Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσανατολίζεται να αρχίσει – ή να σκεφτεί αν θα αρχίσει- τις μειώσεις των επιτοκίων τον Ιούνιο. Επισήμως επειδή τότε θα είναι διαθέσιμα όλα τα στοιχεία, στην πραγματικότητα, και λογικά, επειδή στις αρχές Ιουνίου διεξάγονται ευρωεκλογές κι ως τότε καλό, και προνοητικό, είναι να μη λαμβάνονται αποφάσεις. Αργότερα, αρκετά αργότερα, όταν θα έχει καταγραφεί ο νέος συσχετισμός δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα έχει συγκροτηθεί η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα ληφθούν αποφάσεις για τη νέα οικονομική διακυβέρνηση, τη συνέχιση, εμβάθυνση ή αντιστροφή κοινών επενδυτικών προγραμμάτων, την ενίσχυση της Τραπεζικής Ένωσης και τη διάσωση της Ένωσης Κεφαλαιογορών.

Όμως, ως τότε, τα γεγονότα προχωρούν και οι τάσεις βαθαίνουν. Τα αποτελέσματα πιθανής νομισματικής χαλάρωσης δεν γίνονται αμέσως αισθητά, ενώ οι συσσωρευμένες συνέπειες του “ακριβού χρήματος” δυσχεραίνουν κάθε μέρα και μήνα που περνά την ανάκαμψη της ζήτησης και της παραγωγής και πάντως αλλάζουν τα δεδομένα μιας αναπτυξιακής τόνωσης που έχει καταστεί αναγκαία. Εξάλλου, περί τα τέλη της χρονιάς, ο ευρωπαϊκός εκλογικός κύκλος και το εξαιτίας του σταμάτημα πολιτικών πρωτοβουλιών, θα διασταυρωθεί με τον αντίστοιχο αμερικανικό, υπό τη σκιά μάλιστα ενός αποτελέσματος που, αν έρθει, θα επηρεάσει με βεβαιότητα δυσμενώς την παγκόσμια οικονομία. Ελάχιστη πολυτέλεια αναμονής υπάρχει και σε άλλα μεγάλα μέτωπα: τη στήριξη της Ουκρανίας, την ενεργειακή απεξάρτηση, την αμυντική θωράκιση έναντι μιας όλο και πιο επιθετικής Ρωσίας, τον τρόπο συνέχισης -γιατί συνέχιση θα υπάρξει, αλλά ο ρυθμός της βρίσκεται στον αέρα- της “πράσινης μετάβασης”.

Η Ένωση βρίσκεται, συνεπώς, όχι μόνο σε σταυροδρόμι, αλλά και αμήχανη μπροστά σε αυτό. Εκλογικά κατακερματισμένη και ευάλωτη σε εθνικό επίπεδο -το έδειξαν, για μια ακόμη φορά, οι προχτεσινές εκλογές στην Πορτογαλία, που δύσκολα βγάζουν κυβέρνηση αλλά σίγουρα ενισχύουν την ακροδεξιά- και με πιθανή ενίσχυση αυτής της τάσης στις ευρωεκλογές. Με αρκετές πρωτοβουλίες, αλλά χωρίς καθαρή και πειστική ηγεσία και με τη γαλλο-γερμανική ατμομηχανή σχεδόν σε νεκρό σημείο. Με βήματα μπροστά -κυρίως τη -μέσω κοινού χρέους- συγκρότηση του Ταμείου Ανάκαμψης- αλλά με μετέωρη τη συνέχιση και παγίωσή τους. Και με κοινωνίες -αυτές στο κάτω-κάτω ψηφίζουν- που αισθάνονται τη σημασία της Ένωσης, δεν είναι όμως ικανοποιημένες από τη λειτουργία της.

Αυτή την Ευρώπη του μπρος-πίσω, του μισοάδειου-μισογεμάτου ποτηριού, της συνείδησης των προβλημάτων και συγχρόνως της αδυναμίας λύσεων, της πληρέστερης αλλά ίσως και πιο έκθετης στις ορέξεις των εχθρών της δημοκρατίας, αυτή την απαραίτητη αλλά και ατελέστατη Ευρώπη της πολιτικής, της οικονομίας και, κυρίως, της κοινωνικής προόδου, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω ενόψει των εκλογών του Ιουνίου. Σε μια σειρά δέκα κειμένων, μέσα από αυτές τις στήλες, μετά από ένα μικρό διάλειμμα λόγω Καθαράς -ας ελπίσουμε και για τα μυαλά των αποφασιζόντων- Δευτέρας.