Η Γερμανία δεν έχει παρά να κοιτάξει τη δική της ιστορία, για να δει ότι πρέπει να βοηθήσει την Ελλάδα, αναφέρει άρθρο του οικονομολόγου Γιάννη Σφακιανάκη, που δημοσιεύεται σήμερα στο Bloomberg.
Η Γερμανία έχει την ηθική υποχρέωση να βοηθήσει, όπως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της –συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας- βοήθησαν τη Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή είναι μια ξεχασμένη ιστορία, η οποία θα πρέπει να αντικρούει τη λανθασμένη ρητορική περί δήθεν ενάρετων Γερμανών και ανεύθυνων Ελλήνων, που βρίσκεται στην καρδιά των αντιδράσεων απέναντι στις διασώσεις.
Υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, η κυκλοφορία του deutsche mark το 1948 εξανέμισε το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού χρέους της Γερμανίας, ιδιωτικού και δημοσίου, που αντιστοιχούσε σε τέσσερις φορές το ΑΕΠ της χώρας για το 1938. Αυτή η κίνηση βοήθησε τη Γερμανία να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να αρχίσει το οικονομικό θαύμα που διαρκεί μέχρι σήμερα, σημειώνει ο αρθρογράφος.
Η Γερμανία έλαβε ελάφρυνση και στο εξωτερικό της χρέος, συμπεριλαμβανομένης της αναβολής των πληρωμών τόκων από το 1947 έως το 1952, καθώς εφαρμοζόταν το Σχέδιο Μάρσαλ. Το 1953, οι ΗΠΑ επέβαλαν στους συμμάχους τους το London Debt Agreement, που διέγραφε το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας. Υπολογίζεται ότι η συνολική διαγραφή χρεών που έλαβε η Δ. Γερμανία από το 1947 έως το 1953 ισοδυναμούσε με το 280% του ΑΕΠ της χώρας το 1950. Ήταν δηλαδή μεγαλύτερη από το περίπου 200% του ΑΕΠ που είναι η βοήθεια που έχουν υποσχεθεί στην Ελλάδα από το 2010. Και μάλιστα, η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις χώρες που συνεισέφεραν στην ελάφρυνση του γερμανικού χρέους, μεταπολεμικά.
Η διάσωση της Γερμανίας, ήταν τότε τουλάχιστον όσο αμφιλεγόμενη είναι η διάσωση της Ελλάδας σήμερα. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, το γερμανικό φορολογικό σύστημα τη δεκαετία του 1950 ήταν ατελές. Στις ΗΠΑ, πολλοί έβλεπαν με κακό μάτι τη διαγραφή του χρέους, που κόστιζε δολάρια των φορολογούμενων. Αλλά και η γερμανική Bundestag απέρριψε αρχικά τη συμφωνία του Λονδίνου, καθώς πολλοί βουλευτές διαφωνούσαν με την αντιμετώπιση των μεταπολεμικών αποπληρωμών προς τη Γαλλία, πιστεύοντας ότι έτσι νομιμοποιείται η γαλλική κατοχή γερμανικών εδαφών.
Η συμφωνία του 1953 μείωσε το εξωτερικό χρέος που έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία κατά 50% και επιμήκυνε τις πληρωμές του για 30 χρόνια. Επέτρεψε στη Γερμανία να επιστρέψει στις διεθνείς χρηματαγορές, να μπει στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ενώ η υπόλοιπη Δ. Ευρώπη πολεμούσε τη δεκαετία του 1950 με χρέη της τάξης του 200% του ΑΕΠ, η Δ. Γερμανία, λόγω της αναδιάρθρωσης, απολάμβανε ένα χρέος κάτω από το 20% του ΑΕΠ.
Και μπορεί η Γερμανία να είχε τον Konrad Adenauer, έναν οραματιστή ηγέτη, κάτι που λείπει από την Ελλάδα, όμως, τουλάχιστον, ο Αντώνης Σαμαράς και η εύθραυστη κυβέρνησή του κάνουν αργή πρόοδο, σε αντίθεση με τα όσα συνέβαιναν επί των ημερών του Γ. Παπανδρέου, σημειώνει το άρθρο.
Η ρητορική που επικρατεί στη Γερμανία αγνοεί ότι η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορούν να επιβληθούν άλλοι φόροι ή να μειωθούν άλλο οι μισθοί. Η Χρυσή Αυγή απειλεί τη δημοκρατία.
«Οι χώρες μπορούν να αλλάξουν σε μια κρίση, και οι Γερμανοί θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό καλά», τονίζει το Bloomberg.