Τα ραντεβού στα εμβολιαστικά κέντρα μειώνονται και τα κρούσματα COVID αυξάνονται όσο πάμε προς τον Αύγουστο. Ο τελικός στόχος για τείχος ανοσίας κοντά στο 80%, ώστε να αντιμετωπιστεί η ιδιαίτερα επιθετική μετάλλαξη «Δέλτα», αποδεικνύεται πολύ δύσκολος. Οχι μόνο δεν πρόκειται να φτάσουμε σε αυτόν μέσα στο καλοκαίρι, αλλά αμφισβητείται ζωηρά αν θα μπορέσουμε να τον επιτύχουμε μέχρι να μπούμε για τα καλά στον χειμώνα και αλλάξουν οι καιρικές συνθήκες.
Αν κρίνουμε από τα επίσημα στοιχεία και τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι υπάρχει ένα 35% της ελληνικής κοινωνίας που εξακολουθεί να αρνείται τον εμβολιασμό και την προστασία που παρέχει. Δεν είμαστε οι μοναδικοί στον κόσμο. Σε όλες τις χώρες, σε Ανατολή και Δύση, πλούσιες και φτωχές, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, υπάρχει ανάλογο πρόβλημα. Ενα μεγάλο μέρος των πολιτών διστάζει. Αν εξαιρέσουμε τους ψεκασμένους και τους σκοταδιστές, οι υπόλοιποι πραγματικά ανησυχούν μήπως με το εμβόλιο πάθουν κάτι χειρότερο από όσα φέρνει η πανδημία. Ο φόβος δεν είναι ψεύτικος, αυτοί οι συνάνθρωποί μας δεν προσποιούνται τους φοβισμένους, είναι πραγματικά τρομαγμένοι και δυστυχώς μαγικός τρόπος για να ξεπεράσουν σε μερικά λεπτά την ανησυχία τους δεν έχει εφευρεθεί ακόμη.
Αν ο φόβος ήταν θέμα λογικής, θα είχαμε πολλές πιθανότητες να πείσουμε όλους εκείνους που διστάζουν. Θα ήταν πολύ εύκολο, καθώς το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας από το πρωί μέχρι το βράδυ παραθέτει επιχειρήματα υπέρ του εμβολιασμού. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σε μερικές, σπάνιες περιπτώσεις έχουν εκδηλωθεί παρενέργειες, συνήθως αντιμετωπίσιμες, ενώ ορισμένες, ελάχιστες φορές μοιραίες για τη ζωή συνανθρώπων μας. Η στατιστική αναφέρει ένα περιστατικό στις τριακόσιες χιλιάδες και κατά μια άλλη εκδοχή μία στο εκατομμύριο των δόσεων. Προφανώς οι πιθανότητες να αρρωστήσει κάποιος από κορωνοϊό και να χάσει τη ζωή του είναι πολύ περισσότερες. Αν το σκεφτούμε, η πιθανότητα ενός τροχαίου ατυχήματος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, αλλά κανένας δεν έπαψε να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για να προστατευθεί από αυτό το ενδεχόμενο.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε εμπιστοσύνη στους ειδικούς και στην περίπτωσή μας στους γιατρούς και τους βιολόγους. Πρέπει να αποδεχθούμε ότι ξέρουν τη δουλειά τους, όπως αποδεχόμαστε την ικανότητα ενός πιλότου για να ταξιδεύουμε, ενός δασκάλου που αναλαμβάνει τη μόρφωση των παιδιών, ενός δικηγόρου που χρεώνεται μια δύσκολη υπόθεση. Η αμφισβήτηση είναι λογικό να υπάρχει, αλλά αν υιοθετήσουμε τις ανησυχίες μας οδηγούμαστε σε αδιέξοδα. Δεν γίνεται να σταματήσουν τα ταξίδια επειδή εμείς θεωρούμε ότι ξέρουμε καλύτερα τους κανόνες και τις προϋποθέσεις μιας ασφαλούς πτήσης.
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση, που έχει και την τελική ευθύνη για την επιτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος και την οριστική έξοδο από τη μεγάλη περιπέτεια της πανδημίας, αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες. Για τον λόγο αυτό κάθε μέρα σχεδόν… κόβει και ράβει κίνητρα για να οδηγήσει όλο και περισσότερους στα εμβολιαστικά κέντρα, θέτει περιορισμούς για όσους παραμένουν ανένδοτοι και ασφαλώς νομοθετεί την υποχρεωτικότητα για όσους από τη φύση της εργασίας τους δεν μπορεί να είναι ανεμβολίαστοι.
Σε αυτή την κατηγορία τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα: ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στις δομές υγείας, εργαζόμενοι στα κέντρα φιλοξενίας ηλικιωμένων ή χρονίως πασχόντων. Μοιάζει απολύτως λογικό. Αν αυτή είναι η δουλειά σου, είσαι υποχρεωμένος να νικήσεις τον φόβο σου. Οχι για τον εαυτό σου μόνο (και για τους λόγους που προανέφερα), αλλά γιατί θέτεις άμεσα σε μεγάλο κίνδυνο όλους εκείνους που, υποτίθεται, καλείσαι να βοηθήσεις και να προστατεύσεις. Δεν μπορεί να έχει κάποιος από τη μία πλήρη επιστημονική κατάρτιση, από την άλλη έναν σύνθετο επαγγελματικό και κοινωνικό ρόλο, αλλά να ακολουθεί τους σκοταδιστές που συγκεντρώθηκαν προχθές στην πλατεία Συντάγματος.
Ωστόσο, ούτε το «καρότο» ούτε το «μαστίγιο» λύνουν το πρόβλημα. Κάθε πρωτοβουλία της κυβέρνησης μαζεύει μερικές δεκάδες χιλιάδες για εμβολιασμό, αλλά όχι όσους χρειάζεται για να φτάσουμε στον τελικό στόχο και νομίζω ότι μόνη της δεν θα τα καταφέρει. Το πρόβλημα μας αφορά όλους και επιβάλλεται για μία ακόμη φορά σε αυτή την πρωτοφανή παγκόσμια κρίση να επιδείξουμε, εμείς οι περισσότεροι που εμβολιαστήκαμε, ατομική ευθύνη. Εναν αρνητή να πείσουμε από το κοινωνικό ή επαγγελματικό περιβάλλον θα έχουμε κερδίσει τη μάχη. «Σήμερα να κάνουμε το πλάνο αεροπλάνο», που έλεγαν και οι «σύντροφοι» στις μπριγάδες του καφέ τα χρόνια της διεθνιστικής αλληλεγγύης (τι θυμήθηκα κι εγώ τώρα…)