Η τέχνη του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, από τα πραγματικά προβλήματα στα ήσσονος σημασίας ζητήματα, είναι χαρακτηριστικό της κάθε εξουσίας όταν χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.

Το έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον κανόνα ούτε η σημερινή. Αντιλαμβανόμενη προφανώς πως δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις στην καθημερινότητα του πολίτη, παρά μόνο να του φορτώνει νέα βάρη, αποτέλεσμα της “σκληρής διαπραγμάτευσης” και του τρίτου μνημονίου το οποίο αποδέχθηκε και τώρα επιχειρεί να εφαρμόσει, έχει αποδυθεί σε ένα αγώνα αλλαγής ατζέντας, μήπως και ξεχαστούν τα ουσιαστικά.

Έτσι βλέπουμε να τροφοδοτούν την επικαιρότητα με πρωτοβουλίες για την αλλαγή του τηλεοπτικού τοπίου με τις νέες άδειες καναλιών, να προαναγγέλλουν ανατροπές και μια νέου τύπου τάξη με περιορισμό των αδειών μέσω του διαγωνισμού που ήδη τρέχει. Πλην όμως το θέμα αυτό ακόμα κι αν είναι σοβαρό, αφορά 10-15 επιχειρηματίες που έχουν ενδιαφέρον με τα τηλεοπτικά, πλήττει χιλιάδες εργαζόμενους στα μέσα αυτά και δεν αλλάζει στο ελάχιστο τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων που ζητούν πίσω τις χαμένες τους ζωές.

Βλέπουμε επίσης μια τεράστια κυβερνητική προσπάθεια να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, ακόμα και για τις επόμενες εκλογές με ένα αναλογικό σύστημα χωρίς το bonus των εδρών που στην πράξη θα φέρει την πλήρη ακυβερνησία και δεν θα επιτρέπει σε κανένα κόμμα, ακόμα και με 50% να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς τη συνεργασία και άλλων κομμάτων. Στην πράξη δηλαδή και με τα χαμηλά ποσοστά που έχουν διαμορφωθεί πλέον και δεν ξεπερνούν το 35% για το πρώτο κόμμα, θα απαιτείται να συμπράττουν 4 και 5 μικρότερα κόμματα για το σχηματισμό κυβέρνησης και θα μένει στην αντιπολίτευση το δεύτερο ή ακόμα και το πρώτο κόμμα μαζί με τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.

Δηλαδή ο πρωθυπουργός που εξελέγη και παραμένει πρωθυπουργός ελέω του Bonus των 50 εδρών, θέλει να τιμωρήσει τους επόμενους διεκδικητές .

Κοντά σ’ αυτά η εξεταστική για τα δάνεια κομμάτων και Μέσων Ενημέρωσης για να δοθεί θέαμα στο κοινό, όταν οι μισοί Έλληνες και οι μισοί επιχειρηματίες της χώρας έχουν κόκκινα δάνεια, χάνουν σπίτια και επιχειρήσεις μετά την πρωτοφανή οικονομική κρίση, η οποία όμως ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών που ασκήθηκαν εδώ και δεκαετίες. Ανάλογα και με τον καυγά ανάμεσα σε δικαστές και κυβέρνηση για τη δίκη της Siemens για ένα σκάνδαλο περασμένων δεκαετιών για το οποίο μάλιστα υπήρξε και συμβιβασμός μεταξύ της πολιτείας και της Γερμανικής εταιρείας και συμφωνήθηκε και αποζημίωση.

Για το πως φθάσαμε όμως στην κρίση και ποιοι πολιτικοί ευθύνονται και σε τι βαθμό, δεν βλέπουμε να γίνεται κάποια εξεταστική. Βλέπετε, στην προσπάθεια προσέγγισης της κυβέρνησης και με πολιτικούς άλλων χώρων, δεν θα ήταν καλό να θιγούν ονόματα και υπολήψεις ούτε να ανοίξει τέτοια φάμπρικα που μπορεί κάποια στιγμή να συμπεριλάβει και τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης.

Έτσι όμως δεν οδηγούμαστε πουθενά. Ανακυκλώνεται η ίδια και η ίδια ρητορική την οποία ελάχιστοι ακούν και ακόμα λιγότεροι νοιάζονται.

Αντί η κυβέρνηση να ρίξει όλο της το βάρος στην εφαρμογή των δικών της αποφάσεων, στην εξεύρεση λύσεων και δράσεων που θα ανακουφίζουν όσο γίνεται τους πληττόμενους πολίτες και να επαναφέρει τη λογική στην καθημερινότητα ,λειτουργεί και κινείται με άξονα τον στενό πυρήνα της κομματικής της βάσης, παραβλέποντας πως σήμερα είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και όχι του 4%.

Ανεξάρτητα λοιπόν ποιος θα πάρει άδεις και συχνότητες καναλιών, ανεξάρτητα αν θα γίνει ή θα καθυστερήσει η δίκη της siemens και αν θα περάσει ή δεν θα περάσει και με ποιες αλλαγές ο εκλογικός νόμος, δεν πρόκειται να απαλυνθούν οι επιπτώσεις από τα σκληρά φορολογικά μέτρα, τις περικοπές συντάξεων και τη νέα μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος που φέρνουν και νέα συρρίκνωση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων.