Σε κανένα δεν είναι ευχάριστη η οποιαδήποτε μείωση εισοδημάτων. Και πιστέψτε με, ούτε καν στον γράφοντα που ζει από πρώτο χέρι τη δύσκολη κατάσταση των media σε όλα της τα επίπεδα. Όμως η ίδια η κατάσταση της χώρας είναι που υποχρεώνει σε αλλαγή στρατηγικής, αλλαγή ζωής, ακόμα και σε ανατροπή των οικογενειακών εσόδων. Ταυτόχρονα η κατάσταση επιβάλλει και ανατροπή πολιτικών, τον ενταφιασμό της πολιτικής και μερικές φυλακίσεις επίορκων σε όλες τις βαθμίδες. Όμως αυτό είναι άλλο θέμα.
 
Σε μια φούσκα ευμάρειας που σκάει ημέρα με την ημέρα, όπου ένας τεχνητός πλούτος ετών ουσιαστικά παύει να υπάρχει, έρχεται λοιπόν η δύσκολη ώρα του «ταμείου». Όλοι γνωρίζουμε πως τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο. Ιδιαίτερα όλοι εμείς που εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα το έχουμε «πληροφορηθεί» αυτό εδώ και δύο με τρία χρόνια. Τώρα όμως ήλθε η σειρά και των εργαζόμενων στο Δημόσιο. Σίγουρα είναι δύσκολο να πεις σε οικογενειάρχες να μειώσουν τα εισοδήματα και να προχωρήσουν σε θυσίες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η φορολογία είναι βαριά και ο τρόπος ζωής τους βάλλεται. Όμως κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει και μια ουσιαστική συζήτηση για του τί είδους Κράτος θέλουμε.
 
Βλέπω για παράδειγμα πως ένας θυρωρός – φύλακας στην ΣΤΑΣΥ Α.Ε. παίρνει 2.500 ευρώ το μήνα. Δεν θα πω αν είναι πολλά ή λίγα. Απλά θα κάνω μια παράθεση με το τί παίρνει ένας δάσκαλος. Ένας πανεπιστημιακός. Ένας στρατιωτικός που αναγκάζεται να ζει μακριά από το σπίτι του. Κι εδώ είναι που πρέπει να ξεκινήσει ο διάλογος για το κατά πόσο ένα Κράτος που δεν αντέχει, θα πρέπει να βάλει κάτω τις αμοιβές και να τις εξορθολογίσει. Όχι μόνο προς τα κάτω. Ακόμα και προς τα πάνω. Γιατί δεν μπορεί ο καθηγητής, που διδάσκει τα παιδιά μας να λαμβάνει 800 ευρώ και ο φύλακας σε μια ΔΕΚΟ επειδή έχει τον κάθε Σταματόπουλο ή Φωτόπουλο να παίρνει μισθό γενικού γραμματέα υπουργείου. Κάτι πάει λάθος. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Άρα εδώ είναι που πρέπει να αλλάξουμε γραμμή και σκέψη. Να γίνει ένα restructure όπως λένε και στην αγγλική.
 
Στις πιο πάνω αράδες θα παρακολουθήσετε ένα ρεπορτάζ αναφορικά με τον πρόεδρο των εργαζόμενων στο Μετρό. Έναν πρώην πασόκο συνδικαλιστή που τώρα δηλώνει ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεχνώντας φυσικά την ατομική του ευθύνη που ενεργά στήριζε τόσα και τόσα χρόνια ένα συνυπεύθυνο για την κρίση κόμμα και ο οποίος προσελήφθη στο Δημόσιο στην …τρυφερή ηλικία των 50 ετών. Και η ερώτηση που έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι φυσιολογική: δικαιούται αυτός ο κύριος να φωνάζει; Δικαιούται να μην μας επιτρέπει να πάμε στη δουλειά μας; Δικαιούται να μην καταλαβαίνει πως τα εύκολα χρήματα τελειώσανε; Έχει κατανοήσει αυτός ο πρώην μαρμαράς στο επάγγελμα (ναι καλά διαβάσατε), πως μπήκε με αδιαφανή τρόπο στο Δημόσιο αφήνοντας εκτός δεκάδες πτυχιούχους, μόνο και μόνο γιατί ήταν συνδικαλιστής της ΠΑΣΚΕ και πως δεν πρέπει να έχει πλέον την απαίτηση από όλους εμάς να τον πληρώνουμε;
 
Ξεκάθαρα λοιπόν για την κυβέρνηση αυτή η μάχη είναι μια μάχη ουσίας. Μια μεταρρύθμιση που αν δεν ξεκινήσει, τότε καμία άλλη αλλαγή στο Κράτος δεν θα γίνει. Ας μην παρασυρθούμε λοιπόν από το εύκολο συναίσθημα. Ναι, κανένας δεν θέλει τις μειώσεις. Όμως υπάρχει άραγε άλλος τρόπος σε μια χώρα που χρεοκόπησε; Αν τον βρείτε, να τον πείτε και σε εμάς τους χιλιάδες ιδιωτικούς υπάλληλους που βλέπουμε την κατάσταση με άλλο μάτι. Που βιώσαμε την ίδια κατάσταση εδώ και τρία χρόνια και για να διασφαλίσουμε την εργασία μας δεν πετάξαμε εύκολα την πρώτη πέτρα αλλά διαισθανθήκαμε την αλλαγή που ήλθε.