Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζασίντα Άρντερν ανακοίνωσε την Πέμπτη 19/1/2023 ότι θα εγκαταλείψει το αξίωμα τον επόμενο μήνα -ως, το αργότερο, την 7η Φεβρουαρίου- έπειτα από πέντε και πλέον χρόνια στην εξουσία.

«Για μένα, είναι καιρός», συνόψισε η κυρία Άρντερν, 42 ετών, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο πλαίσιο εκδήλωσης των Εργατικών, του κόμματός της. «Απλούστατα δεν έχω την ενέργεια για ακόμη τέσσερα χρόνια», ξεκαθάρισε.

Ήταν 26 Οκτωβρίου του 2017 όταν η παγκόσμια πολιτική σκηνή έστρεψε το βλέμμα της προς τη Νέα Ζηλανδία για να υποδεχθεί στον πρωθυπουργικό θώκο τη νεότερη παγκοσμίως στο αξίωμα, Τζασίντα. Τότε, η 37χρονη χαρισματική πολιτικός βρέθηκε αναπάντεχα στο τιμόνι της χώρας, καθώς το κόμμα της είχε έρθει δεύτερο στις εκλογές, ενώ κανένα κόμμα δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.

Όπως επισήμαναν πολλοί, ανάμεσά τους και ο Guardian, πως «όλο αυτό έγινε για δημιουργία εντυπώσεων», αφού η Αρντερν δεν είναι τόσο δημοφιλής, πια: τελευταία βλέπει τη δημοτικότητά της καθώς και αυτήν του κόμματός της να κατρακυλούν στις δημοσκοπήσεις, εν όψει των εκλογών της 14ης Οκτωβρίου. Η ίδια, βέβαια, κατέστησε σαφές πως η αποχώρησή της δεν έχει πολιτικά κίνητρα. «Δεν αποχωρώ επειδή πιστεύω πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές, αλλά επειδή πιστεύω πως μπορούμε, και πως θα το κάνουμε» τόνισε. Μάλιστα, στην πρώτη δημόσια εμφάνισή της, αφότου το νεοζηλανδικό κοινοβούλιο ξεκίνησε τις θερινές διακοπές του –ξέρετε, είναι καλοκαίρι τώρα, στο νότιο ημισφαίριο– η Τζασίντα Αρντερν εξήγησε ότι έτρεφε την ελπίδα πως θα αξιοποιούσε την παύση αυτή για να βρει την ενέργεια που χρειαζόταν για να συνεχίσει να κυβερνά. «Αλλά δεν ήμουν σε θέση να το κάνω», πρόσθεσε.

«Το ότι έγινα πρωθυπουργός είναι η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου και θέλω να ευχαριστήσω τους Νεοζηλανδούς για το προνόμιο που μου έδωσαν να κυβερνήσω τη χώρα για πεντέμισι χρόνια. Όμως, μαζί με το προνόμιο έρχεται η ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης της ευθύνης να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι» υπογράμμισε η ίδια, εμφανώς συγκινημένη.

Πέρα από τις κρίσεις των ακινήτων, της παιδικής φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής, η απερχόμενη πρωθυπουργός χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την πολύνεκρη τρομοκρατική ενέργεια στην Κράιστσερτς, την έκρηξη ηφαιστείου, την πανδημία του κορωνοϊού, τη συνεπακόλουθη οικονομική κρίση.

Σκεφτείτε το λίγο… Πόσο εύκολο είναι να πει ένας πολιτικός, ένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα, «σόρι, παιδιά, σταματάω, κουράστηκα»; Μην το κουράζετε. Αυτές οι δηλώσεις είναι στη χώρα μας κάτι σαν το Γέτι των Ιμαλαΐων: όλοι έχουμε ακούσει ότι υπάρχουν, αλλά ποτέ δεν τις έχουμε δει.

Η εξουσία έχει «μεγάλο» προσωπικό κόστος – το ίδιο, άλλωστε, παραδέχθηκε και η Άρντερν. «Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά και ξέρω ότι δεν έχω πλέον αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για την κάνω σωστά. Είναι τόσο απλό». Τόσο απλό να το διαπιστώσεις, σχεδόν αδύνατο να το παραδεχτείς. «Οσο για την περίοδο που άσκησα την εξουσία, ελπίζω ότι θα αφήσω τους Νεοζηλανδούς με την πεποίθηση πως μπορείς να έχεις ευγένεια αλλά και δύναμη, συμπόνια αλλά και αποφασιστικότητα, αισιοδοξία αλλά και απόλυτη συγκέντρωση. Οτι μπορείς να είσαι ένα ξεχωριστό είδος ηγέτη: το δικό σου».

Ας λένε, λοιπόν, πολλοί πως η Τζέσικα έκανε πολιτική ντρίπλα και έφυγε, αφού το πολιτικό μέλλον της δεν διαγράφεται καθόλου ευοίωνο, αλλά πόσοι πολιτικοί θα είχαν το θάρρος να κάνουν το ίδιο, με την παραδοχή ότι δεν μπορούν άλλο;

Η Άρντερν έδωσε ένα σπουδαίο παράδειγμα προς όλους μας, υπογράφοντας την κίνησή της ως ένας ξεχωριστός ηγέτης, από ένα άλλο είδος, το οποίο είναι σπάνιο στον πλανήτη μας.

Ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε είχε πει πως «όταν ο ικανός ηγέτης ολοκληρώσει το έργο του, ο κόσμος λέει ότι όλα έγιναν φυσιολογικά». Η αλήθεια είναι πως με την Άρντερν έγιναν όλα τόσο φυσιολογικά, ακόμα και όταν έπρεπε να διαχειριστεί τα δύσκολα γεγονότα τα οποία ενέσκηψαν στην πατρίδα της, σε μια φυσιολογική ροή των καταστάσεων που όρισε η πανδημία του κορωνοϊού. Σκεφτείτε τη Μεγάλη παραίτηση, το τελευταίο trend το οποίο υπάρχει στα Εργασιακά. Και αν μια πρωθυπουργός παρατά τον κυβερνητικό θώκο και φεύγει για άλλους εργασιακούς προορισμούς, γιατί να μην κάνει το ίδιο και ένας μάνατζερ στη Βουλγαρία; Τυχαίο το παράδειγμα, μπορείτε να βάλετε όποιο επάγγελμα θέλετε, σε όποια συντεταγμένη αυτού του πλανήτη.

Το παράδειγμα της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας είναι ένας φάρος αλήθειας, ένα θανάσιμο πλήγμα στον επαγγελματικό εγωισμό που υπάρχει γύρω μας – και, φυσικά, και μέσα μας. Αν εκείνη μπόρεσε να πει, με γενναιότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό στον εαυτό της και στους άλλους, «ως εδώ», μπορούμε και όλοι οι υπόλοιποι.
Ή, πιο σωστά, μπορούμε και όλοι οι υπόλοιποι; Η Τζασίντα, είπε: «…να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσει και πότε δεν είσαι». Όλα, λοιπόν, ξεκινούν από την αυτογνωσία, αλλά και από το να γνωρίζεις πότε πρέπει να αποχωρείς, από οπουδήποτε.

Αλλά και πάλι θα βγουν κάποια τρολάκια από κόμματα της ελληνικής Βουλής που μπορεί να υποστηρίξουν πως «οι Έλληνες πολιτικοί έχουν περισσότερες αντοχές», από οποιονδήποτε πολιτικό, κάποιας άλλης εθνικότητας. Αυτοί, ίσως να έχουν δει, κιόλας, το Γέτι…