Είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά, «από ‘κείνες τις ημέρες». Άλλη μια μέρα εκεί χωρίς να βρίσκεσαι εκεί – και δεν είναι πρακτικό το ζήτημα, δεν αναφέρομαι μόνο στην τηλεργασία, στο «εξ αποστάσεως». Μπορεί το σώμα σου να είναι στη δουλειά, αλλά το μυαλό σου βρίσκεται αλλού…

Είναι «από ‘κείνες τις μέρες» κι ο ουρανός είναι βαρύς εκεί έξω, τόσο από τα vibes της κατάστασής μας, όσο κι από τα κανονικά σύννεφα που θα φέρουν μπόρα, ενώ «βαριά» και «σκοτεινά» το κουβαλάς και μέσα σου. «Η δουλειά δεν πάει καλά λόγω κορωνοϊού» και, βασικά, εσύ δεν περνάς καλά προσφέροντας εργατοώρες σε κάτι που δεν σε καλύπτει. Κάτι εξαιρετικά φυσιολογικό, δηλαδή, σε πολλούς συμβαίνει το ίδιο, πολλοί ταυτίζονται με αυτό που νιώθεις κι εσύ. Όλα αυτά, μια Τετάρτη που η χώρα συζητά για το πότε θα γίνει η άρση του lockdown, ενώ συμπολίτες μας ξεψυχούν στις ΜΕΘ των νοσοκομείων. Ακριβώς στα μισά μιας εβδομάδας που κάποιοι ανιχνεύουν τα σημάδια της πανδημίας στα λύματά μας, ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του από την εξάντληση. Ας μην τα πολυλογώ, αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι εκεί έξω που συνεχίζουν την ευθεία αναμέτρηση με τον κορωνοϊό, στην προαιώνια «μάχη ζωής και θανάτου».

Όχι, δεν στα γράφω για να αισθανθείς άσχημα για αυτό που νιώθεις, δεν σε μαλώνει κανείς που δεν περνάς καλά στη δουλειά σου ούτε υπάρχει η διάθεση να ακουστεί το μετριοπαθές «υπάρχουν και πολύ χειρότερα». Άλλο θέλω να πω: εάν δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις εκεί που δουλεύεις, βρες τρόπο να το αλλάξεις. Σε κάθε περίπτωση μη μιζεριάζεις, μην κατεβάζεις «ρολά» στους γύρω σου, μην επηρεάζει το υπόλοιπο της ημέρας σου η εργασία που δεν γουστάρεις, μην «ιδρυματοποιείσαι» μένοντας συνεχώς σπίτι – κάνε κάτι: βγες για μια βόλτα μέχρι το πάρκο, μίλα τηλεφωνικά με όσους περισσότερους μπορείς, βοήθα ανθρώπους, με όποιον τρόπο.

Κάποια στιγμή αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει και θα πρέπει να αρχίσουμε τις ζωές μας υπό άλλες συνθήκες, γκρεμίζοντας την αβεβαιότητα που μας κέρασε -χωρίς να θέλουμε- ο κορωνοϊός, χτίζοντας από την αρχή την παγκόσμια οικονομία και την επιβίωσή μας. Αυτό το ορόσημο, όποτε έρθει, θα είναι το ξημέρωμα μιας νέας «ημέρας», μιας νέας κατάστασης στον πλανήτη που θα προσπαθήσει ξανά να βρει τα πατήματά του. Οι αλλαγές, λογικά, στη ζήση μας θα είναι εμφατικές κι όλοι μας θα πρέπει να επιβιώσουμε, βάσει αυτών. Ολη αυτή η κατάσταση, λοιπόν, ας μας βρει δυνατούς ψυχικά, έχοντας λύσει τα βασικά θέματα της ψυχοσύνθεσής μας και της διανοητικής ηρεμίας μας. Μέχρι τότε, ας μείνουμε ασφαλείς και υγιείς, κάνοντας ντρίπλα στα δύσκολα που κυοφορεί η καθημερινότητά μας, χωρίς να σκάμε για αυτά που διορθώνονται και για εκείνα που δεν διορθώνονται, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας στη δουλειά.

Αλλωστε, την ίδια στιγμή που γκρινιάζεις ή έχεις παράπονο για την εργασία σου, υπάρχουν άλλοι δίπλα μας που είναι άνεργοι. Σκέψου το, φτιάχνω καφέ για να πιούμε όσοι είμαστε στο γραφείο, κερνάω κουράγιο σε κούπες που αχνίζουν, σε λίγο έχουμε τηλεδιάσκεψη με τους υπόλοιπους που παίζουν πάσες με την τηλεργασία.
Και να μην ξεχνάς αυτό που είχε γράψει ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην: «Ο καλύτερος τρόπος να δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου είναι να δίνεις κουράγιο στους άλλους».