Αν κοιτάξει κανείς μερικά χρόνια πίσω, λιγότερο από μια δεκαετία, θα διαπιστώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που όσα κομμάτια και αν κόψεις… υπάρχει ένα ακόμα να κοπεί

Το 2015, όταν μετέτρεψε το «Οχι» του δημοψηφίσματος σε «Ναι» ο Τσίπρας, έφυγε το ένα τρίτο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, για να καταλήξουν σε τρία νέα κομμάτια, εκείνο του Λαφαζάνη, το άλλο της Ζωής Κωνσταντοπούλου και βεβαίως του Γιάνη Βαρουφάκη. Χρόνια μετά, στην αντιπολίτευση ήρθε η διάσπαση της Νέας Αριστεράς και τώρα προχωράει σε μία ακόμα, αυτή τη φορά πιο σοβαρή, αφού μετέχει -για την ακρίβεια πρωταγωνιστεί– ο ιδρυτής του κόμματος και πρώην πρωθυπουργός Τσίπρας. Γιατί μην έχετε καμία αμφιβολία ότι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής και Τσίπρας και Κασσελάκης δεν χωρούν.

Οσο κι αν ψάξει κανείς τον λόγο που ο Τσίπρας από την προηγούμενη Πέμπτη μπήκε σε μια διαδικασία ευθείας αναμέτρησης και σύγκρουσης με τον νυν πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Κασσελάκη, τον οποίο και υποστήριξε θερμά προκειμένου να εκλεγεί αυτός και όχι η Αχτσιόγλου, δεν μπορεί εύκολα να τον διακρίνει.

Ο πρώην πρωθυπουργός, αδιοφιλονίκητος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έως προχθές, με αποθέματα σεβασμού και εκτίμησης στο κοινό της Αριστεράς, όσο και αν έχασε τα τελευταία χρόνια από τις συνεχείς ήττες και τα πολιτικά στραπάτσα από τον αντίπαλό του Μητσοτάκη, μπήκε σήμερα σε μια «do or die» κατάσταση για τον ίδιο. Γιατί, απλούστατα και ξεκάθαρα, αφού επέλεξε να ρίξει τον Κασσελάκη -έστω δι’ αντιπροσώπου-, αν αυτό δεν γίνει αυτομάτως, πέφτει αυτός.

Αντιθέτως, είχε πιο εύκολο δρόμο και επιλογές ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να «κάτσει στ’ αυγά του» να περιμένει την πρώτη ή και τη δεύτερη ήττα ή συντριβή του Κασσελάκη στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές και μετά να μιλήσει και ενδεχομένως να δοκιμάσει να ξαναμπεί στο παιχνίδι, με όποιες πιθανότητες έχει ένα τέτοιο comeback, το οποίο πάντως σπανίως το έχουμε δει διεθνώς να επιτυγχάνει στο πολιτικό σκηνικό.

Συνεπώς, ο Τσίπρας ή έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα και πιστεύει ότι θα ξαναπάρει πίσω το κόμμα, έστω και με υποψήφια της επιλογής του, τη Γεροβασίλη, ή αν τελικώς το επιτύχει, θα σημαίνει απλούστατα ότι έλεγχε και ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος που κατευθύνθηκαν στον Κασσελάκη το φθινόπωρο και φυσικά τον εξέλεξαν. Μένει να αποδειχτεί τις επόμενες λίγες ημέρες.

Μια άλλη ερμηνεία στην κίνηση του Τσίπρα θα μπορούσε να δοθεί ως μια απόπειρα θεαματικής αποστασιοποίησής του από τον Κασσελάκη, προκειμένου να αποτινάξει από πάνω του την ευθύνη για τον πλήρη εκφυλισμό και τη διάλυση του πρώτου κόμματος της Αριστεράς που έφτασε να κυβερνήσει τη χώρα με τα γνωστά βεβαίως αποτελέσματα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι η εξέλιξη αυτή φέρνει πιο κοντά το μείζον ζήτημα της αναζήτησης ενός «αξιόπιστου πόλου» στην Κεντροαριστερά, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κόβεται, ή μάλλον συνεχίζει να κόβεται σε κομμάτια, ενώ το ΠΑΣΟΚ, απ’ ό,τι φαίνεται δημοσκοπικά, δεν δείχνει να μπορεί να αποκομίσει σημαντικά οφέλη από την κατάρρευση και τον διαμελισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αργά ή γρήγορα, είτε μετά τις πρώτες κάλπες του Ιουνίου, είτε στο τέλος της τετραετίας, λογικά θα ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση για το μέλλον της και το πρόσωπο που θα μπορέσει να ξεχωρίσει και να ηγηθεί.