Η ακρίβεια έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Μητσοτάκης. Οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις έχουν ονοματεπώνυμο. Λέγονται Μητσοτάκης. Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Μητσοτάκης. Η ενεργός εμπλοκή της Ελλάδος υπέρ της Ουκρανίας με την αποστολή όπλων, έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Μητσοτάκης. Το πέναλτι στη Λεωφόρο έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Μητσοτάκης. Η φίμωση του τύπου έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται Μητσοτάκης.
Μέσες άκρες, αυτή είναι η αντιπολιτευτική ατζέντα των τελευταίων μηνών και κατά πως φαίνεται, με αυτήν θα πάμε ως στις εκλογές. Ο απλός πολίτης που παρακολουθεί τον δημόσιο διάλογο, σίγουρα θα έχει πάθει vertigo καθώς ακούει μεν τις καταγγελίες αλλά δεν βλέπει και τις αποδείξεις των σοβαρών αυτών ισχυρισμών. Σαν να ήρθαν τα πάνω κάτω και δεν υπάρχει υποχρέωση ο καταγγέλλων να αποδείξει τις καταγγελίες αλλά ο καταγγελλόμενος να αποδείξει ότι δεν είναι Γιαπωνέζα χορεύτρια! Εκεί φθάσαμε. Μια δημόσια ζωή δηλητηριασμένη και τοξική όσο δεν πάει άλλο, μια καθετοποιημένη εχθροπάθεια και ένα διαζύγιο με τη σοβαρότητα και τον ρεαλισμό που απαιτούν οι καιροί.
Λες και ζούμε στην πιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη όπου κουμάντο κάνουν οι συμμορίες και οι μαφιόζικες φατρίες και οι πολίτες κλειδαμπαρώνονται έντρομοι μόλις σουρουπώσει μη τους πάρει καμιά αδέσποτη ή θεωρήσει κάποιος της συμμορίας ότι τον στραβοκοίταξαν!
Αλήθεια, και χωρίς καμιά διάθεση ή πρόθεση στήριξης του Μητσοτάκη, υπάρχει κάποιος – πέραν των κομματικών στρατών και των εκ φύσεως συνωμοσιολόγων και μηδενιστών που θα έδινε βάση σε όλα αυτά τα αυθαίρετα συνθήματα που όχι απλά δεν προάγουν τον πολιτικό πολιτισμό και τη Δημοκρατία αλλά μετατρέπουν την κομματική αντιπαλότητα σε προσωπικές βεντέτες χωρίς κανόνες και όρια; Ο θάνατος σου η ζωή μου ή θιασώτες του Γκαιμπελικού δόγματος, «λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει»;
Εγκαλούντες και δικαστές στη συσκευασία του ενός, με πιθανό όφελος λίγες ψήφους παραπάνω, λίγα παλαμάκια παραπάνω από ακροατήρια που θα έκαναν το ίδιο ακόμα κι αν τους έλεγαν ότι πετάει ο γάιδαρος!
Και μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό δεν έχει χαθεί μόνο η μπάλα, αλλά και η αλήθεια, οι πραγματικές ευθύνες και παραλείψεις, μαζί με τα λάθη τα μικρά και τα μεγάλα.
Περνάνε σε δεύτερη μοίρα οι υπαρκτές αγωνίες και τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας για την οποία, όλοι τάχαμου δήθεν, κόπτονται και αγωνίζονται.
Την ώρα λοιπόν που η ακρίβεια εξαφανίζει το διαθέσιμο εισόδημα των οικονομικά αδύνατων στις πρώτες 15 μέρες του μήνα, την ώρα που η λεγόμενη μεσαία τάξη ξαναρχίζει τις περικοπές και το σφίξιμο του ζωναριού, την ώρα που σχεδόν όλοι οι πολίτες τρέμουν πως θα βγει ο χειμώνας, η αντιπολίτευση δίνει τον υπέρτατο αγώνα της αδιάκοπης σκανδαλολογίας.
Δεν τους ενδιαφέρουν καν τα ευρήματα των μετρήσεων της κοινής γνώμης που ιεραρχεί διαφορετικά τους φόβους της, απ’ ότι η αντιπολίτευση ώστε να εστιάσουν εκεί την επιχειρηματολογία και τις προτάσεις τους.
Θεωρητικά τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, αγωνίζονται να κερδίσουν ψήφους από τον λεγόμενο μεσαίο και κεντρώο χώρο που κατά κανόνα είναι άνθρωποι μετριοπαθείς χωρίς αγκυλώσεις και παρωπίδες και αποτελούν την κρίσιμη μάζα που διαμορφώνει στο τέλος τις πλειοψηφίες.
Πιστεύει όμως κανείς πως αυτή η τοξικότητα και ο διχασμός του ή εμείς ή αυτοί, αγγίζει αυτό το κοινό και το πείθει;
Προφανώς όχι. Αυτό που περιμένουν οι εχέφρονες πολίτες είναι μια θετική ατζέντα με φρέσκιες ιδέες και προτάσεις που από τη μια θα αλλάζουν και θα εκσυγχρονίζουν τη χώρα και από την άλλη θα διαχέεται στην κοινωνία το μέρισμα της ανάπτυξης και θα βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο όλων με δίκαιο τρόπο.
Μακριά από λαϊκισμούς και φθηνούς εντυπωσιασμούς. Πολιτική για τους πολίτες και όχι για τους κομματικούς αβανταδόρους και τα αφιονισμένα τρολς. Διαφορετικά η μόνη χαμένη θα είναι για άλλη μια φορά η πολιτική καθώς θα αυξάνονται αυτοί που της γυρίζουν την πλάτη και τότε κινδυνεύει πραγματικά η αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία.