Αντιπολίτευση εναντίον κυβέρνησης, κυβέρνηση εναντίον αντιπολίτευσης, «ψεκασμένοι» εναντίον εμβολιασμένων, εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων, γιατροί εναντίον γιατρών, ακόμη και εντός της επιτροπής, αθλητικές ομάδες εναντίον μπαρ, μπαρ εναντίον εστιατορίων, εστιατόρια εναντίον εκκλησιών, μητροπολίτες εναντίον κληρικών, γονείς εναντίον παιδιών, μέχρι και ο Αδωνις εναντίον… ΣΚΑΪ!
Εντάξει, είπαμε, δύο χρόνια η πανδημία μας τσάκισε τα νεύρα, αλλά τώρα, την «πιο σκοτεινή ώρα», είναι ανάγκη να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Δεν βλέπω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να εξωτερικεύσουμε εκτός από τη δικαιολογημένη αγωνία μας και τον θυμό μας για τους «απέναντι». Είναι παράνοια, χαμένη ενέργεια που δεν οδηγεί πουθενά και δεν ωφελεί σε τίποτα.
Από τις διεθνείς επιστημονικές έρευνες που έχουμε μέχρι στιγμής στη διάθεσή μας, μάλλον οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη φάση της πανδημίας. Τα ρεκόρ σε όλες τις χώρες σπάνε το ένα μετά το άλλο.
Από τη μία η υψηλή μεταδοτικότητα και από την άλλη τα πιο ήπια συμπτώματα προκαλούν δέος, αγωνία, αλλά και ελπίδα πως αυτή η μετάλλαξη θα φέρει την περίφημη «συλλογική ανοσία». Αν εννοούσε αυτό με τη λέξη «αισιοδοξούμε» (το επανέλαβε, άλλωστε, τρεις φορές αφού παρουσίασε τα νέα μέτρα για τις ημέρες της Πρωτοχρονιάς) ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης, είναι κατανοητό. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα πρέπει να είναι ένας από τους ελάχιστους Ελληνες που αισιοδοξεί για την εξέλιξη της πανδημίας.
Πριν από έναν χρόνο μας προβλημάτιζαν τα 1.000 κρούσματα. Σήμερα, με 30 φορές περισσότερα κρούσματα ανά ημέρα, αν εξαιρεθούν όσοι έχουν επιλέξει να εκτονώνουν τα όποια συναισθήματά τους με ακρότητες, εκρήξεις φανατισμού και ουρλιαχτά, η περίφημη «σιωπηλή πλειονότητα» βρίσκεται σε αμηχανία. Αντιφατικά μηνύματα για την επέλαση και την επικινδυνότητα της Οmicron προκαλούν την αίσθηση ότι η νέα παραλλαγή του κορωνοϊού ωθεί την ανθρωπότητα σε μια παλινδρόμηση, σε ένα ψυχολογικά οδυνηρό πισωγύρισμα στο 2020.
Στ’ αλήθεια, όμως, οδεύουμε προς τα πίσω, προς το σημείο μηδέν; Υστερα από δύο ζοφερά χρόνια επιστρέφουμε στην κατάσταση που νιώθαμε εντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στην πανδημία, χωρίς εμβόλια, με έναν αόρατο εχθρό που μας πολιορκούσε από παντού; Με σχεδόν 30.000 νέες λοιμώξεις ημερησίως, ο καθένας πλέον νιώθει ότι τα περιθώρια στενεύουν, ακόμη και αν είναι τρις εμβολιασμένος.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι πλέον εάν, αλλά πότε θα νοσήσουμε όλοι. Και ακολούθως πόσο βαριά θα είναι αυτή η νόσηση, ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στη ζωή μας κ.λπ. Χρειάζεται πολύ μεγάλη ψυχραιμία για να ακούσει κάποιος τους ειδικούς, οι οποίοι επιμένουν να τονίζουν το πόσο σημαντική είναι η τρίτη δόση του εμβολίου.
Ο επιστημονικός λόγος -αλλά και ο στοιχειώδης ορθολογισμός- που επισημαίνει ότι οι επαρκώς εμβολιασμένοι είτε δεν θα νοσήσουν καθόλου είτε θα νοσήσουν πολύ πιο ελαφριά από τους ανεμβολίαστους, καλύπτεται από τον ορυμαγδό μιας αντιπαράθεσης όλων με όλους, η οποία μοιάζει να εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία με ρυθμό εξίσου ταχύ όσο και της Οmicron. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωρύεται κατά της κυβέρνησης ανεβάζοντας διαρκώς την ένταση της όξυνσης – και καταρρακώνοντας το επίπεδο του πολιτικού λόγου. Με προσωπικές επιθέσεις, όχι μόνο στον πρωθυπουργό αλλά και την οικογένειά του, η πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να θυμάται τον έξαλλο, προ 2015 και προτού δοκιμαστεί η ίδια στη διακυβέρνηση της χώρας, εαυτό της. Η επιλογή της συγκυρίας δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη, καθώς ο άναρθρος σαματάς το μόνο που πετυχαίνει στην παρούσα φάση είναι να ξυπνήσει διχαστικά και ως εκ τούτου επιζήμια συλλογικά ένστικτα.
Την ίδια στιγμή το κύμα τυφλού μίσους σαρώνει τον δημόσιο διάλογο (αν μπορεί να νοείται ως τέτοιος) στο Twitter και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η προσοχή του κοινού στρέφεται προς κάπου αλλού, μακριά ακόμη και από τις όποιες επιστημονικές διαπιστώσεις ή εναλλακτικές προτάσεις που διατυπώνονται για την αντιμετώπιση της πανδημίας, με τρόπο πιο αποτελεσματικό από αυτόν της κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή το κυβερνητικό στρατόπεδο μοιάζει να βρίσκεται σε μεγαλύτερη αμηχανία ακόμη και από τους πολίτες για το τι πρέπει να γίνει και ποια μέτρα θα μπορούσαν να αποδώσουν βραχυπρόθεσμα, χωρίς να καταλήξουμε πάλι σε ένα -ολέθριο για την οικονομία, αλλά και το ηθικό των πολιτών- lockdown.
Στο ίδιο κάδρο γίνεται διαγωνισμός κραυγών διαμαρτυρίας προς τους αρμόδιους φορείς, με πρωταγωνιστές τους επιχειρηματίες της εστίασης, τα ποδοσφαιρικά σωματεία και οποιαδήποτε επιμέρους κατηγορία της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί πως πλήττεται κατεξοχήν από τα περιοριστικά μέτρα στα οποία προχωρά, ομολογουμένως με διστακτικό βήμα, η κυβέρνηση.
Ομως, ακόμη και αν δεν συμμερίζεται κάποιος τη συγκρατημένη αισιοδοξία του κ. Πλεύρη για την πορεία του νέου κύματος της πανδημίας στο άμεσο μέλλον, η ανθρωποφαγία δεν αποτελεί επιλογή.
Ας αφήσουμε για λίγο διάστημα αυτή την αιμοβόρα αντιπαράθεση και ας ευχηθούμε το 2022 να είναι μια καλύτερη χρονιά για όλους μας.