Ποια η νέα θεωρία για την κλιματική αλλαγή και τη μετανάστευση

Τη στιγμή που η κλιματική αλλαγή δοκιμάζει τον άνθρωπο παγκοσμίως το ερώτημα για το αν πρέπει οι πολίτες να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ή να παραμείνουν και να προσαρμοστούν μοιάζει απλή, αλλά δεν είναι.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Nature Climate Change και συνυπογράφει η επίκουρη καθηγήτρια αστικής βιωσιμότητας Μαριάννα Κάστρο από τη Σχολή Περιβάλλοντος του Γέιλ, προτείνει μια… τρίτη οδό: τη «δεσμευμένη ανθεκτικότητα».

Αυτή η θεωρία απορρίπτει το δίλημμα ανάμεσα στη μετανάστευση από τις περιοχές που επηρεάζονται από την κλιματική αλλαγή ή την παραμονή και την αντιμετώπιση των προκλήσεων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, πολλοί άνθρωποι δεν χωρούν σε αυτό το περιοριστικό δίπολο, καθώς οι αποφάσεις τους διαμορφώνονται από έναν πολύπλοκο συνδυασμό οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και δημογραφικών παραγόντων.

Η «δεσμευμένη ανθεκτικότητα» περιγράφει όσους συνδυάζουν παραμονή και κινητικότητα, συχνά προσωρινά ή εποχιακά, διατηρώντας τους δεσμούς με την κοινότητα και τον πολιτισμό τους, ενώ προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Τέτοιες πρακτικές έχουν παρατηρηθεί σε διάφορες χώρες: από οικογένειες στις ακτές των Φίτζι που σχεδιάζουν τη μετακίνηση των επόμενων γενεών σε ψηλότερα σημεία, μέχρι κατοίκους της Γουατεμάλα που εμπιστεύονται τοπικές οικονομικές πρωτοβουλίες για να παραμείνουν στη γη τους, και γυναίκες στη Βεγγάλη που μετέχουν σε κοινοτικές δραστηριότητες ανθεκτικότητας καθώς είναι δεσμευμένες στις παραδοσιακές κοινωνικές δομές.

Οι συγγραφείς της μελέτης καταρρίπτουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι που μένουν σε περιοχές με αυξημένους κλιματικούς κινδύνους θεωρούνται ανήμποροι ή δέσμιοι των συνθηκών. Αντίθετα, η απόφαση να μείνουν συχνά αποτυπώνει βαθιά πολιτισμικά, κοινωνικά και οικογενειακά κίνητρα, όσο και πρακτικά μέσα προσαρμογής.

Η έρευνα επισημαίνει ότι οι ευκαιρίες για καινοτομία, ο σεβασμός στις πολιτιστικές αξίες, η στήριξη από θεσμούς, καθώς και οι δομικές ανισότητες επηρεάζουν καθοριστικά τις επιλογές των ανθρώπων για το μέλλον τους.

«Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν μετακομίζουν ή τα παρατάνε. Αντίθετα, προσπαθούν να προσαρμοστούν με μικτούς τρόπους», σχολίασε ο Μπισάουτζιτ Μάλλικ, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ανθρωπογεωγραφίας και Χωροταξικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης και κύριος συγγραφέας της εργασίας.

Από την πλευρά της η Κάστρο αναφέρει πως η νέα αυτή προσέγγιση αλλάζει ριζικά τη συζήτηση γύρω από την κλιματική μετανάστευση, δείχνοντας ότι οι κοινότητες δεν είναι παθητικοί παρατηρητές της αλλαγής, αλλά ενεργοί σχεδιαστές του μέλλοντός τους.

Επιπλέον, ενθαρρύνει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να επενδύσουν σε κοινωνικές υποδομές και δικαιώματα που ενισχύουν την ικανότητα των ανθρώπων να παραμένουν και να προσαρμόζονται στις τοπικές συνθήκες, σύμφωνα με την ταυτότητα, τη γη και την κοινότητά τους.

Διαβάστε ακόμη 

Πλειστηριασμοί: Άλλαξαν χέρια ιδιοκτησίες της Odeon και του Γ. Καρούζου (pics)

Data Center: Πώς θα πάμε από τα 40 MW στα 1,2 GW – Η Ελλάδα μπροστά στη νέα εποχή κατανάλωσης ενέργειας από τα giga factory

Oι 9 συνήθειες που κάνουν πιο ευτυχισμένα τα παιδιά