Το ότι είμαστε έθνος ανάδελφο το γνωρίζουμε. Το ότι ασχολούμαστε μονάχα με τα «δικά μας» επίσης είναι γνωστό. Τι συμβαίνει όμως όταν κοσμογονικές εξελίξεις συντελούνται σε όλο τον πλανήτη κι εμείς εδώ δεν παίρνουμε χαμπάρι; Τι γίνεται όταν εμείς έχουμε επικεντρωθεί στην όμοια με σίριαλ τύπου σαπουνόπερας υπόθεση της Χρυσής Αυγής όταν στις ΗΠΑ συμβαίνουν πράγματα που εάν δεν αποφευχθούν θα έλθουν στην Ελλάδα με μορφή χιονοστιβάδας;
Όταν το φθινόπωρο του 2008 στις ΗΠΑ ξεκινούσε το ντόμινο των subprimes (των στεγαστικών δανείων δηλαδή που έσκασαν σαν καρπούζι στην παγκόσμια οικονομική σκηνή) στην Αθήνα ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έλεγε μεγαλοστόμως πως «η Ελλάδα είναι οχυρωμένη». Κάποιοι άλλοι ινστρούχτορες των δελτίων ειδήσεων έλεγαν με στόμφο πως «η Νέα Υόρκη απέχει πολύ από την Αθήνα». Να όμως που ένα χρόνο μετά, η ελληνική επλήγη περισσότερο από κάθε άλλη οικονομία του πλανήτη λόγω της αμερικανικής κρίσης.
Την ώρα λοιπόν που στα δελτία ασχολούνται με το εάν ο Μιχαλολιάκος έφαγε τη σούπα του ή εάν ζήτησε τον κουμπάρο του Χρήστο Παππά για συγκάτοικο στο κελί, οι Deutsche Bank και HSBC μιλούν για συστημικό κίνδυνο στην περιφέρεια της Ευρώπης (δηλαδή και στην Ελλάδα) από το ενδεχόμενο διακοπής πληρωμών από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα κίνδυνο που παραμένει ορατός. Φωνάζουν λοιπόν οι αναλυτές πως οι συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχόμενου θα έπλητταν την εύθραυστη ανάκαμψη της Ευρώπης, και κυρίως των χρεωμένων περιφερειών, όπως της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας.
Κι ενώ Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί πηγαίνουν σε πολιτική σύγκρουση με ορίζοντα τις 17 Οκτωβρίου για την αύξηση ή όχι του ορίου δανεισμού, ενώ το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών δεν θα είναι σε θέση να βάλει περαιτέρω ρευστό στα ταμεία του κι ενώ τα κουδουνάκια γίνονται καμπάνες για τη χώρα μας, εμείς στη μικρή αυτή γωνιά του πλανήτη κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Λες και όλο το πρόβλημα είναι μια μειοψηφία τρελαμένων ιδεολόγων του φασισμού, λες και η φτώχεια έχει εξαλειφθεί, λες και νέα μέτρα και φόροι δεν θα έλθουν στην πορεία.
Εάν λοιπόν ψάχνουμε έναν ακόμα λόγο της γιγάντωσης μιας ναζιστικής, εθνικιστικής κι εν τέλει εσωστρεφούς δύναμης όπως η Χρυσή Αυγή ας κοιτάξουμε και στο που φταίξαμε όλοι εμείς. Κρυμμένοι στα καβούκια μας, κρυμμένοι στον ελληνικό μας μικρόκοσμο εδώ και χρόνια δεν ενδιαφερόμαστε για τα όσα εξελίσσονται σε Ουάσινγκτον, Βρυξέλλες ή Βερολίνο για εμάς …χωρίς εμάς. Όταν όμως έρχεται η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό αυτής της αδιαφορίας μας, τότε εξαντλούμαστε σε ευκολίες, σε «τραγκιές» και σε τσαμπουκάδες τύπου Χρυσής Αυγής. Όμως όλα αυτά ούτε ευημερία φέρνουν ούτε λύσεις στα προβλήματα.