Αν ήμουν Κροίσος, μεγιστάνας, μαχαραγιάς, άντε εμίρης ή ολιγάρχης δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα έδινα καμιά 70αριά εκατ. ευρώ να  πάρω την περιοχή Αφάντου στη Ρόδο. Να έχω μια αμμουδιά 7χλμ και  ένα γήπεδο γκολφ μόνο για πάρτη μου. Και μια και θα έμπαινα  στο κόπο, θα αγόραζα  και  ένα από τα  39 περιφερειακά αεροδρόμια που βγαίνουν  στο σφυρί  για να προσγειώνω άνετα το λίαρ τζετ μου καθώς και ένα από τα  12 λιμάνια  που ξεπουλιούνται μπιρ παρά για να παρκάρω το μέγκα- γιοτ μου.

Βέβαια, το ένα φέρνει το άλλο και μια και θα έμπαινα  στη δημοπρασία θα έπαιρνα κοψοχρονιά και την ΕΥΔΑΠ ή την ΕΥΑΘ για να γεμίζω τσάμπα τη πισίνα μου, όπως επίσης και στη φτήνια θα ψώνιζα τα ΕΛΠΕ για να φουλάρω βενζίνη τα ρεζερβουάρ μου. Ίσως να  μου χάριζαν, σε στυλ στα τρία το ένα τσάμπα, και τον ιππόδρομο για να βόσκουν τα κοπάδια μου.

Γράμματα, πάντως, δεν στέλνω, φιλοτελιστής δεν είμαι, άρα μου είναι άχρηστα τα ΕΛΤΑ. Και καθώς τον τζόγο τον αποφεύγω, επομένως ούτε ο ΟΠΑΠ, ούτε  τα  κρατικά  λαχεία με δελεάζουν. Επειδή είμαι και ολιγαρκής, τα προς εκποίηση υπόλοιπα θα τα άφηνα στη διεκδίκηση των τυχοδιωκτών δισεκατομμυριούχων ανταγωνιστών μου, για να κάνουν τα χατίρια της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.   

Σέβομαι και τη πρεμούρα των πωλητών  και τις προσφορές τους σε  εξευτελιστικές τιμές. Αλλά έχω κάποιες απορίες, μια και λεφτά δεν πρόκειται να βγάλω. Αν ήμουν, πράγματι, πολύ  πλούσιος γιατί θα έπρεπε να επενδύσω στην Ελλάδα; Και, κυρίως, γιατί να αγόραζα δημόσια περιουσία με τα ωραία  μου ευρώ; Για να  βγαίνει κάθε τόσο και ένας  Γερμανό-Αυστριακός πολιτικός να απειλεί τη χώρα με ακρωτηριασμό από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή;

Ποιό περιβάλλον διεθνούς αξιοπιστίας και νομισματικής σταθερότητας, τώρα;  Και γιατί  να γίνω ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας συνδικαλιστικής αγέλης που θα με τάραζε στα αιτήματα, τις απεργίες  τους εκφοβισμούς ως δήθεν παράγοντα εθνικού διχασμού; Ή, μήπως, θα έπρεπε να περιμένω  να με αναγορεύσουν σε φωτεινή , δαχτυλοδεικτούμενη εξαίρεση ενός κρατικοδίαιτου και κρατικοκεντρικού αναπτυξιακού μοντέλου το οποίο απαξίωσε η διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με τη  πελατειακή και συντεχνιακή οργάνωση παροχών στις δημόσιες επιχειρήσεις;

Όχι ευχαριστώ θα έλεγα αν ήμουν πλούσιος. Δεν θα πάρω. Να μου λείπει. Θα γίνω εγώ το θύμα για να εκτονώνεται μπροστά στη μούρη μου μια κοινωνία ανέργων, χώρια όσους θα απολύσω εγώ, που βρίσκεται στο όριο θραύσεως; Θα γίνω το δεκανίκι μιας κυβέρνησης δεν μπορεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα από τη μια, και τη τόνωση της ανάπτυξης για την  ανάσχεση της ύφεσης από την άλλη;

Θα γίνω όμηρος των  ασυνεχειών, ασυνεπειών και  παλινωδιών μιας κεντρικής διαχείρισης που πότε ανακαλύπτει τα φαστ-τρακ, πότε τα πάρε-δώσε με σεΐχηδες κάτω από το τραπέζι και πότε τους διαγωνισμούς,  τη στιγμή που το κόστος παραγωγής και η φορολογία των επιχειρήσεων  στη χώρα παραμένουν υψηλές και καθόλου ανταγωνιστικές; Ή, μήπως, αφού  επενδύσω με συμφωνίες και εγγυήσεις θα έρθει αύριο μια κυβέρνηση να τις κρίνει αντισυνταγματικές  για να τα επιστρέψει στο λαό;   

Όχι , μάγκες, δεν θα καταντήσω το κοροΐδο που θα γελάνε όλοι, εταίροι, δανειστές, νταραβεριτζήδες, σωματεία και παρατρεχάμενοι, πίσω από τη χλιδάτη πλάτη μου όπου κρύβω το θησαυροφυλάκιο μου. Παρά τη καλή μου πρόθεση θα αγνοήσω την πρεμούρα , τη μεγαθυμία  και τη γενναιοδωρία των προσφορών σας. Δεν θα μασήσω σε στυλ «πάρε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και  χαρίζει τη πραμάτεια τσάμπα».Θα μείνω στην άνεση της ανέχειας, της  απορίας των στερήσεων και των θυσιών,  ευτυχής που δεν είμαι εύπορος μεγαλοεπενδυτής να μπαίνω σε σκοτούρες με τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις ώστε να γίνω πλουσιότερος.