Το πιο απομονωμένο κατάλυμα του Airbnb ίσως βρίσκεται στην Ανατολική Γροιλανδία: μια πλωτή καμπίνα ενός δωματίου, αγκυροβολημένη σε έναν παγετώδη κόλπο, όπου ο κοντινότερος άνθρωπος είναι απλώς μια δορυφορική κλήση μακριά. Είναι αυτό η ακραία εκδοχή της σύγχρονης ανάγκης να φύγουμε από όλα;

«Αν εμφανιστεί πολική αρκούδα», εξηγεί ο τοπικός ξεναγός παγετώνων Νίκο Σεγκρέτο, «το πιο ασφαλές που έχεις να κάνεις είναι να μπεις μέσα και να κλειδώσεις». Ο ίδιος είναι ο δημιουργός του Floating Glacier Hut και λίγο μετά τις οδηγίες επιβίωσης αναχωρεί με τη βάρκα, αφήνοντας τους επισκέπτες μόνους στο κατάλυμα. Δεν είναι περίοδος αυξημένης παρουσίας των αρκούδων, ωστόσο, στην Ανατολική Γροιλανδία η φύση δεν ακολουθεί πάντα προβλέψιμους κανόνες. Αμέτρητες αφηγήσεις από τους ντόπιους υπενθυμίζουν ότι η άγρια ζωή μπορεί να εμφανιστεί απρόσμενα – όπως πριν λίγα χρόνια, όταν μια πολική αρκούδα βρέθηκε να κολυμπά στο λιμάνι ενός χωριού.

Η καλύβα είναι μικρή, πράσινη και εξαγωνική, στερεωμένη με σχοινιά και άγκυρα στη στεριά, επιπλέοντας σε έναν κόλπο με θέα τη Θάλασσα της Γροιλανδίας. Το Airbnb έχει δεχθεί κριτική για την επίδρασή του στις τιμές κατοικιών σε αστικές περιοχές, όμως για ανθρώπους όπως ο Σεγκρέτο προσφέρει ευκαιρία να αξιοποιήσουν την απομόνωση ως εμπειρία φιλοξενίας, προσελκύοντας ταξιδιώτες που επιζητούν την αίσθηση του «μακριά από όλα».

Η πλατφόρμα, ανάμεσα στα οκτώ εκατομμύρια καταλύματά της, συγκεντρώνει αντίστοιχα παραδείγματα: νομαδικές γιούρτες στη Μογγολία, ξενώνες σε κοινότητες της Παπούα Νέας Γουινέας, δεντρόσπιτα στον Αμαζόνιο στα σύνορα τριών χωρών ή απομονωμένες ξύλινες καλύβες στον ποταμό Blaeberry στις Καναδικές Ροκίς. Ωστόσο, το κατάλυμα της Ανατολικής Γροιλανδίας ξεχωρίζει για τον βαθμό μοναχικότητας που προσφέρει: μια φινλανδικού τύπου καλύβα με γυάλινη οροφή για παρατήρηση του έναστρου ουρανού και του βόρειου σέλαος, με το γεωμετρικό της σχήμα να θυμίζει κάψουλα διαστημικής επανεισόδου. Και πράγματι, το τοπίο τής προσδίδει μια «κοσμική» μοναξιά.

Η γεωγραφική απομόνωση είναι σχεδόν απόλυτη. Αν κάποιος ακολουθήσει την ακτογραμμή βόρεια, συναντά το Sermiligaaq, έναν οικισμό 209 κατοίκων· πέρα από αυτόν, για περίπου 800 χιλιόμετρα έως το Ittoqqortoormiit, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο πάγοι, αρκούδες και φώκιες μέχρι τον Βόρειο Πόλο. Αν κινηθεί προς τα νότια, διασχίζει σχεδόν ολόκληρο τον Ατλαντικό πριν φτάσει στη Βραζιλία. Η σκέψη προκαλεί ίλιγγο, όμως δεν είναι πλήρης αποκοπή: η Tasiilaq, με πληθυσμό περίπου 2.000 κατοίκων, απέχει 45 λεπτά με πλοίο, ενώ το Kulusuk βρίσκεται ακόμη πιο κοντά.

Κι όμως, πολλοί αναζητούν αυτό ακριβώς: ηρεμία, σιωπή, χώρο για να ανασάνουν μακριά από το ψηφιακό και κοινωνικό φορτίο της καθημερινότητας. Η τάση διαφυγής προς τα πιο απομονωμένα μέρη του πλανήτη δεν είναι ιδιοτροπία, αλλά ένδειξη μιας βαθύτερης ανάγκης επανασύνδεσης με κάτι βασικότερο: την αίσθηση ότι υπάρχει ακόμη ένας κόσμος που παραμένει απείραχτος.

Διαβάστε ακόμη 

Τράπεζες: Ποιους κινδύνους θα λάβει υπόψη το νέο stress test – Τι καταγράφει η έκθεση της EBA (πίνακας)

Το υπερπολυτελές τρένο της ερήμου με τις 33 σουίτες – Μια νέα εμπειρία στη Σαουδική Αραβία

Metlen: Kορυφαία υποψήφια για είσοδο στον Stoxx Europe 600 – Οι εισροές, τα τεχνικά δεδομένα και το νέο επίπεδο για τη μετοχή

Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα