Είναι όμως ανειλικρινής και ως εκ τούτου παραπλανητική η «διαπίστωση» ότι οι ίδιοι άνθρωποι δείχνουν την ίδια προσήλωση στον στόχο «αντίστασης» εναντίον της πανδημίας με την τήρηση των μέτρων, από το Πάσχα και μετά. Από τη στιγμή της άρσης πολλών περιοριστικών μέτρων, που ουκ ολίγοι αντιμετώπισαν ως… άτακτη φυγή προς στην αναζήτηση της χαμένης «κανονικότητας». Φταίει η …ατομική ευθύνη; Τζάμπα την λουστράραμε και την περιφέραμε με υπερηφάνεια ένα χρόνο και βάλε; Ή μήπως δεν υπήρχε στον βαθμό που νομίζαμε; Ή μήπως δεν αρκεί η ατομική ευθύνη για να βγούμε οριστικά από το τούνελ της πανδημίας με όσο το δυνατόν λιγότερες πληγές από θανάτους και απώλειες στα ελληνικά νοικοκυριά; Η απάντηση είναι αυτονόητη και σχετίζεται με την ενημέρωση που οφείλει να έχει ο κάθε πολίτης -ακόμη και εκείνος που ηθελημένα βαριακούει- για το κάθε βήμα προς την έξοδο από το τούνελ. Η απάντηση είναι ευθύνη της κυβέρνησης, που δε νοείται φυσικά να αφήνει χαραμάδες εφησυχασμού και να μην διαμορφώνει τις συνθήκες για το ασφαλές άνοιγμα των κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων. Μικρή σημασία έχει αν η κυκλοφορία βγάζει το γοβάκι της τα μεσάνυχτα και επιστρέφει στο σπίτι, όταν τις προηγούμενες ώρες η μάσκα ξεχνιέται στην τσέπη για ώρα «ανάγκης»- για τον έλεγχο και το πρόστιμο.
Η ώρα δεν σηκώνει πλάκα. Ο κίνδυνος για την επιστροφή στην …κανονικότητα της πανδημίας «παρότι, βρε αδερφέ, άνοιξε ο καιρός», παραμονεύει, υπάρχει. Το λένε τα νούμερα. Χθες, τα νέα εργαστηριακά επιβεβαιωμένα κρούσματα της νόσου που καταγράφηκαν έφτασαν 2.812, εκ των οποίων 2 εντοπίστηκαν κατόπιν ελέγχων στις πύλες εισόδου της χώρας. Θάνατοι 63, διασωληνωμένοι 639. Ο δε συνολικός αριθμός των κρουσμάτων ανέρχεται σε 381.266 (ημερήσια μεταβολή +0.7%), εκ των οποίων 51.2% άνδρες. Με βάση εν τω μεταξύ, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα των τελευταίων 7 ημερών, 34 θεωρούνται σχετιζόμενα με ταξίδι από το εξωτερικό και 2.210 είναι σχετιζόμενα με ήδη γνωστό κρούσμα. Όλα αυτά τι δείχνουν; Ότι πάνε όλα καλά και ότι αποφύγαμε τον κίνδυνο, τις συνέπειες του οποίου δυστυχώς υφίστανται συμπολίτες μας που νοσούν ή νοσηλεύονται;
Δυο φίλοι- ο διάλογος είναι πραγματικός- μιλούσαν προχθές για τον κορονοϊό και τον εμβολιασμό σ’ ένα εστιατόριο στο Ζούμπερι. Δίπλα στο Μάτι. Ο ένας είχε μόλις κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου- «ανυπομονώ να κάνω τη δεύτερη, να ξεμπερδεύω, να νιώσω περισσότερο ασφαλής», είπε. Ο άλλος, συνομήλικός του, 50άρης, δεν είχε κλείσει ακόμη ραντεβού για να εμβολιαστεί. Συνειδητά. Γιατί; Ιδού το επιχείρημα, από το ερώτημα που πέταξε στη μούρη του εμβολιασμένου φίλου του: «Μα, γιατί, δεν άφηνες να εμβολιαστείς από Σεπτέμβρη, να χτίσεις ανοσία για το χειμώνα που θα κλειστούμε και πάλι μέσα; Άσε που θα πρέπει να κάνουμε και την τρίτη δόση;». Τα είπε μονορούφι κι άφησε κάγκελο το φιλαράκι του, που μάλλον περίμενε άλλου τύπου προσέγγιση της κατάστασης από τον, όπως αποδείχθηκε, «πονηρό» της παρέας.
Αν σκέφτονταν- μακάρι όχι- πολλοί άλλοι, όπως ο κύριος που περιμένει το φθινόπωρο για να φορέσει τη μάσκα του και να εισέλθει σε εμβολιαστικό κέντρο, τότε αρκετοί συμπολίτες μας και ειδικά από τις ευπαθείς ομάδες που δεν έχουν ακόμη αποκτήσει δια του εμβολιασμού αντισώματα θα βρεθούν, αργά ή γρήγορα, μπροστά στον κίνδυνο να νοσήσουν. Τείχος ανοσίας δεν υπάρχει ακόμη– μέχρι το τέλος του Μάη υπολογίζεται ότι θα έχουν γίνει βέβαια 5,6 εκατομμύρια δόσεις. Αλλά έχουμε ακόμη δρόμο. Η μάχη του εμβολιασμού με την χαλάρωση τώρα ξεκινά. Η μάχη για να πειστούν όσο το δυνατόν περισσότερες και περισσότεροι να εμβολιαστούν στην ώρα τους, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μια μάχη που για να πετύχει πρέπει γρήγορα να διορθωθούν τα λάθη που έγιναν στην πορεία, είτε από την κυβέρνηση (που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης), είτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς η συμβολή τους συνολικά ως προς την «διαρκή» ενημέρωση των πολιτών είναι ζωτικής σημασίας. Με μηνύματα και παραδείγματα προς μίμηση…