Ώρες -ώρες αναρωτιέμαι τι σόι κράτος και τι πολιτικοί είναι αυτοί που επιβάλλουν φόρους ακόμα και στην κοινωνική προσφορά και τον εθελοντισμό λες και πρόκειται για επιχειρήσεις;
Μιλώ για τον ΕΝΦΙΑ εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που απέστειλε το υπουργείο Οικονομικών σε ιδρύματα όπως το “Χαμόγελο του παιδιού”, τα “παιδικά χωριά SOS”, το “άσυλο ανιάτων” και κύριος οίδε πού αλλού μέσα από μια ισοπεδωτική λογική των γραφειοκρατών και του λογισμικού των κομπιούτερς. Ή μήπως εις γνώσιν και των πολιτικών προϊσταμένων;
Φαντάζομαι ούτε επί τουρκοκρατίας είχε διανοηθεί κάποιος αγάς να φορολογήσει τα ορφανοτροφεία εκείνης της εποχής. Κι όμως, αυτή η κυβέρνηση που βγήκε με σημαία την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ανάμεσα στα άλλα και παρά τις διαβεβαιώσεις που είχε δώσει στους φορείς της κοινωνικής προσφοράς, χρέωσε ξανά με δυσβάστακτο ΕΝΦΙΑ εκατοντάδες ιδρύματα που διαθέτουν ακίνητα από δωρεές συνανθρώπων μας, προκειμένου να αναπτύξουν τις κοινωφελείς δράσεις τους.
Φόρος για τα σπίτια του παιδικού χωριού SOS όπου προσφέρεται μια οικογενειακή αγκαλιά σε χιλιάδες παιδιά που στερούνται οικογένειας, φόρος για τα σπίτια προσφορές φιλανθρώπων στο “Χαμόγελο του Παιδιού” όπου βρίσκουν κατάλυμα και πολύπλευρη βοήθεια χιλιάδες εγκαταλελειμμένα παιδιά κάθε χρόνο. Ιδρύματα που αποτελούν κόσμημα για μια προηγμένη κοινωνία και μέσα από αυτά επίσης χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν και προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους στα παιδιά που έχουν ανάγκη δείχνοντας έμπρακτα τον αλτρουισμό και την αλληλεγγύη τους.
Ιδρύματα και δομές που δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ κρατική επιχορήγηση και καταφέρνουν μέσα από δωρεές και προσφορές των απλών πολιτών να προσφέρουν ένα τιτάνιο έργο και να καλύπτουν τα κενά του ίδιου του κράτους. Κι ίσως γι αυτό ακριβώς τον λόγο το κράτος αποφασίζει να τους αντιμετωπίζει ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Αυτά τα ιδρύματα όμως κύριε πρωθυπουργέ και κύριοι υπουργοί της κυβέρνησης δεν εμπορεύονται και η μόνη τους ανταμοιβή για την προσφορά τους, είναι το χαμόγελο ενός εγκαταλελειμμένου παιδιού και το ευχαριστώ ενός ανήμπορου ανθρώπου.
Αυτούς τους Ανθρώπους κι αυτά τα Ιδρύματα, η επίσημη πολιτεία έπρεπε να τους είχε κορώνα στο κεφάλι της και να αναγνωρίζει με κάθε ευκαιρία το έργο τους και όχι να τους επιβάλλει φόρους και να δυσχεραίνει έτι περαιτέρω το αξιοθαύμαστο και αξιέπαινο έργο τους. Αν και το ξέρουμε όλοι πως οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι σε τέτοιους σκοπούς δεν προσδοκούν ούτε επιδιώκουν αναγνώριση της προσφοράς τους. Κάνουν ό,τι κάνουν γιατί έτσι το νοιώθουν κι έτσι επιβάλλουν οι εσωτερικές τους αξίες.
Είναι αδιανόητο όμως η επίσημη πολιτεία να δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο με τέτοιες αποφάσεις. Γιατί ο ΕΝΦΙΑ που απαιτεί να εισπράξει σημαίνει λιγότερες μερίδες φαγητού, λιγότερες δράσεις για τα άτομα που έχουν την ανάγκη της εθελοντικής στήριξης και εν τέλει λιγότερος πολιτισμός σε μια χώρα που θεωρητικά αν τις απέμεινε κάτι μετά από όλα όσα της έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, είναι κάποιες αξίες όπως η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και η εθελοντική προσφορά.
Και στο τέλος- τέλος, αφού οι αρμόδιοι το γνωρίζουν καλά πώς οι φόροι που έχουν επιβληθεί σε αυτά τα ιδρύματα, δεν υπάρχουν , τι θα κάνουν αν δεν πληρωθούν; Θα κάνουν έξωση στα παιδιά και στα ανίατα άτομα για να βγάλουν στο σφυρί τα σπίτια και τα οικήματα όπου φιλοξενούνται;
Επιτέλους λίγη σοβαρότητα, μιας και η τσίπα είναι είδος πολυτελείας για την εξουσία των φορομπηχτών.