Αν έχεις πάει έστω και μια φορά εκεί, δεν πρόκειται να την ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου. Η Πράγα, η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας, μοιάζει λες και την έχει αφήσει δίπλα στον ποταμό Μολδάβα κάποιο χέρι θεού, σαν δώρο ανεκτίμητο στην κεντρική Βοημία. Είναι «η χρυσή πόλη», η «μητέρα των πόλεων», σύμφωνα με τα προσωνύμιά της. Το 1989, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη Βελούδινη Επανάσταση που γράφτηκε στους δρόμους, σηματοδότησε την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία. Το 1993, η Πράγα στέφθηκε πρωτεύουσα της νεοσύστατης Τσεχίας και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία.

Αντίστοιχα, η ιστορία της Πράγας αποτυπώνεται στο Κάστρο, τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα ανάκτορα, στα μουσεία, γίνεται κάδρο στις πινακοθήκες της, βολτάρει στα πάρκα και στους κήπους της, προσεύχεται στον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Βίτου, προσκυνά στο παρεκκλήσι του Αγίου Βεγκέσλαου – πρίγκιπα της Βοημίας. Τα καρέ της Πράγας που έχουν περάσει στην αιωνιότητα σουλατσάρουν στο Χρυσό Σοκάκι, εμβαπτίζονται στον δρόμο των Αλχημιστών, παίρνοντας επιπλέον λάμψη από τους χρυσοχόους που ζούσαν εκεί τον 17ο αιώνα. Η ιστορία της έχει γίνει σελίδες βιβλίων, κρύσταλλα, αναμνηστικά, εκεί όπου έζησε ο Τσέχος συγγραφέας Φραντς Κάφκα. Είναι εκείνος που είχε γράψει «όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ». Και είναι δεδομένο ότι θα κερδίσεις την αιώνια νιότη αν μπορείς να αντικρίσεις το κάλλος της Πράγας που δεν θυμίζει τίποτε άλλο και την καθιστά μία από τις πιο ατμοσφαιρικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Τώρα, όμως, φέτος, εκεί στην Πράγα δεν έχει τίποτα το ρομαντικό, τίποτα το ποιητικό, τίποτε λογοτεχνικό παρά μόνο πεζότητα, αφού την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου έχει νόρμες που διυλίζονται μέσα από κόντρες ανάμεσα σε κράτη – μέλη τής (υποτίθεται) Ενωμένης Ευρώπης, ενώ η αλληλεγγύη αγνοείται. Εκεί έχει μια Σύνοδο που, αν και είναι άτυπη, πιστοποιεί και καταδεικνύει με τον χειρότερο τρόπο την τυπικότητα που ελλοχεύουν πάντα στα συμφέροντα. Εκεί θα έχει συζητήσεις για πλαφόν από Ευρωπαίους εαυτούληδες οι οποίοι, κανονικά, τυπικά, θα έπρεπε να βρεθούν για να δώσουν μια κοινή, εμφατική απάντηση απέναντι στην ενεργειακή κρίση. Εκεί όπου θα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να διαφανεί ξεκάθαρα η τάση για ομοψυχία και ομοφωνία, αλλά και το ποσοστό ενότητας των κρατών-μελών. Εκεί έχει ανώτατα όρια τιμών, ενώ οι πολίτες στη Γηραιά Ήπειρο, τον χειμώνα που έρχεται, θα δοκιμάσουν τα δικά τους όρια κόντρα στην επιβίωση.

Και να σκεφτείς ότι κάποτε εκεί, στην Πράγα, ξεκίνησε η περίοδος του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Τώρα, εδώ που φτάσαμε, μόνο ο μέγας ποταμός Μολδάβας ίσως καταφέρει να ξεπλύνει τις πομπές κάποιων Ευρωπαίων ηγετών, τώρα ελπίζουμε ότι το αστρονομικό ρολόι του 15ου αιώνα που κοσμεί αυτή την πόλη θα σημάνει την ώρα της συναίνεσης στην ΕΕ.

Όλα αυτά στην Πράγα η οποία σήμερα μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι που, εν προκειμένω, ελπίζουμε να μην έχει λυπημένο (ευρωπαϊκό) τέλος.