Σε δύο μήνες θα κληθούμε να επιλέξουμε περιφερειάρχες και δημάρχους σε όλη τη χώρα. Αυτούς δηλαδή που θα διοικούν τις πόλεις μας και θα καθορίζουν την καθημερινότητά μας σε βαθμό μεγαλύτερο απ’ ό,τι η κυβέρνηση. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές σημαίνουν περισσότερα για τον κάτοικο μιας περιοχής απ’ ό,τι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών διότι αφορούν την καθαριότητα της περιοχής, τις μετακινήσεις μέσα σε αυτήν, την αισθητική της, την ασφάλειά της, συνολικά το επίπεδο διαβίωσης σε αυτήν.
Δυστυχώς, τα πολιτικά κόμματα επί δεκαετίες έχουν καπελώσει τις αυτοδιοικητικές εκλογές υποστηρίζοντας υποψηφιότητες κομματικών υποψηφίων. Αυτή η πολιτική λογική στην Αυτοδιοίκηση έχει συνήθως άσχημα αποτελέσματα: οι πολίτες παγιδεύονται και ψηφίζουν τον κομματικό υποψήφιο που πολύ συχνά είναι αδιάφορος ή και ανίκανος.
Ορισμένοι άνθρωποι που και ενδιαφέρονται και μπορούν να φέρουν αποτελέσματα δεν θέτουν υποψηφιότητα διότι θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα εκλεγούν. Και το κυριότερο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν κρίνεται από την αποτελεσματικότητα του ηγέτη της, αλλά από την κομματική του ταυτότητα. Αν επικεντρωθούμε στην Αττική και στην Αθήνα, έχουμε διπλή εικόνα. Αλλη εικόνα στην Περιφέρεια, άλλη στον Δήμο Αθηναίων.
Φέτος έχουμε την τύχη να έχουμε τρεις υποψηφίους για την Περιφέρεια Αττικής που και οι τρεις θεωρούνται επιτυχημένοι. Μπορεί να στηρίζονται από κόμματα, αλλά και ο Γιάννης Σγουρός του ΠΑΣΟΚ είναι δοκιμασμένος στην Περιφέρεια και θεωρείται επιτυχημένος και ο Νίκος Χαρδαλιάς της Ν.Δ. έχει αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα και ο Γιώργος Ιωακειμίδης του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτύχει εκλεγόμενος επανειλημμένως στη Νίκαια.
Οποιος από αυτούς τους τρεις κι αν εκλεγεί, η Περιφέρεια θα διοικηθεί κατά πάσα πιθανότητα σωστά. Σε αυτή την περίπτωση ο εγκλωβισμός των ψηφοφόρων στις κομματικές επιλογές δεν θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτό όμως έτυχε. Δεν είναι το στάνταρ, είναι θέμα συγκυρίας.
Στην περίπτωση των δημάρχων τα πράγματα δεν είναι τόσο αισιόδοξα. Η Ν.Δ. στηρίζει τον ανιψιό του πρωθυπουργού Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος συγκεντρώνει τα πυρά πολιτών από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, και από τη δική του, εξαιτίας του αποτυχημένου Περιπάτου και των ατελείωτων άνευ ουσίας έργων βιτρίνας που σέρνονται επί χρόνια στο κέντρο της Αθήνας και προκαλούν ταλαιπωρία και ενόχληση. Η Αθήνα επί των ημερών του δεν γνώρισε μέρες δόξας, για να το πούμε ευγενικά.
Το ΠΑΣΟΚ διάλεξε έναν εντελώς άγνωστο υποψήφιο για δήμαρχο, στο πλαίσιο μιας ανανέωσης που αφορά ασφαλώς το κόμμα, αλλά δεν αφορά τους πολίτες. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τον κ. Χάρη Δούκα πριν δοκιμαστεί, αλλά ο άνθρωπος έχει μπροστά του μόλις δύο μήνες για να τον γνωρίσουμε και να μας παρουσιάσει το πρόγραμμά του – δύσκολα θα επικρατήσει. Είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου, έχει ασχοληθεί με τα ενεργειακά, είναι αναμφίβολα καλός επιστήμονας, αλλά κάνει για δήμαρχος Αθηναίων; Διαθέτει όραμα και πυγμή; Ουδείς γνωρίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκανε τα γνωστά μπρος – πίσω, καταλήγει στον Κώστα Ζαχαριάδη, έναν πρώην βουλευτή χωρίς καμμία διοικητική εμπειρία παρά μόνο μια ρητορική ικανότητα στα κανάλια.
Δυστυχώς, στον Δήμο Αθηναίων τα πράγματα δεν μοιάζουν και πολύ αισιόδοξα. Η μόνη λύση για τους πολίτες είναι «by trial and error», όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, δηλαδή με δοκιμή και λάθος. Διαλέγεις κάποιον, δεν πάει καλά, τον μαυρίζεις, διαλέγεις τον επόμενο, ελπίζοντας. Αν πάει καλά τον κρατάς, αν όχι τον μαυρίζεις και διαλέγεις άλλον στις επόμενες εκλογές.
Η ουσία πάντως είναι ότι τα κόμματα δεν θα έπρεπε να αναγγέλλουν δικούς τους υποψηφίους. Οι υποψήφιοι για την Αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι ανεξάρτητοι, όπως και είναι σε πολλές περιοχές, και οι ψηφοφόροι δεν πρέπει να ψηφίζουν με κομματικά κριτήρια, αλλά να διαλέγουν ελεύθερα όποιον θεωρούν ότι θα λύσει τα προβλήματα της πόλης τους.