«Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε… Είχε ελπίσει ύστερα… Κάποτε, πριν από χρόνια, είχε ελπίσει στον κομμουνισμό. Μα είχε διαψευσθεί κι εκεί. Τώρα δεν είχε ελπίδα σε καμιά ιδεολογία! Αυτή η διάψευση από τις λογής λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω από τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες». Το απόσπασμα είναι από το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, «Ζητείται Ελπίς».
Καταφεύγουμε σε αυτό, επειδή στο «Zητείται ελπίς» κατέφυγε και ο Αλέξης Τσίπρας προχθές, στην ομιλία του για το κράτος δικαίου. Δεν ξέρω αν ο πρώην πρωθυπουργός θυμήθηκε τα γυμνασιακά του αναγνώσματα για να περιγράψει τις προσωπικές του -ιδεολογικές ή άλλες- διαψεύσεις, όμως η αλήθεια είναι ότι το «ζητείται ελπίς» διατυπώνεται ολοένα πιο συχνά, ως αίτημα, από τους πολίτες, οι οποίοι δεν είναι απογοητευμένοι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση, από τον αναποτελεσματικό τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά της. Κάτι που καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις και τα ποιοτικά τους ευρήματα.
Το γεγονός ότι μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις για το «έγκλημα των Τεμπών» πέφτουν τα ποσοστά δημοτικότητας της ΝΔ, αλλά και των δύο αξιωματικών αντιπολιτεύσεων -του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ– είναι όντως αξιοπερίεργο και πρωτοφανές στα χρονικά της Μεταπολίτευσης.
Μόνοι ενισχυμένοι είναι οι λεγόμενοι «αντισυστημικοί» παίκτες -οι «παλαβοί», όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί διακεκριμένος δημοσκόπος- είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς. Από τη «μεγάλη αναταραχή», στην οποία βρίσκεται η χώρα, δημοσκοπικά είναι «ωραία κατάσταση» μόνο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Αφροδίτη Λατινοπούλου, αλλά και, δευτερευόντως, για τον Κυριάκο Βελόπουλο και τον Δημήτρη Κουτσούμπα, τα κόμματα των οποίων σημειώνουν άνοδο, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, τα οποία όχι μόνο δεν κερδίζουν από τη φθορά της κυβέρνησης, αλλά είτε παραμένουν στάσιμα, είτε υποχωρούν. Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα πάντα με τους δημοσκόπους, αν και αξιωματική αντιπολίτευση, αναλογικά υφίσταται μεγαλύτερη ζημία και από τη ΝΔ.
Και αυτό, σύμφωνα με το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, συνδέεται αφενός με την αδυναμία της ηγεσίας του να ανταποκριθεί με επάρκεια στα καθήκοντα της δυνάμει κυβερνητικής δύναμης και αφετέρου στο μπάχαλο και στην ένταση που επικρατεί στις σχέσεις της Χαριλάου Τρικούπη με την Κουμουνδούρου.
Τελευταίο παράδειγμα, η Ολγα Γεροβασίλη και οι αλληλοκατηγορίες τόσο για τις ευθύνες του τέως προέδρου της Βουλής Κωνσταντίνου Τασούλα σχετικά με την οφειλόμενη (;) ενημέρωση που έπρεπε να παράσχει στους βουλευτές για τα νέα στοιχεία τα οποία προστέθηκαν, προ οκταμήνου, στη δικογραφία για τα Τέμπη, όσο και για τον τρόπο χειρισμού της Προανακριτικής για τον υφυπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Να κατατεθεί άμεσα πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης θέλει ο Φάμελλος. Να περιμένουμε να δούμε τα πορίσματα και μετά, απαντά ο Ανδρουλάκης. Να αποσυρθεί η υποψηφιότητα Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ζητά το ΠΑΣΟΚ. Συμφωνούμε, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψει, συμπληρώνει, τον Τάσο Γιαννίτση και να στηρίξει τη Λούκα Κατσέλη για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Αλφα λέει ο ένας, βήτα ο άλλος. Και το παιχνίδι των αρνήσεων για την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση και την Κεντροαριστερά, γιατί περί αυτού πρόκειται, καλά κρατεί.
Διαβάστε περισσότερα στο protothema.gr