Σε αυτή την προεκλογική περίοδο που ξεκίνησε και δυστυχώς θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι τις 2 Ιουλίου -μπορεί και περισσότερο αν χρειαστούν τρίτες εκλογές- δεν θα ακούσουμε τίποτα ενδιαφέρον. Θα ακούμε κραυγές, βρισιές και fake news. Οι υποψήφιοι θα κατηγορούν ο καθένας τους υπόλοιπους, θα υποστηρίζουν κάποιοι αλαζονικά και κάποιοι αυθαιρέτως ότι «εγώ είμαι καλύτερος», θα υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια (που ως γνωστόν δεν υπάρχουν) και θα αλληλοσκοτώνονται για να τους δείξει περισσότερη ώρα η τηλεοπτική κάμερα. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, ένα θα είναι το συμπέρασμα, ότι ο πολιτικός κόσμος τα έχει κάνει χάλια μαύρα, ο καθένας σε άλλον τομέα αλλά και όλοι μαζί συνολικά.
Ο πολίτης δεν θα βρίσκει να ακούσει τίποτα που να τον αφορά πραγματικά, πέραν των υποσχέσεων, για όλους, για περισσότερο χρήμα και προσλήψεις στο Δημόσιο. Τα προγράμματα των κομμάτων, αν ακουστούν κάποια στιγμή, θα είναι επανάληψη των ίδιων ευχολογιών και των ίδιων υποσχέσεων και σε καμία περίπτωση οι πολιτικές που θα περιγραφούν δεν θα αφορούν τον πολίτη. Θα αφορούν τους εργαζομένους στο Δημόσιο κυρίως και τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα δευτερευόντως, με τη λογική ότι κοντά στον βασιλικό (δημόσιοι υπάλληλοι) ποτίζεται και η γλάστρα (ιδιωτικοί υπάλληλοι).
Και εδώ βρίσκεται ένα από τα πολλά και πολύ μεγάλα προβλήματα των Ελλήνων πολιτικών όλων των κομμάτων. Οτι έχουν χάσει τον στόχο. Ή μάλλον ότι έχουν άλλον στόχο από αυτόν που θα έπρεπε να έχουν. Ο στόχος θα έπρεπε να είναι η παραγωγή πολιτικής για τη βελτίωση της ζωής του πολίτη. Ομως είναι μόνο η εκλογή των ιδίων, η οποία στηρίζεται στην εξαγορά ψηφοφόρων.
Παράδειγμα οι πολιτικές των κομμάτων για δύο κρίσιμους τομείς, την Υγεία και την Παιδεία. Ολα τα κόμματα υπόσχονται αύξηση των δαπανών για Υγεία και Παιδεία και εννοούν αυξήσεις μισθών για γιατρούς και νοσηλευτές στην Υγεία και για δάσκαλους και καθηγητές στην Παιδεία. Ετσι αποσκοπούν στο να εξαγοράσουν τις ψήφους γιατρών, νοσηλευτών, καθηγητών και δασκάλων. Υπόσχονται επίσης προσλήψεις αποσκοπώντας στην εξαγορά ψήφων από όσους επιθυμούν να εργαστούν σε αυτούς τους δύο κλάδους.
Ολες οι πολιτικές λοιπόν που εξαγγέλλονται γι’ αυτούς τους κρίσιμους για τη ζωή μας κλάδους αφορούν τους εργαζομένους στον κλάδο και όχι τους μαθητές ή τους ασθενείς.
Το επίκεντρο όμως των πολιτικών θα έπρεπε να είναι ο μαθητής και ο φοιτητής στην Παιδεία και οι ασθενείς στην Υγεία. Οχι οι εργαζόμενοι στους κλάδους. Και επειδή δεν είναι οι μαθητές και οι ασθενείς αλλά οι εργαζόμενοι, δεν βλέπουμε βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών ούτε στην Υγεία ούτε στην Παιδεία. Καμία κυβέρνηση ποτέ δεν έχει θέσει το ερώτημα στους εργαζομένους σε αυτούς τους κλάδους για το πώς σκοπεύουν να βελτιώσουν τις παρεχόμενες προς τους πολίτες υπηρεσίες. Δεν ρώτησε κανένας πολιτικός τον γιατρό και τον νοσηλευτή «εσύ πώς θα προσφέρεις περισσότερα στον ασθενή έναντι της αύξησης που σου δίνω;», ούτε τον δάσκαλο και τον καθηγητή «εσύ τι θα προσφέρεις στον μαθητή και στον φοιτητή έναντι της αύξησης που σου δίνω;» (την οποία αύξηση, όπως όλοι γνωρίζουμε, την πληρώνει ο φορολογούμενος, δηλαδή η οικογένεια του ασθενή, του φοιτητή, του μαθητή κ.λπ.).
