Νέο απαιτητικότερο περιβάλλον αρχίζει να διαγράφεται, καθώς πολλά δεδομένα δείχνουν ασφαλέστερα, από την άλλη πλευρά όμως δεν πρόκειται να χαριστούν κάστανα. Παρά την αρχική ψυχρολουσία της ανόδου των spreads που τα έφεραν πολύ ψηλότερα του 10% κατά την κυβερνητική κρίση, η αγορά των εταιρικών ομολόγων, που αποτελεί το άλφα και το ωμέγα για την αναχρηματοδότηση της οικονομίας, δείχνει να επανέρχεται σε ομαλότητα.
Κεφαλαιώδες ζήτημα αποτελεί η προσπάθεια των τραπεζών να επανέλθουν στις αγορές μετά την ανακεφαλαιοποίηση, η οποία, αν τελικά επιτευχθεί, θα αρχίσει να ενισχύει ουσιαστικά την αναχρηματοδότηση της οικονομίας. Εξάλλου κατά την εβδομάδα που πέρασε κατεγράφησαν δύο επιτυχίες. Η πρώτη αφορά στον ΤAP, που μάλιστα δικαίωσε όσους είχαν εκτιμήσει ότι η θεωρητική απώλεια της Gazprom για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ θα έβρισκε ένα ουσιαστικό αντιστάθμισμα. Γιατί ο TAP δεν έχει μόνο οικονομική σημασία, αλλά κυρίως γεωπολιτική.
Η άλλη επιτυχία αφορά στην κάλυψη κατά 20% της αύξησης της Τράπεζας Πειραιώς με ιδιωτικά κεφάλαια με το ποσό-ρεκόρ των 1,46 δισ. ευρώ, σε αντίξοη μάλιστα συγκυρία. Εχουμε λοιπόν δύο επενδυτικές κινήσεις οι οποίες, από όποια πλευρά κι αν εξεταστούν, φαίνεται ότι συμβάλλουν ώστε να μπουν κεφάλαια στη χώρα. Από εκεί και πέρα όμως ξεκινά ένας νέος μαραθώνιος, όπου η τρόικα σίγουρα θα ζητήσει συγκεκριμένα πράγματα για να καλυφθούν κενά τα οποία έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως πόσο έξω είναι ή θα πέσουν οι στόχοι και πώς θα καλυφθούν τα κενά. Ηδη διεθνείς οίκοι, όπως οι JP Morgan και RBS, διατυπώνουν τις αμφιβολίες τους για το τι θα γίνει με νέα μέτρα, πρόσθετα δάνεια ή «κούρεμα», ενώ η Ernst & Young προβλέπει ύφεση και για το 2014 με μια ανάκαμψη τόσο αδύναμη που δεν θα οδηγήσει σε επιτυχία το πρόγραμμα.
Το τρίπτυχο αποκρατικοποιήσεις – απολύσεις – επενδύσεις είναι φανερό ότι θα κυριαρχήσει. Το ζήτημα είναι πώς θα γίνουν οι αποκρατικοποιήσεις και με ποιους όρους θα πουληθεί, για παράδειγμα, ο ΑΔΜΗΕ, δηλαδή τα δίκτυα της ΔΕΗ, ώστε αυτό να επιφέρει το ζητούμενο αποτέλεσμα. Αυτά είναι τα δύσκολα που θα κρίνουν το νέο κυβερνητικό σχήμα εκτός από τα άρρωστα μέτρα υπερφορολόγησης και τις περικοπές μισθών. Το πρόβλημα που η πολιτική πλευρά εντέχνως κάλυψε μέχρι και σήμερα είναι το Δημόσιο, και γι’ αυτό το μαχαίρι πρέπει να μπει στο κόκαλο.
Πάμε στο θέμα των απολύσεων, της κινητικότητας κ.λπ. Η λειτουργικότητα των μέτρων αυτών είναι αμφίβολη και καθυστερημένη. Αν όμως, από την άλλη πλευρά, είχε ξεκινήσει ένα πρόγραμμα μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων τέσσερα χρόνια πριν, πολλά θα ήταν καλύτερα. Και κυρίως είναι κοινωνικά άδικο να βρίσκεται στην παρούσα φάση ο ιδιωτικός τομέας με τόσους ανέργους και απλήρωτους εργαζομένους και στο Δημόσιο να υπάρχει αυτή η προστασία που διέλυσε και τις συντάξεις.
Οι επενδύσεις είναι το βασικό ζητούμενο και η παρουσία των Κινέζων δείχνει ότι βήματα μπορεί να γίνουν. Η οικονομία όμως δεν μπορεί να περιμένει εσαεί τους από το εξωτερικό μεσσίες. Αν στο εσωτερικό δεν σταματήσει η υπερφορολόγηση, όπου στα ακίνητα ετοιμάζεται να δοθεί ένα ακόμα χτύπημα με την εξοχική κατοικία, και δεν ακολουθηθούν πολιτικές που θα τονώσουν απασχόληση και εισοδήματα, η νεοπτώχεια που θα μετατραπεί σε κοινωνική κατακραυγή θα κρατήσει χρόνια.
Οι Γερμανοί επιβάλλουν ένα λάθος σχέδιο ενεργώντας ως πιστωτές, είπε ο Τζορτζ Σόρος που βρέθηκε στη χώρα μας. Και αν η λογική τους για την Ελλάδα και την Περιφέρεια δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να υπάρξει soft landing, δηλαδή ομαλή προσγείωση, όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Η ίδια η Deutsche Bank αμφισβητεί ότι η κρίση χρέους έχει παρέλθει και υπογραμμίζει ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν στις ευρωπαϊκές χώρες με τον αναμενόμενο ρυθμό.
Ποια είναι όμως αυτά τα μέτρα; Αυτά που βυθίζουν το ΑΕΠ στα 175 δισ. ευρώ για να μειωθεί το έλλειμμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να εκτοξευθεί η ανεργία; Ή μήπως ξεχνάμε τα τοκοχρεολύσια που έχουν μετατεθεί μετά το 2023 για την επόμενη γενιά; Ετσι, θα ενεργούσε ένας Μπερνάνκι; Δείτε όμως και στο ρεπορτάζ δίπλα γιατί οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τόσο τους Αμερικανούς.