχύουν σήμερα δεν θα υπήρχαν χωρίς την πίεση που ασκεί η δυναμική της ενιαίας αγοράς.
Είναι μία πίεση προς τα κράτη-μέλη να κρατήσουν ανοιχτά τα σύνορά, με την επίγνωση ότι όλοι επωφελούνται από αυτό».
«Δεν ερωτεύεσαι μία… ενιαία αγορά»
Ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο διορατικός Ζακ Ντελόρ κήρυξε και τελικά πέτυχε τον φιλόδοξο στόχο της ενιαίας αγοράς σε μία εποχή δύσκολη, με τους αναλυτές να κάνουν λόγο για «ευρω-σκλήρυνση» και τη Μάργκαρετ Θάτσερ να λοιδορεί την Κομισιόν ως «νέο Πολίτμπιρο».
Ήταν όμως και ρεαλιστής ο Γάλλος πρόεδρος της Κομισιόν.
Διαβάστε τη συνέχεια στην DW