Ορισμένοι Γάλλοι αναστατώθηκαν όταν έμαθαν ότι το πολιτικό χάος της χώρας τους ήταν αντικείμενο χλευασμού από τους Ιταλούς. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η Γαλλία έχει αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς, ένα πολιτικό «κατόρθωμα» που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη και στην περίοδο της μεταπολεμικής πολιτικής αναταραχής της Ρώμης.

Tώρα, το γαλλικό κοινοβούλιο – που αναδιαμορφώθηκε μετά την απόφαση του προέδρου να προκηρύξει πρόωρες εκλογές τον Ιούλιο του 2024 – αγωνίζεται να σχηματίσει πλειοψηφία ικανή να ψηφίσει τον προϋπολογισμό.

Οι εφημερίδες της Ρώμης και του Τορίνο έδειξαν μια ξεκάθαρη gioia maligna (κακόβουλη χαρά) αναφερόμενες στα πρόσφατα γεγονότα. Υπήρξε η ταπείνωση του πρόσφατα αποχωρήσαντος πρωθυπουργού Φρανσουά Μπαϊρού, οι προειδοποιήσεις για την εκρηκτική αύξηση του χρέους και η προοπτική να χρειαστεί η γαλλική οικονομία να διασωθεί από το ΔΝΤ.

Αλλά πάνω απ’ όλα, υπήρξε η ξεθωριασμένη δόξα του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. «Πού είναι λοιπόν τώρα η μεγαλοπρέπεια;» ρώτησε η Il Messaggero.

Το κόστος εξυπηρέτησης του εθνικού χρέους φέτος εκτιμάται σε 67 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ τώρα απαιτεί περισσότερα χρήματα από όλα τα υπουργεία εκτός από αυτά της Εκπαίδευσης και της Άμυνας. Οι προβλέψεις δείχνουν ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας θα ξεπεράσει ακόμη και αυτά, φτάνοντας τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Την περασμένη Παρασκευή, ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε το γαλλικό χρέος, καθιστώντας ενδεχομένως πιο ακριβό το δανεισμό για τη γαλλική κυβέρνηση, αντανακλώντας τις αυξανόμενες αμφιβολίες για τη σταθερότητα της χώρας και την ικανότητά της να εξυπηρετήσει το χρέος αυτό.

Η πιθανότητα να χρειαστεί να στραφεί, με το καπέλο στο χέρι, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για ένα δάνειο ή να ζητήσει την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν είναι πλέον κάτι το απίθανο.

Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα πλαίσιο διεθνούς αναταραχής: πόλεμος στην Ευρώπη, αποχώρηση των Αμερικανών, άνοδος του λαϊκισμού.

Ο πρόεδρος Μακρόν επιμένει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από το χάος, αλλά του απομένουν μόνο 18 μήνες από τη δεύτερη θητεία του. Μια πιθανότητα είναι ότι οι εγγενείς δυνάμεις της χώρας – ο πλούτος, οι υποδομές, η θεσμική ανθεκτικότητα – θα τη βοηθήσουν να ξεπεράσει αυτό που πολλοί θεωρούν ιστορικό σημείο καμπής.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο σενάριο: να βγει μόνιμα αποδυναμωμένη, θύμα των εξτρεμιστών της αριστεράς και της δεξιάς, ένας νέος «ασθενής της Ευρώπης».

Ο Μακρόν ζητά από τον νέο πρωθυπουργό Σεμπαστιάν Λεκορνoύ να πραγματοποιήσει μια αλλαγή. Από το να κλίνει κυρίως προς την πολιτική δεξιά, ο Μακρόν θέλει τώρα μια συμφωνία με την αριστερά – συγκεκριμένα με τους Σοσιαλιστές.

Σύμφωνα με το νόμο, ο Λεκορνού πρέπει να έχει υποβάλει τον προϋπολογισμό μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου. Αυτός πρέπει στη συνέχεια να ψηφιστεί μέχρι το τέλος του έτους.

Αριθμητικά, ο μόνος τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι να ενταχθούν στο κεντρώο μπλοκ του «μετριοπαθείς» από τη δεξιά και την αριστερά του – με άλλα λόγια, οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί (LR) και οι Σοσιαλιστές (PS). Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: κάθε παραχώρηση προς τη μία πλευρά αυξάνει την πιθανότητα η άλλη πλευρά να αποχωρήσει.

Το έργο του Λεκορνού είναι πολύ δύσκολο. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να καταφέρει να συνάψει μια συμφωνία και να αποτρέψει την άμεση ήττα στη Βουλή. Αλλά ένας τέτοιος προϋπολογισμός θα είναι αναγκαστικά περιορισμένος. Το μήνυμα προς τις αγορές θα είναι ότι η Γαλλία συνεχίζει να χρονοτριβεί. Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους θα αυξηθεί περαιτέρω.

