Μπορεί πλέον τώρα να ανατέλλει η ελπίδα στην ανθρωπότητα που δεν υπήρχε τους προηγούμενους μήνες, πλην όμως η μακάβρια λίστα των θυμάτων συνεχίζει να αυξάνει αδιάκοπα. Και μάλιστα ειδικά στη χώρα μας, με ρυθμό ιδιαίτερα ανησυχητικό. Αρκεί να σκεφτούμε πως πέρυσι μέχρι τον Απρίλιο είχαμε 100 νεκρούς και τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε 100 νεκρούς, πάνω-κάτω, την ημέρα!
Τον Απρίλιο συμπονούσαμε και νιώθαμε θλίψη για τους 4-5 νεκρούς αλλά σήμερα προσπερνούμε χωρίς δεύτερη σκέψη τις καθημερινές ανακοινώσεις με τις εκατοσταριές νεκρών. Λες και πρόκειται για απλούς αριθμούς και τίποτα παραπάνω. Λες και ο καθένας από αυτούς, δεν αφορά μια ζωή, μια πορεία μέσα στην κοινωνία, μέσα στην οικογένεια, μέσα σε φίλους και αγαπημένα πρόσωπα. Λες και δεν είχαν ζωή μπροστά τους, όνειρα, στόχους, προγραμματισμούς, δημιουργικότητα, φιλοδοξίες και πράγματα να προσφέρουν στους γύρω τους και την κοινωνία. Λες και δεν είχαν άλλη δίψα για ζωή και απλώς ήρθε η ώρα τους! Και βρίσκουμε άλλοθι αναισθησίας τα υποκείμενα νοσήματα. Λες κι αυτοί που έχουν διαβήτη, πίεση, καρδιά ΧΑΠ κ.λπ. δεν θα ζούσαν αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός! Πόσοι είναι οι νεκροί σήμερα; Πάλι εκατό; Α’ καλά! Και συνεχίζουμε τις κουβέντες μας, τις ζωές μας, τις δουλειές μας, σα να ακούμε το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου!
Κι εκεί που το ζητούμενο είναι η ανοσία της αγέλης, αίφνης διαπιστώνουμε πως έχουμε πάθει αναισθησία της αγέλης! Όχι απλά δεν συμπονούμε και δεν νοιαζόμαστε για το θανατικό που έχει πέσει στη χώρα, αντιθέτως κάνουμε (αρκετοί από εμάς) ό,τι μπορούμε για να μη σταματήσει το κακό. Βρίσκουμε κολπάκια για να σπάσουμε την καραντίνα, κολπάκια για να βρεθούμε με φίλους, κολπάκια για να κάνουμε τσιμπουσάκια, κολπάκια να κάνουμε τις αγορές μας από τις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες τάχα μου δήθεν ως επαγγελματίες εκδίδοντας τιμολόγια, να πιούμε τους καφέδες μας στα όρθια στις πλατείες με φίλους και γνωστούς θεωρώντας πως ξεγελούμε τους αστυνομικούς που κάνουν περιπολία με φθηνές δικαιολογίες!
Τα παραδείγματα από τον κοινωνικό κύκλο ενός εκάστου εξ υμών και ημών, πάμπολλα και απογοητευτικά. Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός πως όλα αυτά τα φθηνά τερτίπια, τα θεωρούμε μαγκιά και όχι θλιβερές πράξεις που στο τέλος καταλήγουν στους τραγικούς αριθμούς που προαναφέραμε. Και βέβαια η “αγωνία” μας τώρα, είναι πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά. Λίγο μας νοιάζει η εξέλιξη της πανδημίας και η πίεση στα νοσοκομεία και τα γραφεία τελετών. Αυτό που ενδιαφέρει δυστυχώς μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας είναι πότε θα μπορέσουμε να κορέσουμε την καταναλωτική μας ανάγκη για να επιβεβαιώσουμε το καπιταλιστικό εφεύρημα: “ψωνίζω άρα ζω” ή το άλλο του “shopping therapy”.
Και, φυσικά, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Είδαμε τι έγινε την πρώτη μέρα που άνοιξαν τα καταστήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, που πήγαν οι μάσκες και οι κοινωνικές αποστάσεις. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως τα ίδια θα γίνουν κι εδώ αν αποφασίσουν να τα ανοίξουν πριν από τις γιορτές. Δεν ξέρω αλλά η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια και οι μόνοι που μπορούν να δώσουν εξηγήσεις είναι οι επιστήμονες περί της ψυχικής υγείας.
Κι είναι αλήθεια αυτούς θα τους χρειαστούμε πολύ περισσότερο στο επόμενο διάστημα γιατί να το λέμε κι αυτό, ο μακρόχρονος εγκλεισμός (για όσους τηρούν τους κανόνες) δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα. Γίνεται όμως για το καλό όλων μας κι αυτό ας μην το ξεχνούμε. Η προσπάθεια είναι να σταματήσει η εξάπλωση, οι διασωληνώσεις και οι θάνατοι. Είναι αυτό ένας αμελητέος στόχος; Και σ’ αυτούς που ρωτάνε εμάς ποιος θα μας φέρει πίσω χαμένους μήνες από τη ζωή μας, η απάντηση είναι πως καλύτερα να ρωτήσουν τους 3.300 (μέχρι στιγμής) νεκρούς συμπατριώτες μας από covid.