Δεν θυμάμαι προσωπικά τις τελευταίες δεκαετίες που παρακολουθώ επαγγελματικά την επικαιρότητα μια τόσο μεγάλη, παρατεταμένη ασταθή περίοδο από αυτή που ζούμε σήμερα, με τόσο ισχυρά γεγονότα διεθνώς να «σκάνε» σχεδόν κολλητά το ένα μετά το άλλο και να ταράζουν την πορεία μιας χώρας και μαζί φυσικά και του ευρύτερου γεωπολιτικού χάρτη. Αν το μετρήσουμε από το 2009, η Ελλάδα πέρασε μια δραματική δεκαετία εξαιτίας εσωτερικών της προβλημάτων, μια τεράστια κρίση χρέους που έριξε το ΑΕΠ της σχεδόν όσο και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε πολιτικές ανακατατάξεις και έβγαλε στην επιφάνεια χρόνια μετεμφυλιακά πάθη. Κόντεψε η χώρα να χρεοκοπήσει το 2015 με τα εγκλήματα χειρισμών που έγιναν μέσα στην εποχή των μνημονίων και τελικά μπήκε σε μια τάξη με τις εκλογές του 2019 μετά από πολύ κόπο και θυσίες.
Λίγους μήνες αργότερα ήρθε η παγκόσμια πανδημία που μας έφαγε περίπου δυόμισι χρόνια να συνέλθουμε και μεσούσης της υγειονομικής κρίσης ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία, σε συνδυασμό με μια πρωτοφανή πληθωριστική έκρηξη, που όμοιά της είχαμε δει πριν από 35-40 χρόνια. Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα, ούτε η πληθωριστική κρίση -αν και φαίνεται να «μαλακώνει»- και στο καπάκι, που λένε, ήρθε η ανάφλεξη δίπλα στη γειτονιά μας, στη Μέση Ανατολή. Δεν ξέρω πόσο σοβαρή και τι χρονικό διάστημα μπορεί να κρατήσει, αλλά… δεν το λες και εύκολο όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάιντεν, σπεύδει στη φλεγόμενη περιοχή, ενώ λίγες ώρες πριν ο καγκελάριος Σολτς βγήκε ξαπλωτός από το αεροπλάνο του για να γλιτώσει από τις ρουκέτες της Χαμάς. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει αλώβητη από το πολεμικό γεγονός, είτε από τις έμμεσες επιπτώσεις του, που μπορεί να είναι η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, είτε από ένα ξέσπασμα βίας και τρομοκρατίας που θα φτάσει κι εδώ, είτε από ζητήματα που μπορεί να προκύψουν από τη γεωγραφική μας θέση. Ας πούμε ένα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα που μπορεί να φτάσει μέχρι εδώ, μια και δεν φαίνεται οι… αδελφές μουσουλμανικές χώρες να θέλουν στα εδάφη τους τους χαροκαμένους Παλαιστίνιους.
Η τετραετία που πέρασε για τη χώρα, κυρίως λόγω της κυβερνητικής σταθερότητας αλλά και της εξόδου από τα μνημόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έγιναν και πολλά σωστά βήματα εκτός από λάθη και αστοχίες, ήταν μια καλή και δημιουργική περίοδος. Αυξήθηκε το ΑΕΠ, έπεσαν η ανεργία και οι φόροι, ανέβηκαν οι μισθοί, αν και η ακρίβεια, λόγω του πληθωρισμού, δεν άφησε τον μέσο πολίτη να το «καταλάβει» στην τσέπη του. Αντιθέτως, ειδικά η ακρίβεια στα τρόφιμα είναι τουλάχιστον τριπλάσια από τον πληθωρισμό, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα και μικρά περιθώρια αντίδρασης από το κράτος. Δεν μπορεί να ελεγχθεί σχεδόν καθόλου και περίπου η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει όλα τα όπλα της.
Στη νέα τετραετία που μόλις ξεκίνησε η κυβέρνηση δεν έχει βρει τον βηματισμό της σε κάποιους τομείς, προφανώς εξαιτίας κάποιων επιλογών προσώπων που δεν φαίνεται να λειτουργούν καλά και δεν κάνουν. Δεν χρειάζεται άλλωστε παρά μόνο να διάβασε κανείς (ή να άκουσε) την τελευταία συνέντευξη του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος με προσεκτικές διατυπώσεις τα είπε όλα για τους υπουργούς και τα στελέχη του που δεν τραβάνε.
Ας λάβουμε υπ’ όψιν και μια σειρά από ακραία γεγονότα, όπως οι πρωτοφανείς φωτιές και αμέσως μετά οι πλημμύρες στη Θεσσαλία που επηρέασαν όλη τη λειτουργία της κυβέρνησης. Σε έναν ενεργό, σύνθετο και πολύπλοκο μηχανισμό όπως είναι μια κυβέρνηση που πρέπει να λειτουργεί σαν μια συμφωνική ορχήστρα για να παίζει καλή μουσική, δηλαδή να παράγει αποτέλεσμα, θα υπάρξουν και φάλτσα, τα οποία ο μαέστρος τα βλέπει, ειδικά αν έχει πλέον την εμπειρία διακυβέρνησης πέντε ετών όπως ο Μητσοτάκης. Οσο νωρίτερα τα αλλάξει, τα βελτιώσει -έστω τα επισκευάσει όπου χρειάζεται- τόσο πιο γρήγορα θα λειτουργήσει καλύτερα όλο το οικοδόμημα. Αλλωστε ο Μητσοτάκης πορεύτηκε με απόλυτη επιτυχία λέγοντας την αλήθεια και βελτιώνοντας τη λειτουργία του σχήματος. Ετσι απέκτησε αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη των πολιτών και όχι με τεχνάσματα.
Η χώρα, παρά τις δυσκολίες και τις συνεχείς κρίσεις, έχει σημαντικές προοπτικές, κι αυτό διαπιστώθηκε ακόμα και προχθές, όταν ο ένας εκ των τριών μεγαλύτερων χρηματοοικονομικών οίκων, η S&P, μας έδωσε την επενδυτική βαθμίδα και ουσιαστικά άνοιξε και τυπικά ο δρόμος για την τοποθέτηση παγκόσμιων επενδυτικών κεφαλαίων χωρίς περιορισμούς (έπονται και οι άλλοι δύο). Το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση με τη συνδρομή του Ταμείου Ανάκαμψης είναι μεγάλο και μπορεί να εκσυγχρονίσει την Ελλάδα, αρκεί να γίνει ή έστω να προχωρήσει εν μέρει και με τις όποιες δυσκολίες και οπισθοχωρήσεις ή τους συμβιβασμούς που έχει πάντα η πολιτική. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει για την ώρα, άρα το πεδίο είναι καθαρό και ο χρόνος πολύς, μια θητεία ολόκληρη.
Βέβαια πάντα τίθεται το ερώτημα αν η έλλειψη σοβαρής αντιπολίτευσης κάνει μια κυβέρνηση πιο αποτελεσματική ή την αποκοιμίζει και της δημιουργεί φαινόμενα αυταρέσκειας και αλαζονείας. Ή, αντιθέτως, μια καλή αντιπολίτευση καθιστά πιο προσεκτική και εντέλει καλύτερη την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση, η σοβαρή αντιπολίτευση είναι πάντα χρήσιμη, γιατί αλλιώς τον ρόλο της αντιπολίτευσης τον παίρνει άκριτα ο καθένας, μεμονωμένα πρόσωπα, ομάδες επιρροής, επιχειρηματικά συμφέροντα.