Ο Πωλ Τόμσεν του ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ για την Ελλάδα ήταν λάθος. Η οικονομική αφρόκρεμα των ΗΠΑ δεν πήρε “χαμπάρι” το 2007 ότι ερχόταν η μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 100 χρόνων. Κι όμως, ουδείς από τους υποτιθέμενους πάνσοφους τεχνοκράτες λογοδοτεί. Αντιθέτως, αναβαθμίζονται.
Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, αντί να βασιστεί στην ομολογία Τόμσεν και να “χαλάσει τον κόσμο” διεκδικώντας αποζημίωση για τη λανθασμένη πολιτική που καταστρέφει τη χώρα, αφήνει το θέμα να πέσει στα μαλακά.
Όπως αποκαλύφθηκε πριν λίγες ημέρες, το 2007, καθώς η κρίση των τοξικών στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ φούντωνε, οι ιθύνοντες της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED) των ΗΠΑ αδυνατούσαν να συλλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Δόθηκαν στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Νομισματικής Επιτροπής της FED (ανακοινώνονται μετά από 5 χρόνια) από τα οποία προκύπτει ότι η αφρόκρεμα των αξιωματούχων που ρυθμίζουν την οικονομική λειτουργία στις ΗΠΑ πάσχει από μέγιστη επιστημονική ανεπάρκεια, ενδεχομένως και εγκληματική αμέλεια, καθώς δεν αναγνώρισε τον επερχόμενο κίνδυνο. Εν ολίγοις “δεν πήραν χαμπάρι” και άφησαν το πρόβλημα να διογκωθεί, οδηγώντας στη μεγαλύτερη κρίση μετά το 1929.
Για την Ελλάδα, μόλις προχθές, το στέλεχος του ΔΝΤ, Πωλ Τόμσεν, παραδέχθηκε ότι “έκαναν λάθος” με το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας την ανάλυση που υιοθέτησε προ μηνών ο επικεφαλής οικονομολόγος του οργανισμού, Ολιβιέ Μπλανσάρ, για εσφαλμένα μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν για να εκτιμήσουν την ύφεση που θα προκαλούσαν οι περικοπές στους μισθούς και οι αυξήσεις των φόρων.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η ομολογία περί λάθους δεν εξηγεί τα πάντα. Το ΔΝΤ ακολουθεί με ιδεολογικό φανατισμό το νεοφιλελεύθερο δόγμα της απελευθέρωσης των αγορών και του λιγότερου κράτους και προωθεί ξεκάθαρα μια ατζέντα, η οποία στρέφεται κατά των κοινωνικών παροχών και των δικαιωμάτων της εργασίας.
Υπάρχει, δηλαδή, πρωτίστως ένα πρόβλημα πολιτικό. Ο οργανισμός αυτός και οι υπάλληλοί του εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα σε βάρος κάποιων άλλων – των πολλών.
Πέρα από αυτό, όμως, η ομολογία του λάθους αποδεικνύει ότι υπάρχει και σοβαρό πρόβλημα τεχνοκρατικής επάρκειας.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, σε μια εταιρεία για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι τέτοιων λαθών θα ήταν τουλάχιστον άνεργοι. Στις παραπάνω περιπτώσεις, όμως, τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.
Στις ΗΠΑ, τα πρόσωπα που το 2007 αγνόησαν τα σημάδια και τις προειδοποιήσεις… αναβαθμίστηκαν και βρίσκονται ακόμα στο τιμόνι (ο Πωλ Μπερνάνκε είναι επικεφαλής της FED και ο Τίμοθι Γκάιτνερ έγινε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ). Είναι αμφίβολο, λοιπόν, ότι κάποιος στο ΔΝΤ θα αναλάβει τις ευθύνες για το “λάθος”.
Και για να έρθουμε στα δικά μας, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση αφήνει να πέσει “στα μαλακά” η ομολογία αυτή, ενώ, αντιθέτως, θα έπρεπε να την έχει κάνει “σημαία”, να χαλάει τον κόσμο και να διεκδικεί αποζημιώσεις για τις πολεμικού τύπου καταστροφές που υφίσταται η χώρα από το “λάθος” που έκαναν οι υποτιθέμενοι πάνσοφοι τεχνοκράτες.