Νίκη Μακρόν: Η αποκαθήλωση του λαϊκισμού στην Ε.Ε.

Από την Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ μέχρι το Βrexit. Η άνοδος και η πτώση του λαϊκισμού.

Το 2008 ξεκίνησε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που είχε να ζήσει ο πλανήτης από το 1930. Η Κρίση ξεκίνησε, για ακόμα μια φορά, από τις Ηνωμένες Πολιτείες και σάρωσε ξανά την Ευρώπη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια η πολιτική πραγματικότητα που ίσχυε, τουλάχιστον, στις δύο πλευρές του ατλαντικού, άλλαξε άρδην. Άλλοτε, κραταιά πολικά κόμματα, βρέθηκαν στο περιθώριο. Πολιτικοί σχηματισμοί που βρίσκονταν για δεκαετίες στο περιθώριο, διεκδίκησαν την εξουσία. Λαϊκιστές, καμποτίνοι της πολιτικής και της οικονομίας και κάθε λογής τσαρλατάνοι, βρήκαν την καλύτερη ευκαιρία για να πουλήσουν την πραμάτεια τους σε ένα πραγματικά, έκπληκτο ποσοστό πολιτών.

Αυτά τα περιφερόμενα μπουλούκια της πολιτικής και τα καρναβάλια της οικονομίας, που διεκδίκησαν την ψήφο των πολιτών δεν ήταν ένα καινούργιο φαινόμενο. Ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν ότι τη δεκαετία του 1970 στην Ολλανδία, υπήρξε πολιτικό κόμμα που είχε ως βασικό του προεκλογικό σύνθημα την “καθαρότητα της ολλανδικής μπύρας”, την οποία απειλούσε “η συμμετοχή της χώρας στην τότε ΕΟΚ” (!). Και όμως, με αυτό το σύνθημα κατάφερε να κερδίσει τις απαραίτητες ψήφους για να εκλεγεί στο εθνικό κοινοβούλιο. Το 2000, όταν η οικονομική κρίση και η Κρίση της Ευρωζώνης δεν υπήρχαν ούτε στα μυαλά των πλέον νοσηρών εγκεφάλων συγγραφέων έργων επιστημονικής φαντασίας, η Αυστρία, εξέλεξε τον Γεργκ Χάιντερ. Το νεο- ναζιστικό του κόμμα “Συμμαχία για το Μέλλον της Αυστρίας” (ΒΖÖ), κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού.

Τα κράτη- μέλη της Ε.Ε. δεν είναι πλέον εχθροί, αλλά εταίροι.

Η διαφορά με την Ευρώπη του 1970 και του 2000,είναι πρώτον, ότι σήμερα υπάρχει το διαδίκτυο. Και δεύτερον, ότι τα αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί μπορούν και συνασπίζονται. Καθώς έχουν κοινά, βασικά σημεία. Υπόσχονται ένα εξιδανικευμένο παρελθόν. Υπόσχονται την εθνική απομόνωση. Και κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανεξάρτητα από την χώρα που βρίσκονται αυτοί οι σχηματισμοί, η απαξίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι conditio sine qua non. Ο λόγος είναι απλός. Η Ε.Ε., αποκρυσταλλώνει όλα όσα μισούν οι εκπρόσωποι του απομονωτισμού. Το κράτος Δικαίου. Την υπεράσπιση των ατομικών Δικαιωμάτων. Την ελεύθερη οικονομία.

Και όμως , αυτά τα κόμματα βρέθηκαν στην κορυφή. Τον Ιούνιο του 2016 οι Βρετανοί πολίτες επέλεξαν την έξοδο της χώρας τους από την Ε.Ε. Λίγους μήνες αργότερα οι Αμερικανοί ψηφοφόροι επέλεξαν ως πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ. Η κυριαρχία του λαϊκισμού και του εθνικοσοσιαλισμού είχε ήδη ξεκινήσει από την Ευρώπη. Εμείς οι Έλληνες επιλέξαμε την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Μετά το Brexit, οι Ευρωπαίοι πολίτες, παρόλο που η ψήφος τους- καταρχήν και καταρχάς- αφορά σε εσωτερικά ζητήματα, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η απόφασή τους θα αφορούσε σε ολόκληρη την Ε.Ε. Πρώτη η Αυστρία επέλεξε να δώσε τέλος σε αυτό το “τσουνάμι” του λαϊκισμού, που τελικά ήταν ένα απλό κυματάκι. Ο Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν νίκησε τον υποψήφιο των ακροδεξιών λαϊκιστών, Νόρμερτ Χόφερ.

Ακολούθησε η Ολλανδία. Ο Χέερτ Φίλντερς δεν τα κατάφερε. Ο Φιλελεύθερος Μαρκ Ρούτε κατάφερε να λάβει τις περισσότερες ψήφους.

Στην ίδια την Μεγάλη Βρετανία το κόμμα που υποστήριξε το Brexit, το UKIP του Ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φαράζ (Φάρατζ όπως είναι γνωστός στην Ελλάδα) καταστράφηκε μετά το δημοψήφισμα. Το κόμμα αυτού του απίστευτου Ευρωβουλευτή κέρδισε 3,8 εκ. ψήφους το 2015 . Σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.

Στην Γερμανία η AfD (η εναλλακτική για τη Γερμανία), δεν κατάφερε να πείσει τους Γερμανούς πολίτες για την “άλλη αυτή οδό”. Οι εκλογές στο κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν ήταν η απόδειξη.

Το πρόβλημα του εθνολαϊκισμού στην Ε.Ε.

Οι εκλογές στη Γαλλία ήταν, όμως η μεγαλύτερη απόδειξη. Ο λαϊκισμός και ο εθνολαϊκισμός ακούγονται μόνο όταν έχουν δημοκοπική άνοδο. Και όχι όταν αποκαθηλώνονται, όπως συνέβη στην Γαλλία. Οι Γάλλοι πολίτες επέλεξαν έναν άνθρωπο με ελάχιστη πολική εμπειρία. Έναν άνθρωπο που υποσχέθηκε, δύσκολες, αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όχι μόνο στη Γαλλία. Αλλά σε ολόκληρη την Ε.Ε.

Το παράδειγμα της πτώσης του λαϊκισμού μπορεί να εντοπιστεί και στην Ελλάδα. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν έχουν κανένα μέλλον. Και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, που καταρρέει δημοκοπικά, μπορεί να επικαλείται τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν σύμφωνα με τους ίδιους τους εκπροσώπους του οι Έλληνες πολίτες τον “επέλεξαν για να μας βγάλει από την Κρίση”, η κατάρρευση των ΑΝΕΛ, είναι απλώς φυσιολογική. Οι ΑΝΕΛ, ψήφισαν Μνημόνιο. Greece IS for sale.

Η ήττα της κυρίας Λεπέν, η πολιτική κατάρρευση του κ. Πάνου Καμμένου, η -έστω- μικρή- πτώση του τσαρλατάνου Μπέμπε Γκρίλο στην Ιταλία, είναι θετικά μηνύματα. Μηνύματα που δίνουν απλώς χρόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση να διορθώσει τα τεράστια σφάλματά της. Διότι ακόμα και αν οι λαϊκιστές χάνουν τις εκλογές, κερδίζουν τις εντυπώσεις. Κερδίζουν επίσης και χρόνο.

Η νίκη του Μακρόν είναι, ίσως η τελευταία ευκαιρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διορθώσει τα τεράστια σφάλματά της. Θετικό μήνυμα προς κάθε πλευρά. Ο λαϊκισμός σταματάει στην Ε.Ε. Η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει.