Αναρωτιόμαστε όλοι γιατί κι αυτή τη φορά, οι τροϊκανοί εμφανίζονται τόσο άκαμπτοι και τόσο πιεστικοί προς την Ελληνική πλευρά, αφού το μεγαλύτερο κομμάτι της βοήθειας, έχει εγκριθεί από τον Νοέμβριο και ήδη όλα όσα ήθελαν να περάσουν από τη Βουλή έχουν περάσει.
Σαφώς και τα θέματα που έχουν απομείνει για επίλυση, δεν είναι ήσσονος σημασίας, όπως για παράδειγμα το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο ή το χαράτσι στα ακίνητα, δεδομένου ότι ήδη το πρόγραμμα φαίνεται να αφήνει μια τρύπα γύρω στα 2,5 δισ. και την οποία δεν θέλουν να διευρύνουν.
Όμως υπάρχει πέραν των άλλων και μια ακόμη παράμετρος, η οποία δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Είναι ίσως από τις τελευταίες ευκαιρίες που έχουν στα χέρια τους οι δανειστές, για να πετύχουν όσο το δυνατόν περισσότερα και να διασφαλιστο΄λυν περισσότερο, με την απειλή της επόμενης δόσης.
Αν εγκρίνουν τώρα τις δύο δόσεις, ύψους 8,6 δισ. ο επόμενος έλεγχος θα συμπέσει με το καλοκαίρι, όπου λογικά η κατάσταση λόγω της τουριστικής σαιζόν θα είναι σαφώς βελτιωμένη και από Φθινόπωρο θα έχουν τελειώσει και οι Γερμανικές εκλογές.
Όπως όμως όλοι συνεκτιμούν, όταν φύγει ο βραχνάς των γερμανικών εκλογών, ανοίγει ένας νέος κύκλος στην Ευρωπαϊκή Πολιτική στο θέμα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και φυσικά μπαίνει στο τραπέζι το θέμα του νέους κουρέματος του χρέους της χώρας, που όλοι πια παραδέχονται πως είναι απαραίτητο για να βγει το πρόγραμμα και να απομακρυνθεί οριστικά ο εφιάλτης της χρεοκοπίας της χώρας.
Τώρα λοιπόν, που μπορούν ακόμα να εκβιάζουν οι τροϊκανοί, βάζουν στο τραπέζι όλα όσα τους φοβίζουν και τα σκέφτηκαν εκ των υστέρων, όπως για παράδειγμα το θέμα της συγχώνευσης Εθνικής –Eurobank που όταν πρωτοανακοινώθηκε έδωσαν το πράσινο φως και ευλόγησαν αυτό το deal.
Δεν ξέρω ποια τελικά θα είναι κατάληξη αυτών των σκληρών διαβουλεύσεων, αλλά γι αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι, σ΄αυτή τη φάση είναι σχεδόν αδύνατον να επαναφέρουν διλήμματα του τύπου ή κάνετε ότι σας λέμε ή χρεοκοπείτε. Κι αυτό γιατί τα λεφτά που ήδη έχουν δώσει ξεπερνούν τα345 δισ. ευρώ. Κι είναι πολλά τα λεφτά για να τα παίξουν σε μια ζαριά, έχοντας μάλιστα στους ώμους τους το άχθος της Κύπρου.