Είχα πάντα μια απορία, η οποία επανήλθε εντονότερη με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις περικοπές των μισθών των ενστόλων.
Πώς είναι δυνατόν ένας υπουργός με ολόκληρο επιτελείο από νομικούς να ετοιμάζει ένα νομοσχέδιο, αυτό να περνάει από το Νομικό συμβούλιο του Κράτους και στη συνέχεια από τη νομοπαρασκευαστική επιτροπή της Βουλής, να ψηφίζεται από τη Βουλή και στη συνέχεια το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της χώρας, να πετάει στα σκουπίδια αυτό το νόμο ως αντισυνταγματικό.
Δηλαδή όλοι αυτοί οι νομομαθείς που ασχολούνται με τη σύνταξη των νόμων, ζουν σε άλλη χώρα από αυτή των δικαστών του ΣτΕ; Άλλο Σύνταγμα ερμηνεύουν οι μεν κι άλλο οι δε; Κι αν οι αυθεντικοί ερμηνευτές του Συντάγματος είναι οι δικαστές του ΣτΕ, τότε γιατί ο ενδιαφερόμενος υπουργός που δίνει εντολή για σύνταξη ενός νόμου δεν συμβουλεύεται και ένα Σύμβουλο Επικρατείας για νάχει ήσυχο το κεφάλι του, ότι ο νόμος του τελικά δεν θα καταπέσει αν κάποιος θιγόμενος προσφύγει; Και μιλάμε για δεκάδες νομοσχέδια που έχουν καταστεί νόμοι του κράτους, οι οποίοι στη συνέχεια ακυρώθηκαν από το ΣτΕ.
Κατανοώ τη σπουδή των υπουργών να νομοθετήσουν με το μαχαίρι της τρόικας στο λαιμό. Αλλά αν τελικά φθάνουμε στο σημείο που φθάσαμε τώρα με τους ένστολους και λίγο πριν με τους μισθούς των δικαστικών και τρέχουμε να δούμε ποιος τελικά θα πληρώσει την απόφαση του ΣτΕ, τότε μάλλον ζούμε τον απόλυτο παραλογισμό. Και για να εξηγούμαστε, όταν η ολομέλεια του ΣτΕ και όχι κάποιο τμήμα του με κάποιο ιδιόρρυθμο δικαστή, αποφαίνεται παμψηφεί για την αντισυνταγματικότητα ενός νόμου, ε τότε σίγουρα αυτός ο νόμος θα έβγαζε μάτι. Καλά έκαναν λοιπόν οι ένστολοι και προσέφυγαν στο ΣτΕ. Μακάρι κι εμείς οι απλοί φορολογούμενοι που δεν ανήκουμε στο Δημόσιο και στην προστατευτική του ομπρέλα, να μπορούσαμε να προσφύγουμε εναντίον όλων αυτών των νόμων που κατέστρεψαν και καταστρέφουν τις ζωές μας.
Με την απλή λογική για παράδειγμα και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις συνταγματικού δικαίου, είναι εντελώς τρελό να μου επιβάλεις φόρο αλληλεγγύης 4% στα εισοδήματα μας αλλά όχι επί του καθαρού που βάζουμε στη τσέπη αλλά επί των μικτών. Δηλαδή φόρο πάνω στον φόρο που παρακρατείται κάθε μήνα και φόρο πάνω στις ασφαλιστικές εισφορές οι οποίες ομοίως παρακρατούνται κάθε μήνα. Επομένως ο φόρος αλληλεγγύης που πληρώνουμε δεν είναι 4% αλλά 8%.
Ομοίως παράλογα υπολογίζονται οι έκτακτες εισφορές αλλά και ο ΕΝΦΙΑ που αντικατέστησε το χαράτσι της ΔΕΗ και που υπολογίζονται επί αντικειμενικής τιμής του ακινήτου που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική τιμή η οποία είναι πολύ χαμηλότερη.
Είπαμε (όσοι τέλος πάντων είπαμε) να συνδράμομε στην πατρίδα μας που χρεοκόπησε. Να ξεχάσουμε αυτά που μάθαμε και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Πλην όμως όταν απέναντι μας συνεχίζουμε να έχουμε ένα μη σοβαρό κράτος και πολιτικούς που μας μεταχειρίζονται ως υπηκόους και όχι ως πολίτες, ε, τότε όλη αυτή η οργή και η απέχθεια που παρατηρείται για το πολιτικό προσωπικό, είναι λίγη και τα χειρότερα έπονται.