Ξέρουμε ότι μία από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση με το τελευταίο μνημόνιο, είναι η μείωση του προσωπικού του δημοσίου κατά 150.000 έως το τέλος του 2015.
Ο σχεδιασμός τον οποίο αποδέχθηκε η τρόικα, είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της μείωσης να προέλθει από τις συνταξιοδοτήσεις και 27.000 δημόσιοι υπάλληλοι να μπουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας ως το τέλος του τρέχοντος έτους.
Τι όμως έχει γίνει και τι μέλλει γενέσθαι στο κρίσιμο αυτό τομέα που επηρεάζει ευθέως ανάλογα τα δημοσιονομικά της χώρας;
Στραβά κουτσά περί τις 2000 έχουν βγει σε διαθεσιμότητα από τον προηγούμενο χρόνο και τώρα η κυβέρνηση επιδιώκει χωρίς να το λέει, να πετάξει – κατά το σύνηθες όλων των κυβερνήσεων- τη μπάλα στην εξέδρα. Τοτέστιν να καθυστερήσει όσο μπορεί και όσο την παίρνει ,τις αποφάσεις αυτές γιατί το πολιτικό κόστος έχει βάλλει πάλι το χέρι του.
Με βάση τον σχεδιασμό που έχει αποδεχθεί η τρόικα, ως το τέλος Μαρτίου θα πρέπει να έχουν φύγει 6.250 δημόσιοι υπάλληλοι, και ισόποσοι τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.
Οι υποχρεώσεις αυτές είναι στα προαπαιτούμενα για τις υπόλοιπες δόσεις μαζί φυσικά και με όλα τα άλλα.
Επειδή όμως δεν υπάρχει προς το παρόν κανένας σχεδιασμός και μελέτη για το ποιοι θα αποχωρήσουν σε 50 περίπου ημέρες, θεωρώ βέβαιο ότι θα επιχειρηθεί και πάλι κάποιου είδους τρικάκι και ντρίμπλα στην τρόικα.
Λένε ότι θα τους ζητήσουν να μην αρχίσει άμεσα η διαθεσιμότητα αλλά να γίνει συνολικά και για τους 25.000 στο τέλος του χρόνου.
Αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν η τρόικα κάνει αποδεκτό ένα τέτοιο αίτημα καθώς και όλες οι άλλες παράμετροι κρίνονται κάθε μήνα κυριολεκτικά στα όρια, εν τούτοις στο σκεπτικό των κυβερνώντων έχει εμφιλοχωρήσει η κουτοπονηριά. Σκέφτονται κάποιοι πως μπορεί από το Φθινόπωρο να αλλάξουν τα δημοσιονομικά πράγματα προς το θετικότερο και τότε ίσως μπορέσουν να αποφύγουν το πικρό ποτήρι.
Δηλαδή οι ίδιες αγκυλώσεις, και τα ίδια τερτίπια για να μη θιγεί η εκλεκτή πελατεία του πολιτικού συστήματος, την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει τα δυσανάλογα από αυτά που του αναλογούν από τη δημοσιονομική κρίση και για την οποία ευθύνεται πολύ λιγότερο για να μην πω καθόλου.
Ωσάν ιερές αγελάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να διατηρήσουν το προνόμιο της μονιμότητας κι ας εξαφανισθεί εντελώς ο ιδιωτικός τομέας.
Κάποτε όμως, πρέπει οι πολιτικοί να καταλάβουν ότι αν δεν προστατέψουν και δεν ενισχύσουν τον ιδιωτικό τομέα, δεν θα αργήσει η στιγμή που δεν θα έχουν από πού να εισπράξουν έσοδα και τότε οι αγαπημένοι τους δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα παίρνουν καθόλου μισθό.
Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος τους πολιτικαντισμούς κι ας προχωρήσουν τάχιστα στην υλοποίηση των δεσμεύσεων. Στο κάτω-κάτω ας δώσουν και μια ηθική ικανοποίηση στους 1,5 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα πώς ναι, υπάρχουν ανάμεσα τους και άνεργοι που προέρχονται από τον δημόσιο τομέα.