Παραδόξως το σενάριο αυτό, το οποίο έχει αποκλείσει προφορικώς (αλλά και γραπτώς) ο Τσίπρας αρκετές φορές, δεν το διακίνησε η Ν.Δ., παρότι τη συμφέρει ιδιαίτερα να «ακούγεται», γιατί οι αναποφάσιστοι… είναι αρκετά αποφασισμένοι σε ένα και μόνο πράγμα, να μην ξαναπέσει στο χάος του 2015 η Ελλάδα.
Η συζήτηση άνοιξε από δύο επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσακαλώτο και τον Δραγασάκη, οι οποίοι μπορεί να θεωρηθούν και ως «μέτοχοι» ή «τιμαριούχοι» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι ισχυρές προσωπικότητες στ’ αριστερά του κόμματος του κ. Τσίπρα – αν και όλα αυτά εκεί είναι δυσδιάκριτα για όσους εξ ημών δεν γνωρίζουν την πολιτική ανθρωπογεωγραφία του κόμματος, καθώς και τον τρόπο σκέψης και τις εσωτερικές ισορροπίες.
Ομως, ας πάμε στο προκείμενο, που είναι το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης συνασπισμού από το δεύτερο, το τρίτο και -αν χρειαστεί- το τέταρτο κόμμα.
Αριθμητικά ναι, ίσως είναι οριακό έως δύσκολο, ηθικά όμως για την Αριστερά είναι μια χαρά. Και αυτά που λέει ο Τσίπρας σήμερα, ότι δεν θέλει και δεν θα το κάνει, πολύ καλά κάνει και τα λέει από την πλευρά του. Κανένα μεγάλο κόμμα δεν πάει για εκλογές και παραδέχεται από πριν ότι είναι δεύτερο, άλλωστε έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι πρώτο. Γιατί όμως ψήφισε την απλή (και άδολη, όπως λέει) αναλογική ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δικαιούνται λοιπόν οι σύντροφοί του να του πουν ότι παγκοσμίως η απλή αναλογική, που κατά κόρον θαυμάζει η Αριστερά, είναι ένα εκλογικό σύστημα που δεν ευνοεί τα «κόμματα-αφέντες», αλλά τους συνασπισμούς ιδεολογικά όμορων κομμάτων για μια «προοδευτική συγκυβέρνηση». Ή όχι; Τα είπε άλλωστε ξεκάθαρα και ο Τσακαλώτος αναρωτώμενος σε τηλεοπτική του συνέντευξη «γιατί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με 37%-38% είναι πιο νομιμοποιημένη πολιτικά και ηθικά από μια κυβέρνηση συνασπισμού που θα συγκεντρώνει το 47%-49% των ψήφων;». Απίθανη συλλογιστική και παντελώς αντιδημοκρατική, κατά τη γνώμη μου, αφού ο κ. Τσακαλώτος αγνοεί εντέχνως… μία λεπτομέρεια. Οτι από το 49% θα λείπει το πρώτο κόμμα!
Δίκη προθέσεων βεβαίως για το τι πρόκειται να κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και ο Βαρουφάκης, ο καθένας ξεχωριστά ή όλοι μαζί, δεν πρόκειται να κάνω, αλλά θέλω να υπενθυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όταν του… ξανάτυχε δύο φορές το 2015 να πρέπει να συνεργαστεί με ένα κόμμα, ναι μεν είχε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνει ως πρώτο κόμμα, αλλά διάλεξε λάθος εταίρο δύο φορές και το πλήρωσε -και αυτό- πανάκριβα. Γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι με το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι θα ήταν αλλιώς η συγκυβέρνηση. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα.
Η ουσία είναι ότι, ούτως ή άλλως, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί και από την ώρα που προεκλογικά τουλάχιστον κανένα κόμμα δεν έχει «τείνει χείρα συνεργασίας» στο άλλο (στον δε ΣΥΡΙΖΑ κουμάντο κάνει ο Τσίπρας που δηλώνει «θεσμικός», άρα υπέρ του πρώτου κόμματος), κάτι διαφορετικό εκτός από αυτοδυναμία οδηγεί σε μια περιπέτεια… άνευ προβλέψεως για το τι θα συμβεί στη χώρα.
Από την ώρα που και ο τρίτος πόλος, που είναι το ΠΑΣΟΚ, έκοψε τις γέφυρες με τη Ν.Δ., που προβλέπεται να κερδίσει τις εκλογές, μάλλον με περιπέτεια μοιάζει το ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης ακόμα και αν βρεθεί κοινός τόπος. Δυστυχώς -ή ευτυχώς, υπό τις παρούσες συνθήκες;-, στην Ελλάδα δεν μπορεί να συμβεί… ό,τι συμβαίνει στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών της Ευρώπης, να μπορεί να συνεννοηθούν τα κόμματα αν και εφόσον χρειαστεί.