Η ελληνική ακτοπλοΐα έχει εισέλθει στην κρισιμότερη περίοδό της. Με τα χρέη να φθάνουν τα 900 εκατομμύρια ευρώ, με πλοία να υψώνουν στην Αδριατική την ιταλική σημαία, με απλήρωτους επί μήνες ναυτικούς, με ανεκτέλεστα δρομολόγια που έχουν απομονώσει το βορειοανατολικό Αιγαίο κατακαλόκαιρα, με μειωμένους στόλους και με υπηρεσιακές ταχύτητες, λόγω ακριβών καυσίμων που κάνουν ένα ταξίδι να έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ό,τι συνηθιζόταν ξεσηκώνοντας τους επιβάτες, το μέλλον της φαντάζει αβέβαιο.
Οι τράπεζες συνεχίζουν να κρατούν το μέλλον των ακτοπλοϊκών επιχειρήσεων στα χέρια τους και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να ζητήσουν πωλήσεις πλοίων για να πάρουν ρευστό και να μειώσουν την έκθεσή τους στον κλάδο. Πόσο να κάνουν υπομονή.
Τότε κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποια ξένα συμφέροντα θα μπουν στις ελληνικές θάλασσες για να εκτελούν τις θαλάσσιες συγκοινωνίες ενώνοντας τη νησιωτική με την ηπειρωτική χώρα.
Ο αφελληνισμός ενός κρισιμότατου κλάδου για την οικονομία των νησιωτικών κοινωνιών αλλά και για την εθνική κυριαρχία ελλοχεύει κινδύνους.
Ξένα συμφέροντα μπορεί να κυριαρχήσουν ακόμη και αν έχουν ζημίες αφού ο στόχος τους θα είναι κυρίως γεωπολιτικός και όχι οικονομικός.
Η κυβέρνηση σηκώνει τα χέρια ψηλά αφού εκτός από ευχολόγια δεν δίνει λύσεις στο θέμα. Υπάρχουν συναρμοδιότητες υπουργείων και το ένα ρίχνει τις ευθύνες στο άλλο με τελική κατάληξη το υπουργείο Οικονομικών.
Η ελληνική ακτοπλοΐα δείχνει να έχει καταδικαστεί σε αργό θάνατο ακολουθώντας τη ρότα της ελληνικής κρουαζιέρας για την οποία κανείς δεν περίμενε ότι θα αφανιστεί και όμως αφανίστηκε. Ήρθε η ώρα ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Όμως, δεν το βλέπω…