Καθώς το επίκεντρο του ενδιαφέροντος του πολιτικού κόσμου δεν είναι ο πολίτης αλλά ο κλάδος, δεν παράγεται πολιτική και δεν βελτιώνονται οι υπηρεσίες προς τους πολίτες. Θα μου πείτε, δεν είναι καλό το επίπεδο της Υγείας ή της Παιδείας που έχουμε; Ασφαλώς και δεν είναι. Το επίπεδο είναι χαμηλό και ξαφνικά βλέπουμε μερικές φωτεινές εξαιρέσεις. Κάποιους γιατρούς και κάποιους νοσηλευτές που πρόσφεραν το παραπάνω, που απάλυναν τον πόνο του ασθενή, που τον παρηγόρησαν, που του στάθηκαν και κάποιους ορεξάτους δασκάλους και καθηγητές που ενέπνευσαν τους μαθητές, τους απάλλαξαν από την αδιανόητα βαριά και άχρηστη διδακτέα ύλη που επιβάλλει το πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας και του εστίασαν την προσοχή στις πραγματικές χρήσιμες γνώσεις και στην κριτική σκέψη. Φωτεινές εξαιρέσεις που σώζουν σε έναν βαθμό την κατάσταση και που όταν τους εντοπίζουμε τους χαρακτηρίζουμε «ήρωες» ή «αγγέλους» και πράγματι είναι, διότι ξέφυγαν από την ισοπέδωση προς τα κάτω που είναι ο κανόνας.
Σε αυτή την προεκλογική περίοδο, όμως, δεν θα ακούσουμε καμία εμπνευσμένη πολιτική πρόταση. Δεν θα ακούσουμε κάτι που να μας κινήσει το ενδιαφέρον, κάτι που θα μας κάνει να πούμε «αυτός ο πολιτικός κάτι καινούριο λέει», κάτι που θα ανατρέψει τα κακώς κείμενα, θα λύσει χρόνια προβλήματα, θα βελτιώσει τη ζωή των πολιτών.
Αντίθετα, θα ακούμε κραυγές αλαζονείας, θα βλέπουμε νάρκισσους να περιφέρονται και να περιαυτολογούν, θα τους ακούμε δηλαδή να αυτοθαυμάζονται διαρκώς και να υποστηρίζουν αυθαιρέτως ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Διότι οι πολιτικοί μας έχουν χάσει τον στόχο. Εχουν χάσει το νόημα της πολιτικής, έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι δικαιούνται να εκλεγούν και να διοικήσουν επειδή όλοι οι άλλοι αναγνωρίζουμε πως είναι ανώτερα όντα, πως είναι ηγέτες, πως ξέρουν καλύτερα, πως όλοι εμείς είμαστε ηλίθιοι και πρόβατα που τρώμε κουτόχορτο. Και δυστυχώς, όσο δεν έχουμε απαιτήσεις από τους πολιτικούς, όσο φερόμαστε ως ένας όχλος που άγεται και φέρεται από τις τηλεοράσεις και τα social media, που συγκινούμαστε όλοι μαζί, γελάμε όλοι μαζί, καταδικάζουμε τους φταίχτες όλοι μαζί χωρίς έρευνα, δεχόμαστε κάθε αυθαίρετη απόφαση χωρίς μιλιά, δεν επιδιώκουμε την απονομή της δικαιοσύνης και δεν απαιτούμε αξιολόγηση, λογοδοσία και εντιμότητα από τους πολιτικούς μας, αυτοί θα δικαιώνονται. Διότι, όπως έλεγε ένας μακαρίτης, «σκληρός» εκδότης, «εγώ δεν θα ήμουν λύκος αν εσείς δεν ήσασταν πρόβατα».