Η εναλλακτική λύση είναι η αποτυχία και η παραίτηση ενός ακόμη πρωθυπουργού. Αυτή είναι η καταστροφική εκδοχή του Μακρόν: μια ακόμη διάλυση που θα οδηγήσει σε περισσότερες εκλογές, τις οποίες αυτή τη φορά μπορεί να κερδίσει το κόμμα της Μαρίν Λεπέν.

Μελετώντας τη Γαλλία, είναι πάντα δυνατό να υιοθετήσει κανείς μια λιγότερο «καταστροφική» στάση. Σε τελική ανάλυση, η χώρα έχει περάσει κρίσεις στο παρελθόν και πάντα τα κατάφερε να βγει από αυτές, ενώ ορισμένοι βλέπουν πράγματα που αξίζουν θαυμασμό στη Γαλλία του Μακρόν.

Για τον πρώην πρόεδρο του LR, Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, «τα θεμελιώδη στοιχεία της γαλλικής οικονομίας, συμπεριλαμβανομένου του ισοζυγίου εισαγωγών και εξαγωγών, παραμένουν σταθερά. Το επίπεδο ανεργίας μας είναι παραδοσιακά υψηλότερο από αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά δεν είναι καταστροφικό. Έχουμε υψηλό επίπεδο δημιουργίας επιχειρήσεων και καλύτερη ανάπτυξη από τη Γερμανία».

Ένας πρώην σύμβουλος του Μακρόν, είναι επίσης σχετικά αισιόδοξος. «Δεν πρόκειται να βουλιάξουμε, όπως η Ελλάδα. Αυτό που είπε ο Μπαϊρού για το χρέος μας ξύπνησε».

Για άλλους, όμως, η μεταβαλλόμενη κατάσταση των παγκόσμιων υποθέσεων κάνει τέτοιες παρατηρήσεις να φαίνονται υπερβολικά αισιόδοξες, αν όχι αλαζονικές.

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Φιλίπ Ντεσερτίν, διευθυντή του IFG IHFI, «δεν μπορούμε απλά να απορρίψουμε την υπόθεση της παρέμβασης του ΔΝΤ, όπως κάνουν οι πολιτικοί. Είναι σαν να βρισκόμαστε πάνω σε ένα ανάχωμα. Φαίνεται αρκετά σταθερό. Όλοι στέκονται πάνω του και συνεχίζουν να μας λένε ότι είναι σταθερό. Αλλά από κάτω η θάλασσα το διαβρώνει, μέχρι που μια μέρα θα καταρρεύσει ξαφνικά».

Σύμφωνα με τη Φρανσουάζ Φρεσόζ της εφημερίδας Le Monde, «έχουμε όλοι γίνει εντελώς εθισμένοι στις δημόσιες δαπάνες. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις εδώ και μισό αιώνα – τόσο οι αριστερές όσο και οι δεξιές – για να σβήσουν τις φλόγες της δυσαρέσκειας και να ‘αγοράσουν’ την κοινωνική ειρήνη.

«Όλοι μπορούν να αισθανθούν τώρα ότι αυτό το σύστημα έχει φτάσει στο τέλος του. Βρισκόμαστε στο τέλος του παλιού κράτους πρόνοιας. Αλλά κανείς δε θέλει να πληρώσει το τίμημα ή να αντιμετωπίσει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν», τόνισε.

Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γαλλία είναι η σύμπτωση πολλών κρίσεων ταυτόχρονα: πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής – και αυτό είναι που κάνει την κατάσταση τόσο κρίσιμη.

Οι ψηφοφόροι, από την πλευρά τους, όπως αναφέρει το ΒΒC ακούνε ότι το χρέος είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα, αλλά πολλοί είτε δεν το πιστεύουν, είτε δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να πληρώσουν αυτοί.

Πρόεδρος όλων αυτών είναι ένας άνδρας που ανέλαβε την εξουσία το 2017 με ελπίδα και υποσχέσεις ότι θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, επιχειρήσεων και εργαζομένων, ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, ευρωσκεπτικιστών και φιλοευρωπαίων.

Μετά από αυτή την τελευταία καταστροφή, ο Γάλλος αναλυτής Νικολά Μπαβερέζ έβγαλε ένα καταστροφικό συμπέρασμα στη Le Figaro: «Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ο πραγματικός στόχος της αντίστασης του λαού και φέρει την πλήρη ευθύνη για αυτό το ναυάγιο. Όπως όλοι οι δημαγωγοί, έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε ερείπια».

Διαβάστε ακόμη 

Η Ελλάδα πατάει γκάζι για έξτρα παροχές και επενδύσεις-ρεκόρ

Αρχισαν τα deal ΗΠΑ – Τουρκίας: Η Botas έκλεισε 20ετή συμφωνία για την εισαγωγή LNG με τη Mercuria

Χατζηδάκης για Ελληνικό: Από το 2026 θα αρχίσουν να παραδίδονται τμήματα του έργου (pics)

Για όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις της επικαιρότητας μπορείτε να επισκεφτείτε το Πρώτο Θέμα