Οι ηγέτες της Ευρώπης εμφανίζονται ενθουσιασμένοι με τη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία. Ωστόσο, πρέπει να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους, και να δουν πώς μπορούν στην πράξη να βοηθήσουν το νέο Γάλλο πρόεδρο να επιτύχει τους σκοπούς του. Ο άκρατος εθνικισμός της Μαρίν Λεπέν έδωσε φωνή σε ευρέα στρώματα των λαών της Ευρώπης που εκφράζουν ανοικτά τη δυσαρέσκεια τους για την πολιτική των Βρυξελλών, εξ αιτίας της οποίας απειλείται η πολιτική και οικονομική σταθερότητα στη Ζώνη του Ευρώ. Η νίκη του Μακρόν δεν σημαίνει ότι η δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών λαών έπαψε να υπάρχει. Γι αυτό οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να δουν με ποιους συγκεκριμένους τρόπους θα τον βοηθήσουν να πετύχει τους σκοπούς του.
Για παράδειγμα, είναι κοινός τόπος ότι η μεταρρύθμιση στη γαλλική οικονομία και η τροποποίηση του αναπτυξιακού υποδείγματος της χώρας γίνεται πολύ δυσκολότερη για έναν πρόεδρο που από πίσω του δεν έχει ένα κόμμα να τον στηρίζει. Την ώρα που οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να τον βοηθήσουν, την ίδια ώρα ο Μακρόν μιλάει για αλλαγές στην Ευρώπη, όπως για παράδειγμα, ζητεί μεγαλύτερη δημοσιονομική ευελιξία και πολιτικές για πιο γρήγορη οικονομική ενοποίηση. Η Ευρώπη χρειάζεται και τα δυο.
Υπάρχουν πολλοί, όμως, που λένε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα εξάψει τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα των λαών, αντί να τα καθησυχάσει. Αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί είναι οι σημερινές δημοσιονομικές πολιτικές που έχουν “φρενάρει” την ευρωπαϊκή πορεία και απειλούν να οδηγήσουν σε αδιέξοδα τις οικονομίες μακροπρόθεσμα. Ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμηθεί η ευρωπαϊκή δυσαρέσκεια, είναι να αλλάξει η υφιστάμενη αρρωστημένη κατάσταση στην οικονομία.
Υπάρχουν και χειρότερα νέα: Η Ευρώπη δεν διαχέει την ανάπτυξη σε όλη την επικράτεια της. Κονδύλια δεν κινούνται από τις πιο ανεπτυγμένες περιοχές στις λιγότερο με ικανοποιητικό τρόπο. Το θανατηφόρο πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι ότι η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά χώρα για την καταπολέμηση της ύφεσης. Η παρατεταμένη κρίση στην Ευρώπη απέδειξε αυτό που γνωρίζουν όλοι οι οικονομολόγοι: η νομισματική ένωση απαιτεί τουλάχιστον μια ελάχιστη μορφή οικονομικής ένωσης.
Ο Μακρόν πρότεινε έναν κοινό προϋπολογισμό για την Ευρωζώνη, ο οποίος θα επιτρέπει τις δαπάνες για υποδομές και θα χρηματοδοτείται από ευρωομόλογα. Οι συντηρητικοί της Ευρώπης με επικεφαλής τους Γερμανούς είναι απρόθυμοι να μπουν σε μια τέτοια συζήτηση, φοβούμενοι ότι οι δικοί τους φορολογούμενοι θα πληρώνουν για τις υπερβολές των άλλων Ευρωπαίων. Ωστόσο, η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Κι ο Μακρόν είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δοκιμαστεί μια τέτοιας έκτασης αλλαγή.