Ο Μιχαλάκης είναι ένας πολύ καλός μου φίλος με τον οποίον τα λέμε πολύ συχνά. Έχει ένα γιo ο οποίος ύστερα από 2-3 αποτυχημένες προσπάθειες να πετύχει σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, κατέληξε τελικά σε ένα αμφιλεγόμενο πανεπιστήμιο της Ρουμανίας για να σπουδάσει Αρχιτεκτονική. Με το ζόρι έφτασε στο τέταρτο έτος και τώρα μπούκωσε. Θέλει να τα παρατήσει διότι δεν τα καταφέρνει. Ο φίλος μου ο Μιχαλάκης έπεσε του θανατά από τη στεναχώρια του. Στα πρόθυρα του εγκεφαλικού!

Μιλήσαμε προχθές και εγώ, προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, του είπα αυτά που πιστεύω:

-Γιατί δεν λες του γιού σου να έλθει στην Ελλάδα και να πάει σε μία τεχνική σχολή για να γίνει τεχνίτης και σίγουρα να βγάζει περισσότερα από όσα θα έβγαζε ως αρχιτέκτων;

Η σκέψη αυτή όμως έθιξε τις κοινωνικές ευαισθησίες του καλού μου φίλου ο οποίος εξανέστη:

-Δηλαδή, τι υπονοείς; Να γίνει ο γιoς μου μαστοράντζα; Όχι βέβαια! Εγώ τον ονειρεύομαι επιστήμονα.

Εκεί σταμάτησα την κουβέντα διότι ήταν προφανές ότι τον στεναχωρούσε και κατάλαβα ότι δεν είχε κανένα νόημα.

Η συντριπτική πλειονότης των νέων στην Ελλάδα επιδιώκει να αποκτήσει ένα πτυχίο Ανωτάτης Σχολής. Γι’ αυτό και τόσες χιλιάδες νέοι συνωστίζονται κάθε Ιούνιο στα εξεταστικά κέντρα για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, με τον διακαή πόθο να εξασφαλίσουν μία θέση στο όνειρο που λέγεται γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός. Το κίνητρό τους όμως δεν είναι οικονομικό, και δεν αποβλέπουν μόνο στην εξασφάλιση μιας άνετης ζωής. Είναι κυρίως κοινωνικό διότι στην Ελλάδα το να είσαι «επιστήμων» προσδίδει κοινωνική υπεροχή και κύρος πολύ μεγαλύτερο από το να είσαι ένας σκέτος «τεχνίτης», όπως ένας ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός ή έστω γεωργός. Το αποτέλεσμα ως γνωστόν είναι σήμερα να διαθέτουμε πολύ περισσότερους γιατρούς και δικηγόρους αναλογικά από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, οι οποίοι σχεδόν πένονται και τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα. Είναι σύνηθες φαινόμενο ένας πτυχιούχος Φιλολογίας να εργάζεται ως γκαρσόνι ή ένας οικονομολόγος να κάνει τον ντελιβερά! Και μπορεί μεν να υποφέρει οικονομικά, φέρει όμως τον τίτλο του «επιστήμονα» ο οποίος του προσφέρει μία αυταπάτη κοινωνικού status και πολλές φρούδες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.

Σήμερα στην Ελλάδα καταγράφουμε μία τεράστια οικοδομική δραστηριότητα και γνωρίζουμε ότι έχουν δρομολογηθεί πολλά και μεγάλα δημόσια έργα προς εκτέλεση την επόμενη πενταετία. Οι δε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες που έχουν αναλάβει ή θα αναλάβουν αυτά τα έργα προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν, σπεύδουν να συνεταιρισθούν με κατασκευαστικούς κολοσσούς του εξωτερικού. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κραταιός κατασκευαστικός κλάδος στη χώρα μας είναι η έλλειψη εργατικών χεριών και εξειδικευμένων τεχνιτών. Ενώ περισσεύουν οι μηχανικοί σπανίζουν οι τεχνικοί και οι εργάτες.

Αυτή η έλλειψη τεχνιτών δεν πλήττει μόνο την κατασκευαστική βιομηχανία. Τη δοκιμάζουμε όλοι μας, ακόμη και τα απλά νοικοκυριά. Αν τυχόν πάθουμε κάποια ηλεκτρολογική ή υδραυλική βλάβη στο σπίτι μας, είναι Γολγοθάς να βρούμε έναν σχετικό τεχνίτη να μας την επισκευάσει. Και αν σταθούμε τυχεροί και τον βρούμε, αυτός θα εμφανισθεί, αν και όταν δεήσει, με αφ’ υψηλού σαρδόνιο ύφος και θα χρεώσει τα μαλλιά της κεφαλής του -φυσικά, πάντα «μαύρα»- και αν μας αρέσει!
Καγχάζω όταν ακούω ότι ο Υπουργός κ. Χατζηδάκης ομνύει ότι θα μαζέψει τη φοροδιαφυγή αυτών των κλάδων και θα τους υποχρεώσει να έχουν τερματικά POS και να κόβουν αποδείξεις. Πρώτα θα γίνει η Ελλάδα Ελβετία και μετά θα αρχίσουν να κόβουν αποδείξεις οι υδραυλικοί.

Για να δούμε όμως τι γίνεται σε μία προηγμένη χώρα όπως η Γερμανία, που θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει έναν μελλοντικό μπούσουλα και για την Ελλάδα.
Κατ’ αρχάς στη Γερμανία οι τεχνίτες οι οποίοι λέγονται Meister (εξ ου και ο ελληνικός όρος μάστορης) είναι απόφοιτοι πολύ υψηλού επιπέδου τεχνικών σχολών και όχι μόνο δεν αισθάνονται υποδεέστεροι έναντι των «επιστημόνων», αλλά είναι υπερήφανοι για τη δουλειά τους και φυσικά συμπεριφέρονται όπως και οι μεγαλοαστοί πτυχιούχοι μηχανικοί συνάδελφοί τους οι οποίοι έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο και φέρουν τον τίτλο «Doktor». Είναι λοιπόν προφανές ότι αυτό που λείπει από τη χώρα μας είναι η σοβαρή μέση τεχνική εκπαίδευση η οποία θα παράγει υψηλής κατάρτισης και πιστοποίησης τεχνίτες –μαστόρους όπως ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, τεχνικούς αυτοκινήτων κ.λπ.

Δυστυχώς οι ερασιτεχνικοί πειραματισμοί που έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ διά των ατάκτων συγχωνεύσεων διαφόρων ΤΕΙ, είχαν σαφώς πολιτικά και λαϊκίστικα κίνητρα και κατέληξαν στην λεγόμενη «ανωτατοποίηση» των εκπαιδευτικών εκτρωμάτων που προέκυψαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία υπερπληθώρα πανεπιστημίων στη χώρα μας. Έτσι, γεμίσαμε αμφιβόλου ποιότητος Πανεπιστήμια ενώ δεν έχουμε σοβαρές τεχνικές σχολές, με αποτέλεσμα οι Έλληνες τεχνίτες είτε να είναι εμπειροτέχνες είτε να έχουν τελειώσει μία χαμηλού επιπέδου τεχνική σχολή, για να μπορούν να χρεώνουν το κάτι παραπάνω.

Πάντως είναι γεγονός ότι τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα αναμένεται να δώσουν μία σημαντική οικονομική ώθηση στη χώρα, ενώ η έλλειψη εργατοτεχνικού προσωπικού προβληματίζει τους κατασκευαστές, με αποτέλεσμα να ακούγονται απόψεις για την εισαγωγή των σχετικών ειδικοτήτων από το εξωτερικό. Αν συμβεί κάτι τέτοιο όχι μόνο πολυάριθμοι Έλληνες μηχανικοί θα εξακολουθήσουν να είναι άνεργοι αλλά σε αυτούς θα προστεθούν και πολλοί Έλληνες εργατοτεχνίτες εις υγείαν των Πολωνών και Ρουμάνων συναδέλφων τους οι οποίοι είναι και φθηνότεροι.

Ναι, αλλά εμείς θα έχουμε διατηρήσει το κοινωνικό μας κύρος ως «επιστήμονες» το οποίον πιστεύουμε ότι θα χάσουμε ως «μαστόρια».